Nigdy w życiu

Ja ci pokażę!

Właśnie wpadła Tosia ze szkoły. W swetrze z kołnierzem z futra. Nie ma takiego swetra. W zielonych spodniach. Wyszła w dżinsach. Niebieskich. Za to kurtka jej. I krzyknęła:

– Ja ci pokażę!

Aż podskoczyłam.

No, wszystko do człowieka wraca. Bardzo proszę. Po ostatnim doświadczeniu z fakultetami i jej spóźnieniem ze szkoły – teraz będę się miała z pyszna. W dodatku znowu była u ojca i na pewno kocha braciszka oraz Jolę bardziej niż mnie, a mnie będzie tylko pokazywać!

Ona w swoim pokoju, a ja piszę. Pracuję.

Droga Redakcjo,

mam straszne paznokcie, takie plamki, i w ogóle, i nie wiem, co z tym zrobić. Włosy też, one mnie się przetłuszczają…

Tylko spokojnie. Mam dużo pracy. Muszę odpowiadać na listy.

Droga Moniko,

paznokcie chronią opuszki palców przed działaniem szkodliwych czynników zewnętrznych. Przy długotrwałym kontakcie z wodą lub substancjami chemicznymi wysuszają się, łamią, tworzą się na nich bruzdy. Dlatego niektóre domowe prace, sprzątanie, przepiórki, malowanie, powinno się wykonywać w rękawiczkach. Na paznokciach widać objawy wielu chorób skóry, np. łuszczycy, egzemy, liszaja płaskiego, grzybicy, drożdżycy. Niektóre choroby wiążą się z zaburzeniami hormonalnymi bądź troficznymi. Objawem tych zaburzeń może być złuszczanie się paznokci, odstawanie od brzegów, tworzenie się poprzecznych lub podłużnych bruzd.

Boże, jakie ja mam zaniedbane ręce. Mam podłużne bruzdy i nawet nie zwróciłam na nie uwagi. Nic dziwnego, że zwracają na mnie uwagę tylko gangsterzy.

Korzystnie na stan paznokci wpływa witamina A, lecytyna, cystyna, pantotenian wapnia, żelazo, fosfor, wapń, żelatyna. Poleca się spożywanie dziennie sześciu gramów żelatyny. Można jeść galaretki owocowe lub po prostu zjadać łyżeczkę żelatyny spożywczej. Preparatem wzmacniającym paznokcie (i włosy) jest „Gellavit”, zawierający żelatynę i witaminę A. Czasem na paznokciach pojawiają się białe plamki, co potocznie nazywa się kwitnieniem paznokcia. Przypuszcza się, że przyczyną ich powstawania może być brak witamin lub żelaza w organizmie, a także odkładanie się pewnych minerałów…

Boże, muszę sobie kupić żelatynę w dużych ilościach. Najpewniej mam zaburzenia troficzne. Patrzę na te swoje ręce na klawiaturze i po prostu mdleję. Oraz na pewno brak mi żelaza i innych minerałów. Dlaczego mam takie paznokcie? Dlaczego moja córka krzyczy, że mi pokaże?

Nie denerwuję się. Nie dlatego, żebym nie była przygotowana na podobne oświadczenia, ale przypomniałam sobie siebie lat temu – będzie trochę… Pokazywanie komuś czegoś nie zawsze jest rzeczą ze wszech miar pożyteczną.

Ja też wybiegłam z domu pewnego dnia pełna uraz, krzycząc: „A właśnie że wam pokażę!” Ale Tosia wbiegła, więc może nie jest tak źle. Do tamtego momentu uchodziłam za dziewczynkę nieśmiałą, trochę zagubioną, za którą wszyscy wszystko załatwiali, bo przecież Judytka nie może, nie potrafi, nie da sobie rady. Nie muszę mówić, że taka postawa przynosiła mi same korzyści. Nie mogłam załatwić niczego, zrobić zakupów, zapłacić rachunków, posprzątać itd. Albo mi wszystko leciało z rąk, albo myliła mi się stówa z dziesiątką, albo wlewałam nie ten płyn do mycia naczyń, albo nastawiałam pralkę na gotowanie i do białej bielizny zaplątywała mi się czarna bawełniana skarpetka. Pranie się oczywiście wypierało – tyle tylko, że białe łachy miały odtąd szarawy odcień. Wymieniać można by w nieskończoność rzeczy, których nie robiłam, ku swojej uciesze i zmartwieniu rodziców.

Kiedy więc nareszcie wykrzyczałam, że im pokażę, liczyłam na to, że może w końcu nastąpi w moim życiu jakiś przełom, bo wszakże lepiej mieć rękę prawą i lewą niż dwie lewe. Ale się myliłam. Nie pokazałam zbyt wiele. Wróciłam wieczorem, zmarznięta, kaszląca. W związku z grypą nie poszłam na bal maturalny swojego chłopaka.

Ku mojemu bezbrzeżnemu zdumieniu coś się zmieniło w moich rodzicach. Rodzice nie biegali wokół biednej córki, która sama sobie pokazała, co może. Byłam rozczarowana, po raz pierwszy w życiu nie dość że musiałam się obsługiwać sama w chorobie, to nikt mi nie współczuł. Uznali, że skoro chciałam coś pokazać, to nie będą mi tego utrudniać. Moja mama wyszła z założenia, że skoro dziecię obraża się i wybiega z domu na parę godzin, nie mówiąc, gdzie się udaje, to może sobie samo zrobić pranko. Tata natomiast uznał, że nie ma powodu, żeby on był moim kierowcą przed godziną dziesiątą wieczorem, bo nóżki mam zdrowe. Chcąc nie chcąc, musiałam nagle porzucić rolę dziecka i zacząć być odrobinę odpowiedzialna za swój los.

Ciekawa jestem, co pokaże Tosia.

A moja koleżanka pokazała mężowi, że lepiej od niego posługuje się wiertarką, i efekt jest taki, że teraz ona lata z wiertarką pod sufitem i przybija karnisze, a on z fotela jej mówi: „Bardziej na prawo”. I tak miała dużo szczęścia. Nie polecałabym zgrabniej, wbijać gwoździ niż facet, bo się ostaniemy z młotkiem w ręce. Jest nadzieja, że znajdzie sobie wkrótce panią, która w ogóle nie wie, co to jest gwóźdź, i będzie mówić do naszego już byłego ukochanego: „Misiaczku, wypadło mi ze ściany takie metalowe, buuuu”. Wiem coś o tym.

A już nie nasz Misiaczek, prężąc ochoczo pierś, zabierze się do męskich robót i pokaże jej, jaki z niego facet.

Więc co ta Tosia wymyśliła? Właśnie weszła i zapytała:

– No i jak wyglądam?

Ma nową fryzurę.

Włosy mi chciała pokazać.

Ach, ten list o białym koniu zezłościł mnie na facetów. Jakaś wspaniała dziewczyna ma wątpliwości, czy jest normalna, bo jej się oczy białym koniem wykłuwa. Napiszę jej od serca.

Czy dobrze panią rozumiem? Pani partner pamięć o urodzinach czy innych ważnych świętach uważa za zachcianki. Nie chce mówić o trwałym związku, bo jest jeszcze niegotowy. Nie podoba mi się to. Nie dlatego, że on twierdzi, iż chciałaby pani królewicza na białym koniu. Ale tak naprawdę co on ma do dania?

Już lepsze jest czekanie na tego białego konia niż zadowalanie się byle czym. Ma pani dopiero dwadzieścia osiem lat i tak smutne rokowania.

Dostałam w swoim życiu mnóstwo prezentów, które płynęły z serca. I warto na nie czekać. Do dzisiaj, kiedy zbliżają się święta Bożego Narodzenia… Ach, jak ja lubię grudzień. Lubię od dawna z paru powodów. Od grudnia codziennie jest bliżej do wiosny i lata, które uwielbiam. W grudniu dni są najkrótsze, a to znaczy, że za chwilę, dosłownie za moment, zaczną się wydłużać, jaśnieć, błyszczeć, ciepleć itd. Ponadto grudzień składa się z przygotowań do świąt i ze świąt. Oprócz tego, że mnie osobiście zbliża do lata – jest miesiącem prezentów. I głównie dlatego, żeby nie wiem jak okropny, jest to miesiąc specjalny.

Jedna ze znajomych moich znajomych dostała kiedyś wymarzoną i drogą garsonkę od męża, sięgnęła do kieszeni, znalazła jakieś papiery, nakrzyczała się, że kupił używaną garsonkę i że jak śmiał, cham jeden, tak zrobić, skoro jest bogaty, i niech go diabli. On, człek spokojny, odczekał chwilę, a potem kazał jej, tej wrzeszczącej babie, przeczytać, co stoi w tych papierach, a tam jak byk, że to karta wozu, nowego, na jej nazwisko. Jako dodatek do garsonki.

Miałam męża, w życiu nie wpadł na taki pomysł.

Dostałam po raz pierwszy cenny prezent od babci. Byłam wtedy dziewczynką małą i łakomą. Teraz zostało łakomstwo, ale szczęśliwie jestem już spragniona innych rzeczy. Wtedy był to kurczak. Normalny kurczak, z dwoma nogami i przepysznym farszem w środku. Właśnie taki, na jakiego czasem zapraszała nas babcia, ale rodzinę miałam czteroosobową, a kurczak był pojedynczy. Kiedy miałam trzynaście lat, czasy były ciężkie dla małych łakomych dziewczynek, ponieważ panował socjalizm, taki ustrój polityczny, w którym kurczak jest rarytasem.

A ja marzyłam o dniu, kiedy cały ten kurczak będzie wyłącznie dla mnie, i mój brat, którego wszyscy bardziej kochali, nie będzie się ze mną kłócił o farsz lub nogę, bo kurczak będzie mój. Było to marzenie prozaiczne, które kiedyś wypowiedziałam przy stole i które spotkało się z potępieniem mojej rodziny.

Przyszedł grudzień, wieczerza wigilijna zjedzona, kolęda odśpiewana, świeczki na choince zapalone, rzucamy się na kolana w celu wygrzebania mnóstwa paczuszek spod choinki. I co się dzieje? Kurczak, przepiękny, upieczony, z chrupiącą skórką, z farszem, w pudełku po butach. Ach, jaka byłam szczęśliwa. Babcia – przepraszająco rozłożyła ręce w kierunku moich rodziców, a ja wąchałam swojego kurczaka i czekałam do północy, żeby już minął 24 grudnia postny i żebym mogła go zjeść. Dostałam wtedy bardzo dużo innych prezentów. Jakich – nie pamiętam. Ale kurczaka pamiętam. Bo kurczak był prezentem serca.

Takich prezentów mam mnóstwo.

Kiedyś od jednego chłopaka, co się w nim kochałam szaleńczo a niewinnie, dostałam w prezencie milion dzwoneczków Małego Księcia. Tak napisał: „Daję Ci te dzwoneczki…” Mam je wszystkie, co do jednego, gdziekolwiek się przeprowadzam…

Kiedyś w prezencie imieninowym dostałam przyjazd ukochanego z bardzo daleka. O matko moja, żebyś ty wiedziała, jak ja się w nim kochałam! Albo Eksio!

A dwa lata temu na urodziny dostałam od Tosi Pegaza – o dwunastej w nocy wstała i mi dała. Piękny niebieski, wyrzeźbiony w drewnie konik, z zielonym siodłem, a przy tym siodle dwa zgrabnie umocowane skrzydełka, stoi do dziś na biurku. Przeżył przeprowadzkę, i bardzo proszę.

A jak byłam smutna, to Ula przyniosła mi swój koszyczek wiklinowy, żebym nie była smutna…

Albo Agnieszka, która zawsze wyłowi z moich marzeń to jedno, które może spełnić – i spełnia… I po to przeszukała cały GS, żeby znaleźć motykę, bo ja z nią na słońce… Nie dostała tej motyki, ale ja ją od niej dostałam…

I tak dalej.

Niestety nie mogę opisać wszystkich prezentów, które przechowuję w pamięci, i choć żaden z nich nie był kartą wozu, są dla mnie cenniejsze niż wszystkie samochody świata. Dziewczyno, czekaj na te najdroższe prezenty, które wymagają nie pieniędzy i nie sklepu – ale odrobiny uwagi i serca. Które z dwóch kawałków chleba zrobią urodzinowe grzanki, podane przez płot. Które z byle czego zrobią wyczekiwaną luksusową potrawę. Które każą przejechać dwa tysiące kilometrów, żeby być tego określonego dnia. Które są milionem dzwoneczków albo Pegazem, albo motyką.

Te najdroższe prezenty można dawać, nie mając grosza przy duszy, pod warunkiem wszakże, że się przez moment zastanowisz, co temu drugiemu, bliskiemu ci człowiekowi sprawi przyjemność i dzięki czemu poczuje się kochany. I nawet jeśli ktoś chce gwiazdki z nieba, możesz mu tę gwiazdkę dać.

A ja, czego i pani życzę, należę do kobiet, które marzą o białym koniu i o tym cholernym rycerzu. A dlaczego nie? Mam nadzieję, że to mi nigdy nie minie. Niech pani nie daje sobie odebrać ani marzeń, ani przyjemności. Mężczyzna, jeśli nie jest w stanie wykrzesać z siebie niczego, na czym pani zależy – niech sobie idzie.

Z poważaniem, w imieniu redakcji…

Wiozę listy szybko do redakcji, znowu jestem spóźniona.

O, jak mi przyjemnie napisał Niebieski!

Czyżby nasze listy się rozminęły? Nie poczekał na odpowiedź?

A zupełnie serio – przykro mi, że takie rozczarowanie dotknęło panią. Nie wiem, ile lat trwał pani związek, ale każde małżeństwo, któremu się nie udaje, zasługuje na współczucie. Konsekwencje dotykają w znacznie większym stopniu kobiety niż mężczyzn. Mam nadzieję, że spotka pani mężczyznę, który będzie pani wart.

Och, Niebieski, gdybyś tylko nie cytował Hirusia, to bym cię lubiła. Ale już się nie nabiorę na te pyszne, krągłe zdania o kobietach. Bo to jest ten sam lep, na który się złapałam. Ale miło do mnie napisałeś.