Na całą wieczność

ROZDZIAŁ 1

1818

Tak mi… przykro – powiedziała lady Burnham.

Markiz Stowe nie odezwał się. Patrzył przed siebie, nie zwracając uwagi na wysokie witrażowe okna nad ołtarzem ani pięknie malowane rzeźby.

Przed oczami miał wizję skandalu i poniżenia, przed którą cofał się z przerażeniem.

Pytał sam siebie, jak mógł być tak głupi lub tak ślepy, by nie przewidzieć, że lord Burnham, który zawsze go nienawidził, wykorzysta każdą okazję, by zemścić się na nim.

Markiz i lord, będąc członkami tego samego klubu, wykorzystywali każdą sposobność do subtelnych i wymyślnych afrontów, nawet ich konie rywalizowały ze sobą na wszystkich wyścigach. Wprawdzie tajemny romans z żoną zaciekłego wroga bawił markiza, ale jednocześnie dał Burnhamowi broń, której ten nie zawaha się użyć.

– Nie wiem… jak to się… mogło stać, jak mogli nas… śledzić, że tego nie… zauważyliśmy – powiedziała Leone Burnham ze łzami w oczach.

Była bardzo piękna, a jej rozpacz i cichy, urywany szloch powinny wzbudzać w każdym mężczyźnie chęć pocieszenia jej.

Usta markiza były jednak mocno zaciśnięte, podbródek wojowniczo wysunięty, patrzył nadal przed siebie nie widzącym wzrokiem i nie odzywał się.

– Całą noc leżałam bezsennie… zastanawiając się, kto może być szpiegiem George'a – ciągnęła lady Burnham. – Zawsze sądziłam, że służba jest bardziej lojalna wobec mnie niż wobec niego, bo on traktuje ją bardzo surowo.

Markiz nadal milczał, mówiła więc dalej, jakby do siebie.

– Przypuszczam, że musiał wynająć kogoś, by… nas szpiegował, ale przecież powinniśmy go… zauważyć. Może to ktoś… z twojej służby.

Markiz pomyślał, że jest to prawdopodobne wyjaśnienie. Mimo że ufał swym służącym, zawsze zdarzali się ludzie, którzy dawali się przekupić, jeśli proponowano im wystarczająco dużo pieniędzy.

– Czy twój mąż powiedział, co ma zamiar zrobić? – spytał. Miał wrażenie, że te słowa wydostają się z wysiłkiem z jego ust.

Oboje rozmawiali po cichu, ze względu na miejsce, w którym się znajdowali.

Markiz nie mógł prawie uwierzyć własnym oczom, gdy wczesnym rankiem otrzymał liścik z wiadomością:

Stało się coś strasznego. Muszę natychmiast Cię zobaczyć! Spotkaj się ze mną w Grosvenor Chapel za godzinę.

W pierwszej chwili pomyślał, że to musi być żart, potem jednak rozpoznał charakter pisma Leone, w dodatku lokaj powiedział mu, że list przyniosła kobieta w średnim wieku, która już wcześniej tu bywała.

Markiz wiedział, że była to pokojówka lady Burnham, której pani powierzała z pełnym zaufaniem wszystkie listy, jakie między sobą wymieniali, i która jako jedyna wiedziała o ich umówionych spotkaniach i o tym, jak często się widywali.

Markiz, pomimo że musiał zrezygnować z codziennej przejażdżki w parku, posłuchał wezwania lady Burnham i z pewnym niepokojem wszedł do kaplicy. Znajdowała się ona na South Audley Street, na tyłach eleganckiego domu przy Park Street, zajmowanego przez Burnhamów. Lady Burnham mogła zatem powiedzieć w domu, że wybiera się do kościoła, i pójść tam pieszo, bez eskorty lokaja.

Rozejrzał się dookoła, myśląc, że może to być po prostu żart, potem zauważył siedzącą w ciemnym kącie Leone, ubraną w bardzo – jak na nią – skromne szaty, sprawiające, iż wyglądała szaro i niepozornie.

Zbliżył się do niej i zanim odezwała się, zrozumiał, widząc wyraz jej oczu, że istotnie stało się coś strasznego. Odgadł, o co może chodzić, zanim jeszcze ujęła to w słowa, a teraz, jak gdyby czepiając się każdego skrawka nadziei, który mógłby ocalić ich przed klęską, czekał, by usłyszeć wreszcie, co się stało.

– Jak tylko zobaczyłam George'a, zrozumiałam… że jest… rozgniewany – mówiła lady Burnham – ale to… nic nowego… a gdy mnie nie ucałował, wiedziałam, widząc jego spojrzenie… że stało się coś bardzo złego.

Zaszlochała cicho i otarła łzę, potem ciągnęła dalej.

– Stanął plecami do kominka i powiedział: „No cóż, przyłapałem cię i możesz powiedzieć temu zadzierającemu nosa draniowi, że tą sprawą zajmie się Parlament!”

Przerwała na chwilę, potem dodała trochę bez związku:

– Chyba… krzyknęłam. Wiem tylko, że… spytałam go, o czym… mówi. „Doskonale wiesz, o czym mówię – odparł George. – Jeśli sądzisz, że mężczyzna, którego zawsze nienawidziłem, będzie mi przyprawiał rogi, to bardzo się mylisz!

Rozwodzę się z tobą, Leone, i podam go jako współwinnego”.

Markiz nie odezwał się. Siedział nieruchomo, jak gdyby zamienił się w kamień. Dopiero gdy lady Burnham zaczęła szlochać w chusteczkę i wydawało się, że nie ma już nic do dodania, zapytał:

– Spodziewam się, że zaprzeczyłaś tym oskarżeniom?

– Oczywiście, że tak – odrzekła. – Powiedziałam George'owi, że musiał… oszaleć, jeśli uwierzył w takie… zarzuty wobec mnie… ale on mnie nie słuchał. „Mam niezbite dowody – powiedział – i ani ty, ani Stowe, nie możecie temu zaprzeczyć”.

Zapadło milczenie. Potem Leone odezwała się ponownie:

– Tak się martwię… Quintusie, tak bardzo… bardzo się martwię!

Markiz też się tym przejął ze względu na siebie i lady Burnham. Zdawał sobie sprawę, że po rozwodzie Leone będzie wykluczona w Anglii z towarzystwa. Nawet jeśli ją poślubi – a bez wątpienia będzie musiał postąpić zgodnie z honorem, jak przystało na dżentelmena – on będzie nadal przyjmowany w kręgach sportowych i towarzyskich, ona zaś na zawsze pozostanie pod pręgierzem opinii publicznej.

To nie było sprawiedliwe, ale wobec kobiet reguły towarzyskie były niezwykle surowe, mężczyzna zaś mógł wieść rozwiązłe życie i uchodziło mu to na sucho.

– Jakie dowody ma twój mąż? – zapytał po długim milczeniu, przerywanym tylko szlochem Leone.

– Może jedynie wiedzieć, ile razy się… spotykaliśmy i… gdzie – odpowiedziała załamującym się głosem lady Burnham. – Nigdy nie pisałeś do mnie żadnych… listów miłosnych, wszystkie twoje bileciki, które jak zawsze narzekałam, były bardzo… oficjalne, paliłam… natychmiast po… przeczytaniu.

– Jesteś tego pewna?

– Absolutnie… pewna!

Markiz pomyślał, że, na szczęście, nie był przynajmniej takim głupcem, by przelewać uczucia na papier. Jednocześnie pamiętał dobrze, że kilkakrotnie, pod nieobecność lorda, sprowadzał Leone późną nocą do Stowe House. Był wtedy przekonany, że nikt ich nie widział, ale jak widać, mylił się. Ponieważ czuł głęboką niechęć do uprawiania miłości w łożu innego mężczyzny, nie bywał w Burnham House. Często jednak gościli oboje w domach, gdzie za naturalne uważano, iż ich sypialnie znajdują się obok siebie, i wielokrotnie jadali obiady w odosobnionych gabinetach, przeznaczonych dla osób, które nie chcą być widziane. Leone zakładała wtedy woalkę i wchodzili ukradkiem, bocznym wejściem. To była niepisana zasada, że klienci odwiedzający takie restauracje zachowywali incognito.

Z drugiej strony, kto mógł być pewny, że kelner nie przyjmie kilku złotych gwinei za opisanie damy i dżentelmena, którym usługiwał? Lub że odźwierny nie poplotkuje sobie z sympatycznym nieznajomym, który postawi mu w czasie wolnym od służby kilka kolejek?

Gdybym to ja, a nie lord Burnham, prowadził śledztwo, odniósłbym sukces aż nazbyt łatwo – pomyślał markiz i złorzeczył sobie w duchu, że nie był dość bystry, by zachować ostrożność, szczególnie, że miał do czynienia z zaprzysięgłym wrogiem.

– Co mamy czynić? – spytała lady Burnham. – Czy… możemy coś… zrobić?

– Próbuję coś wymyślić – odparł markiz.

– Ratuj mnie… proszę… ratuj mnie, Quintusie! – błagała. – Wiesz, że kocham cię gorąco… Jesteś najwspanialszym mężczyzną, jakiego spotkałam w życiu. Mimo to… nie mogę zostać napiętnowana jako… rozpustnica!

Przy wypowiadaniu tego słowa głos zamarł jej w gardle, potem ciągnęła dalej z patosem:

– To znaczyłoby, że już nigdy nie dostanę zaproszeń na bale i wieczorki, nie będę mogła pojawić się na… dworze… ani na wyścigach w Ascot.

Jej głos przeszedł w szept, gdy dodała:

– A ty wkrótce znudzisz się mną tak jak innymi kobietami. A wtedy zapragnę… umrzeć! Nie będę miała powodu, by dalej żyć!

Była tak strapiona, że w końcu markiz odwrócił głowę i spojrzał na nią. Mimo że jej twarz była zalana łzami, Leone wyglądała nadal pięknie i markiz rozumiał jej cierpienie.

– Przestań płakać, Leone – powiedział. – Pomyślmy, co możemy zrobić.

– Chcesz powiedzieć, że mamy szansę się… uratować?

– Mam nadzieję, że znajdę sposób na wydostanie się z tego bagna, w które tak głupio wpadliśmy.

– Och, Quintusie! Jeśli to zrobisz… podziękuję ci… z całego serca.

– Co powiedziałaś mężowi, gdy oznajmił, że się z tobą rozwiedzie? – dopytywał się markiz.

– Cały czas mówiłam, że jestem niewinna, że jesteś tylko… przyjacielem, i że nie robiliśmy nic… złego.

– To jasne, że ci nie uwierzył.

– Tak opętała go myśl o zemście, że bezwzględnie chce cię ściągnąć w błoto, jak to określił. „Dam nauczkę temu zmanierowanemu markizowi, który myśli, że jest lepszy od innych!” mówił.

– A co ty na to odpowiedziałaś?

– Powiedziałam: „Jeśli nawet chcesz zaszkodzić markizowi, George, dlaczego miałbyś mnie skrzywdzić? Nie zrobiłam nic… złego”.

– A co on na to?

– Zaśmiał się tylko okropnym, mściwym śmiechem i opuścił pokój.

– Czy widziałaś go jeszcze wczoraj?

Leone Burnham potrząsnęła głową.

– Wyszedł z domu, więc wróciłam do łóżka i płakałam.

Zapadło długie milczenie. Potem markiz odezwał się:

– Mam pomysł, który może się udać.

– Ja – jaki?

Uniosła twarz ku niemu, ale w jej oczach, mokrych od łez, niewiele było nadziei.

Leone należała do tych londyńskich piękności, które pokonywały pozostałe pretendentki do tytułu „Królowej Urody”. Ale w tej chwili wyglądała na załamaną, nieszczęśliwą i godną pożałowania.

Markiz był nadal wyprostowany jak struna, głowę trzymał wysoko, podbródek wysunięty miał wojowniczo, jak gdyby rzucał wyzwanie wrogowi i gotował się do walki na śmierć i życie.

– Sądzę – mówił wolno, jak gdyby myślał na głos – że tylko wtedy przekonamy twego męża, że się omylił, jeśli natychmiast ogłoszę, iż się żenię.

Lady Burnham patrzyła na niego z otwartymi ustami. Potem powiedziała:

– Ależ, Quintusie… nie wiedziałam… że masz zamiar się ożenić. Prawdę mówiąc, zawsze mówiłeś…

– Nie bądź niemądra, Leone – przerwał markiz. – Mówię ci tylko, że jeśli ogłoszę swoje zaręczyny, zanim twój mąż zdąży wystąpić o rozwód, trudniej mu będzie udowodnić, iż w tym samym czasie miałem romans z tobą.

Lady Burnham nie była zbyt inteligentna, więc dopiero po chwili pojęła, co markiz miał na myśli. Gdy zrozumiała to, odparła:

– Oczywiście! Rozumiem, do czego zmierzasz. Mogę powiedzieć, że kiedy się… spotykaliśmy, prosiłeś mnie o… radę, a ja pomagałam ci… wybrać pannę, która byłaby dla ciebie… dobrą żoną.

– No właśnie! – powiedział oschle markiz.

– Ale czy znasz jakąś pannę? A gdybyś nawet znał, nie ma czasu, byś się o nią starał.

Markiz zdawał sobie z tego sprawę.

Znał lorda Burnhama od czasów wspólnej nauki w Eton, wiedział, że jest człowiekiem porywczym, gwałtownym, niepohamowanym i jeśli uzna, iż ma przekonujące dowody zdrady, natychmiast pośpieszy przedstawić swoją sprawę Parlamentowi. Ponieważ Parlament nigdy się nie spieszył z podejmowaniem decyzji, można było mieć nadzieję, że wszystkie czynności wstępne zabrać mogą wiele dni, a nawet tygodni. Przy odrobinie szczęścia, pomyślał markiz, w tym czasie może uda mu się wyplątać z pułapki, w którą wpadli oboje.

Gdy mu na czymś zależało, potrafił wykorzystywać swe niezwykłe talenty i inteligencję. W tej chwili wiedział, iż walczy o zachowanie wszystkiego, co cenił w życiu.

Był bardzo dumny ze swych przodków i zdawał sobie sprawę, iż jako głowa rodziny cieszy się dużym autorytetem u swoich krewnych. Nie mógł sobie wyobrazić nic bardziej poniżającego niż wplątanie w sprawę rozwodową, której szczegóły będą wywlekane przez gazety. Markiz nie tylko ubolewał nad takimi wydarzeniami, ale uważał je za tak wulgarne i godne pogardy, że nawet przez chwilę nie brał pod uwagę możliwości, iż sam może w nich uczestniczyć.

Wzdragał się na samą myśl o tym, co pociąga za sobą proces rozwodowy, a litość przyjaciół wydawała mu się równie trudna do zniesienia jak drwiny i śmiechy wrogów. Czuł, jak jego umysł, niczym człowiek w pułapce, szuka możliwych dróg ucieczki, ale instynkt, który nigdy dotąd nie zawiódł go w potrzebie, podpowiadał mu, że tylko w jeden sposób może uniknąć katastrofy.

Zdawał sobie sprawę, że lady Burnham patrzy na niego z błyskiem nadziei w oczach, niczym dziecko, któremu w ostatniej chwili powiedziano, iż uniknie oczekiwanej kary.

– Kto mógłby… przyjąć twe oświadczyny, nie poprzedzone… długimi zalotami?

Markiz wiedział, że zrozumiała, co próbował jej powiedzieć, i zadawała teraz pytania, które sam sobie stawiał.

– Sądziłem – odparł – że młodym dziewczętom wybierają mężów ojcowie.

– W znakomitych rodach tak się dzieje – zgodziła się lady Burnham. – Papa był zachwycony, gdy George spytał, czy wolno mu się o mnie starać. Jednakże spotkaliśmy się przedtem kilka razy i bardzo wyraźnie okazywał, jakie żywi do mnie uczucia.

– To co innego, przecież jesteś taka piękna – odparł markiz. Powiedział to w taki sposób, że zabrzmiało to jak proste stwierdzenie faktu, a nie komplement.

– Oczywiście, jesteś bardzo ważną osobą – rzekła z zadumą lady Burnham – i pewna jestem, że ojciec każdej debiutantki z zachwytem przyjąłby cię na zięcia.

Markiz wiedział, że jest to prawda. Od kiedy opuścił Eton, wszyscy ambitni rodzice z wielkiego świata zastawiali na niego sidła, schlebiali mu, i starali się o jego względy. Nie tylko pochodził z jednej z najznakomitszych rodzin w Anglii, ale oprócz niezwykłego bogactwa odznaczał się urodą, zdolnościami i uważano go za znakomitego sportowca. Wrogowie, a miał ich niemało, twierdzili, iż był tak wydęty pychą, że nie mógłby zobaczyć czubków swych butów. Mówili, iż jest apodyktyczny, czasem określali go jako tyrana. Nie dostrzegali faktu, że jego duma była w pełni uzasadniona.

Jak gdyby nagle zdając sobie sprawę, że markiz tak wiele ma do zaoferowania, iż nawet szybkie i niespodziewane zaloty nie wzbudzą niczyich wątpliwości, lady Burnham powiedziała pośpiesznie:

– Oczywiście, każda panna byłaby szczęśliwa, mając cię za męża. Pozostaje tylko pytanie, którą wybrać?

– Już się zdecydowałem – rzekł markiz.

– Kto to? Kim ona jest? – dociekała lady Burnham.

Zadając to pytanie sądziła, iż odczuje zazdrość, ale w tej chwili nawet miłość, którą uznawała ostatnimi miesiącami za niezwyciężoną, ustępowała wobec instynktu samozachowawczego.

– Myślę, że powinienem utrzymać to w sekrecie – odparł markiz.

Mówiąc to wyciągnął rękę i ujął dłoń lady Burnham.

– Słuchaj, Leone, jeśli mam cię uratować, i oczywiście siebie, musimy być bardzo sprytni.

– Tak… oczywiście.

Jej palce zacisnęły się na jego dłoni, czepiała się go, jak gdyby był liną ratunkową, która mogła ocalić ją przed utonięciem.

– Chcę, byś wróciła do domu i nalegała na spotkanie z mężem – ciągnął markiz. – Powiedz mu, że nie mogłaś zasnąć, bo byłaś nieszczęśliwa i wstrząśnięta jego oskarżeniami.

– Rozumiem… Mogę mieć tylko nadzieję… że mnie wysłucha.

– Musisz sprawić, by cię wysłuchał! – powiedział markiz stanowczo. – Powiedz mu, że widywaliśmy się, bo uznałem, że nadszedł czas, bym się ustatkował, i prosiłem cię o radę, kogo powinienem poślubić.

– Jestem pewna, że George nigdy mi nie uwierzy.

– Mniejsza o to! Jeśli nie uwierzy, po prostu powtarzaj swą historyjkę – odparł. – Powiedz mu, co jest prawdą, że rodzina naciskała mnie, bym spłodził dziedzica. Postanowiłem w końcu się zgodzić i za trzy dni ogłoszą moje zaręczyny w „Gazette”.

– Za trzy dni? – wykrzyknęła lady Burnham. – A przypuśćmy… że się nie uda?

– Uda się! – powiedział stanowczo markiz. – Musisz tylko namówić męża, by poczekał trzy dni. Zasugeruj mu, że jeśli podejmie kroki rozwodowe, a zaraz potem ogłoszone zostaną moje zaręczyny, ludzie nie tylko będą wątpić w jego dowody, lecz pomyślą, iż celowo mści się, bo jego konie zostały pobite przez moje podczas ostatnich dwóch wyścigów.

Lady Burnham zaczerpnęła tchu i splotła dłonie. To mogłoby… przekonać George'a, tak… mogłoby – powiedziała. – Wiesz, że nie widzi świata poza swymi końmi.

Markiz dobrze zdawał sobie z tego sprawę; wiedział, że powodem częstych wyjazdów lorda Burnhama było uczestnictwo na wyścigach w różnych częściach Anglii.

– Powtarzaj mu, że jego przyjaciele uznają za czyn bardzo niehonorowy zniszczenie szczęścia młodej dziewczyny, która właśnie się ze mną zaręczyła.

Powiem mu to! Oczywiście, że mu to powiem! – lady Burnham mówiła z zapałem. – I, Quintusie, myślę, że jesteś bardzo mądry. To jest jedyny… argument, którego George może wysłuchać.

– Tak właśnie myślałem – w głosie markiza zabrzmiała nutka zadowolenia.

Spoglądał przez długą chwilę na lady Burnham, potem uniósł jej dłoń do ust.

– Żegnaj, Leone. Dziękuję ci za szczęście, które mi dałaś. Żałuję tylko, że stałem się przyczyną tylu twoich zmartwień.

– Kocham cię, Quintusie! I wiem, że nigdy już nie pokocham nikogo tak mocno, jak ciebie.

Zaszlochała cichutko, ale ciągnęła mężnie dalej:

– Myślę jednak, że gdyby George'owi się udało, i gdybyśmy wzięli ślub… w końcu byśmy się znienawidzili.

– Możemy mieć tylko nadzieję i modlić się, aby to się nigdy nie stało.

Markiz ucałował jej dłoń powtórnie i dodał:

– Idź już. Zrób dokładnie to, co ci mówiłem, i nie próbuj się ze mną kontaktować.

– Nie, oczywiście, że nie – odparła. – I dziękuję ci, najdroższy Quintusie, za… wszystko, ale… przede wszystkim za to, że… jesteś sobą.

Mówiąc to wstała, otuliła się szczelnie ciemną peleryną i przez długą chwilę spoglądała w oczy markiza. Potem odwróciła się bez słowa i odeszła. W chwilę później markiz usłyszał, jak zamknęły się za nią drzwi kaplicy.

Markiz znowu usiadł na ławie. Wiedział, że najlepiej będzie odczekać jakiś czas, zanim opuści kościół, na wypadek, gdyby Leone była śledzona. Poza tym trzeba było wiele przemyśleć. Co więcej, zdawał sobie sprawę, iż jego myśli przekształcić się muszą w czyn, którego skutki już za trzy dni powinny być wszystkim znane!

Dwie godziny później markiz wyjechał ze Stowe house. Powoził swym najnowszym faetonem, zaprzężonym w najlepsze konie. Był to jeden z najszybszych powozów, jakie zbudowano, a markiz poświęcił wiele czasu na wymyślanie poprawek w konstrukcji, które bez wątpienia przyczyniły się do zwiększenia szybkości i wygody jazdy.

Wyglądał niezwykle elegancko w nieco przekrzywionym na ciemnych włosach cylindrze. Jego buty z cholewami lśniły jak polerowany heban, a fular zawiązany był w sposób, który budził zawiść i rozpacz u innych dandysów. Markiz i jego świta przyciągali spojrzenia wszystkich ludzi spacerujących lub jeżdżących w Park Lane.

Gdy markiz skierował swe konie na północ, pomyślał, że stajenny, którego wysłał przodem półtorej godziny temu, powinien dotrzeć do zamku Dawlishów za cztery godziny. Dzięki temu książę będzie miał dosyć czasu, by przygotować się na przyjęcie nieoczekiwanego, lecz – bez wątpienia – pożądanego gościa.

Właśnie w kaplicy – niczym błysk światła w mrokach rozpaczy – wróciło do niego wspomnienie rozmowy, jaką przeprowadził przed dwoma tygodniami z księciem Dawlishem. Rozmawiali właśnie o wyścigach, na których spotkali się poprzedniego dnia, i markiz spytał niedbale:

– Czy wasza wysokość kupił jakieś konie w tym sezonie?

– Niestety, nie – odparł książę. – Mój trener usiłował namówić mnie na parę roczniaków, które jak powiadał, zapowiadają się bardzo obiecująco, ale szczerze mówiąc, Stowe, nie mogę sobie pozwolić w tej chwili na wydanie tak dużej sumy na konie.

Markiz wyglądał na zaskoczonego, ale zanim zdążył coś odpowiedzieć, książę pospieszył z wyjaśnieniem.

– Moja córka ma być wprowadzona do towarzystwa w tym sezonie. To oznacza bal w Londynie i astronomiczną liczbę rachunków od krawcowych, modystek i Bóg jeden wie – jakich jeszcze kramarzy.

Westchnął głęboko i mówił dalej:

– Albo suknie, albo konie – i możesz odgadnąć, co jako człowiek żonaty muszę wybrać!

Markiz roześmiał się i książę, obdarzony dużym poczuciem humoru, zawtórował mu, a potem dodał:

– Posłuchaj mej rady, Stowe, i zostań kawalerem tak długo, jak potrafisz! W końcu i tak cię złowią, ale niech się przynajmniej zdrowo za tobą nauganiają!

Markiz znowu się zaśmiał.

– Tak zrobię, wasza wysokość. Z całą pewnością!

Wiedział, że książę bez wątpienia przyjmie go jako zięcia! Księżna, która wydała już za mąż dwie córki, zaakceptuje go nie kwestionując warunków, co do terminu ogłoszenia zaręczyn.

Pomyślał, że jeśli już musi się żenić, małżeństwo to może okazać się całkiem udane z jego punktu widzenia. Bóg świadkiem, nie miał na ślub ochoty.

Spodziewał się, że będzie mógł cieszyć się kawalerskim życiem jakieś pięć do dziesięciu lat, zanim naprawdę trzeba się będzie ustatkować i spłodzić dziedzica.

Skoro już musi zgodzić się na jarzmo małżeńskie, jak to nazywali jego słudzy, niech połączy go ono z dziewczyną, która również interesować się będzie końmi.

Książę Dawlish był znanym sportowcem, niemal równie popularnym wśród bywalców wyścigów jak sam markiz.

Prowadząc zaprzęg z mistrzostwem prawdziwego światowca, Quintus próbował przypomnieć sobie, czy kiedykolwiek słyszał imię córki księcia lub miał okazję ją widzieć. Przypuszczał, że musiała czasami towarzyszyć ojcu na wyścigach.

Mógł przypomnieć sobie księżnę, o zaniedbanym, lecz arystokratycznym wyglądzie, jej starszą córkę – Mary, która poślubiła wicehrabiego Canningtona, młodego człowieka z cofniętym podbródkiem, przyszłego hrabiego, ale nie pamiętał pozostałej rodziny. Mówił sobie, że będąc córką swego ojca dziewczyna ta stanie się taką żoną, jaką mieć powinien, będzie wiedziała, jak pełnić rolę pani jego rodzinnego domu w Buckinghamshire i Stowe House w Londynie.

Dotychczas, wydając przyjęcia, markiz korzystał z pomocy swej matki, której uroda i dowcip były powszechnie znane, dopóki nie musiała wycofać się z życia towarzyskiego z powodu reumatyzmu, który uczynił z niej niemal kalekę.

Czasami nie prosił jej o pomoc, i wspominał podczas jazdy te bardzo zabawne kawalerskie wieczorki, które – niestety – będą musiały teraz przejść do historii. Ponieważ większość gości było kawalerami, zapraszał najbardziej pociągające panienki lekkiego prowadzenia, za którymi szaleli panowie z klubu z St. James, lub aktorki, z powodu których złota młodzież tłoczyła się za kulisami teatru Drury Lane lub Opery Włoskiej.

– To była wspaniała zabawa! – pomyślał z nostalgią.

Postanowił, że pomimo małżeństwa dom w Chelsea nadal będzie gościł osoby, o istnieniu których jego żona nie będzie miała pojęcia.

Gdy wydostali się na otwartą przestrzeń, gdzie ruch był niewielki, markiz ostro pogonił konie. Obliczył, iż nawet z godzinną przerwą na lunch w oberży, której właściciel został uprzedzony o przyjeździe gościa przez stajennego, zmierzającego do zamku Dawlishów, osiągnie cel swej podróży o godzinie czwartej. Będzie miał dość czasu na zawarcie znajomości z przyszłą żoną i poinformowanie księcia o swych zamiarach.

Zaraz z rana odeśle stajennego do Londynu, by sekretarz zdążył zamieścić wiadomość w „Gazette”, tak by rzuciła się w oczy lordowi Burnhamowi, gdy w środę rano otworzy gazetę.

Nie widział żadnych błędów w swym planie, chyba że Leone nie uda się namówić męża na trzydniową zwłokę, o którą prosił.

Markiz, który zawsze był przygotowany na każdą możliwość, zostawił sobie jeden dzień w zapasie, gdyby – co mało prawdopodobne – córka księcia była już z kimś zaręczona. Szansa na to była co prawda znikoma, ale markiz, podczas realizacji swych planów, nie miał w zwyczaju czegokolwiek zostawiać przypadkowi.

Zdawał też sobie sprawę, że jeśli stanie się najgorsze i lord Burnham przeprowadzi rozwód, miałby obowiązek poślubienia Leone. Uważał ją za jedną z najpiękniejszych kobiet, jakie kiedykolwiek spotkał, i nie był zaskoczony, gdy mu uległa; nigdy jeszcze nie zdarzyło się, by kobieta, której pragnął, o którą zabiegał, odtrąciła go.

Choć zgadzał się w duchu, że ich romans w swoim czasie był prawdziwym uniesieniem, szczerze przyznawał, że nie chciałby ciągnąć tego związku do końca życia.

Prawdę mówiąc, taka perspektywa przerażała go.

Jechał dalej i zastanawiał się, dlaczego wszystkie jego romanse kończyły się tak prędko, i niezmiennie czuł przesyt i nudę, niezależnie od uroku kobiety – To niemożliwe, myślał, by udało się znaleźć istotę piękniejszą od Leone. Była przy tym miła i łagodna, i oddała mu, jak wszystkie jego kochanki, całe swoje serce.

Zawsze zastanawiał się z odrobiną cynizmu, jakie błędy popełniali inni mężczyźni, że ich żony z reguły wydawały się nieświadome siły i ognia miłości.

Nie pamiętał, aby kiedykolwiek kobieta, którą zdobył, nie powiedziała mu, iż nigdy w życiu nie była tak podniecona, że miłość, jaką jej ofiarował, lub raczej – jaką ona mu ofiarowywała, wydawała się jej całkiem odmienna od miłości, jaką dzieliła z mężem.

Muszę być chyba bardzo dobrym kochankiem – stwierdził, bardzo z siebie zadowolony. Wiedział, że był to jeszcze jeden talent, z którego mógł być dumny. Gdy o tym myślał, dochodził do wniosku, że był dumny z siebie i swych osiągnięć od czasów, gdy był małym chłopcem.

To jego ojciec powiedział mu:

– Świat tylko czeka, byś go podbił, i nie zapominaj o tym! Bądź wojownikiem i zwycięzcą człowiekiem, który zdobywa to, czego pragnie, i zapomnij o tej cholernej bzdurze, że jesteś „nędznym grzesznikiem”, jak uczą tego w kościele!

Stary markiz zaśmiał się i dodał:

– Gdybym nie uważał się za kogoś lepszego od większości ludzi, z którymi mam do czynienia, przestrzeliłbym sobie głowę kawałkiem ołowiu!

Jego syn też śmiał się wtedy, myśląc jednocześnie, jak wspaniale wygląda jego ojciec! Żył w swej posiadłości niemal jak król, zarządzał nią tak wzorowo, że była przykładem i przedmiotem zazdrości wszystkich sąsiadów. Quintus pomyślał wtedy, że chciałby naśladować swego ojca, i zawsze próbował to robić.

Kiedy odziedziczył majątek i dojrzał, każdego dnia był coraz bardziej dumny z tego, co posiadał i co sam osiągnął.

– Duma poprzedza upadek, Stowe! Nie zapominaj o tym! – krzyknął kiedyś podczas sprzeczki jeden z jego rówieśników.

Markiz nie raczył mu odpowiedzieć, ale myślał teraz, że bardzo niewiele brakowało, by upadł. Prawdę mówiąc, stał nad brzegiem przepaści i tylko jego inteligencja i łut szczęścia mogły go uratować.

Instynktownie pogonił konie, jakby chciał dotrzeć do zamku Dawlishów jak najszybciej i ocalić się, zanim dosięgnie go całkowita klęska.

Po zjedzeniu całkiem dobrego lunchu w oberży i wypiciu połowy butelki własnego claretu, co poprawiło mu nieco humor, markiz kontynuował podróż.

Za niecałe dwie godziny miał dotrzeć do zamku i obmyślał, co powiedzieć księciu po przyjeździe, jak wytłumaczyć nieoczekiwaną wizytę, a także, w jaki sposób poprosić córkę księcia, by uczyniła mu ten zaszczyt i została jego żoną

Przypuszczam, że wszystkie dziewczęta są romantyczne – pomyślał – i ona także będzie oczekiwać ode mnie pochlebstw i nalegania.

Myśląc tak, uświadomił sobie, że nie znał ani jednej młodej dziewczyny. O ile pamiętał, z żadną nie zamienił słowa, poza dzień dobry i do widzenia. Z całą pewnością też z żadną nie tańczył, ponieważ z zasady unikał tańców na balach.

Prawdę mówiąc, zazwyczaj kończył przyjęcia przy karcianym stoliku, jeśli nie wybierał się z przyjaciółmi do lokalu rozrywkowego, by podziwiać urodę cór Koryntu.

Ciekawe – powiedział do siebie – o czym mówią młode dziewczęta? Co je interesuje?

Wiedział aż za dobrze, co je interesuje, gdy miały już obrączkę na palcu i gdy po roku lub dwóch obdarzyły męża dziedzicem.

W zadziwiający sposób doskonaliły sztukę flirtu, stawały się zabawne i dowcipne, i z pewnością nie był to talent zdobyty na lekcjach.

Gdy wspominał rozmowy z Leone i wieloma uroczymi kobietami przed nią, czuł, że nie było w nich oryginalności. Naturalnie, śmiały się z jego żartów, rumieńcem przyjmowały komplementy, potem kusiły, wabiły i zachęcały każdym słowem, spojrzeniem czy ruchem ciała.

Lubił to, rzecz jasna. Nie byłby mężczyzną, gdyby nie sprawiały mu przyjemności zabiegi o jego względy. Ale było to takie oczywiste i z czasem stało się bardzo jednostajne i nużące! To było przyczyną iż – niezależnie od tego, jak piękne bywały damy – jego miłość do nich, jeśli to była miłość, nigdy nie trwała zbyt długo. Równie często zmieniały się lokatorki jego wygodnego, pięknie urządzonego domku w Chelsea.

– Czego szukam? – zapytał sam siebie.

To pytanie zaskoczyło go, ale nie znalazł na nie odpowiedzi.

Wziął zakręt, potem ostro ściągnął konie.

– Zdarzył się wypadek, jaśnie panie – oznajmił nagle siedzący z tyłu stajenny.

– Widzę! – odparł markiz.

Konie szły stępa, posuwając się stopniowo do przodu. Kraksy na drodze były częstym zjawiskiem, ta nie różniła się od innych, jakie widywał. Było jasne, że dyliżans, przeładowany i ciężki, zderzył się z furą, prowadzoną przez wieśniaka, który bez wątpienia zdrzemnął się, pozwalając, by koń szedł bez nadzoru środkiem drogi.

Wypadek musiał zdarzyć się przed chwilą, gdyż konie nadal szarpały się dziko i wierzgały, a dyliżans – z dwoma kołami spoczywającymi w rowie – przechylał się niebezpiecznie, tak że bagaż i pasażerowie wypadali na zewnątrz.

– Idź i zobacz, czy mógłbyś w czymś pomóc, Ben – powiedział markiz do stajennego.

– Tak jest, jaśnie panie, ale wie pan równie dobrze jak ja, że jaśnie pan zrobiłby to lepiej.

To było zuchwalstwo z jego strony, lecz markiz uznał, że Ben powiedział po prostu prawdę.

– Dobrze – odparł – przytrzymaj lejce, a ja zaprowadzę porządek.

Ben posłuchał, a markiz zsiadł z faetonu i skierował się do miejsca wypadku. Hałas był niemal ogłuszający. Woźnica dyliżansu, czerwony na twarzy, wrzeszczał na wieśniaka, powożącego furą, który wykrzykiwał coś w odpowiedzi.

Tymczasem konie, ciągnące dyliżans, nadal szarpały uprząż, a z klatek rozbiegły się kury gdakając przenikliwie. Gdy krzyki obu woźniców stawały się coraz głośniejsze, a przekleństwa coraz dosadniejsze, markiz podszedł do nich.

– Weźcie konie u pyska, wy głupcy! – wydał polecenie tonem nie znoszącym sprzeciwu, zmuszając obu mężczyzn do milczenia. Gdy odwrócili się, by spojrzeć na niego, zorientowali się, że musi być bardzo ważną osobą, i pośpiesznie usłuchali go.

Kilku farmerów pojawiło się teraz nie wiadomo skąd, paru mężczyzn wysiadło z dyliżansu. Na rozkaz markiza, wydany szorstkim głosem, który sprawiał, iż niepodobna było go nie posłuchać, wyciągnęli dyliżans na drogę. Pasażerki, które zgodnie z jego poleceniem wysiadły, by odciążyć powóz, stały obok narzekając płaczliwie na przeżyty szok.

Furmanka, która była przyczyną tego kłopotu, została wyciągnięta na skraj drogi, konie zaprzężone do dyliżansu uspokoiły się, a pasażerowie niespiesznie wsiadali do środka, gdy markiz zdał sobie sprawę, że niezwykle urocza dziewczyna spogląda na niego z podziwem. Była ubrana skromnie, lecz gustownie, a po jej wyglądzie markiz ocenił, iż była prawdziwą damą.

Jednocześnie nie było wątpliwości, że dziewczę nie próbuje nawet wsiąść do dyliżansu, patrzyło tylko na niego szeroko otwartymi oczami, których wyraz nie mógł nie pochlebiać Quintusowi.

– Może już pani kontynuować podróż – powiedział i chcąc sprawić jej przyjemność, uniósł lekko cylinder.

– Był pan wspaniały! Cudowny! – wykrzyknęła. – Kiedy dyliżans prawie się wywrócił, sądziłam, że zostanę zmiażdżona!

– Cieszę się, że uniknęła pani tak strasznego losu – odparł markiz.

– Dzięki panu! Gdy to mówiła, woźnica dyliżansu zawołał:

Wszyscy wsiadają! Albo ruszamy bez was! Było oczywiste, że ma na myśli dziewczynę, gdyż pozostali pasażerowie zajęli już swe miejsca.

– Czekają na panią – powiedział markiz. Dziewczyna odwróciła głowę.

– Pójdę pieszo, dziękuję panu – odrzekła czystym, młodzieńczym i – jak zauważył – subtelnym głosem.

– Czy mieszka pani niedaleko? – zapytał. Mówiąc to rozejrzał się dookoła zdziwiony, nie widział bowiem w pobliżu żadnych zabudowań.

– To tylko mila z okładem – odparła – i nie mam ochoty na wysłuchiwanie jęków i narzekań reszty pasażerów.

– Potrafię to zrozumieć – stwierdził markiz. – Czy mogę więc zaproponować pani podwiezienie moim faetonem, skoro zmierzamy w tym samym kierunku?

Zobaczył w jej oczach zachwyt, zanim zdążyła wykrzyknąć:

– Naprawdę mogłabym jechać z panem? To byłoby takie emocjonujące!

Markiz uśmiechnął się i podszedł do czekających koni. Pomógł dziewczynie usadowić się na koźle, potem obszedł pojazd naokoło, by wziąć lejce od Bena.

Podczas jazdy zorientował się, że dziewczyna patrzy na niego jak urzeczona, jak gdyby z trudem mogła uwierzyć własnym oczom.

– Czy zawsze podróżuje pani dyliżansem? – zapytał.

– Tak, codziennie. Moja nauczycielka mieszka w sąsiedniej wsi, i to najprostszy sposób, by tam dotrzeć.

– A czego panią uczy?

– Francuskiego. Opuściła Francję przed laty i, jak mówi papa, ma wspaniały paryski akcent.

Markiz sprawiał wrażenie zaskoczonego.

– Pani ojciec dobrze zna francuski?

– Papa zna doskonale wiele języków, a najlepiej – francuski, włoski, grekę i, oczywiście, łacinę.

Zobaczyła zdumienie w oczach rozmówcy i zaśmiała się.

– Czy to wydaje się panu dziwne?

– Trochę – przyznał – bo nie oczekiwałem spotkać znawcy języków w tym wiejskim zakątku.

– Myślę, że nie, ale papa pisze książki. Raczej nudne i bardzo uczone.

– To znaczy, jak sądzę, pani ich nie studiuje?

– Nie, jeśli nie muszę, ale moja siostra je czyta i zachęca papę do ich pisania, choć nie zarabia się na nich wiele.

Markiz uśmiechnął się na taką szczerość i w tej samej chwili zobaczył przed sobą budynki małej wioski i wieżę szarego, kamiennego kościoła.

– Czy tu jest pani dom?

– Tak. Tuż przy kościele. Zaraz zobaczy pan bramę i proszę przez nią przejechać. Chcę, by moja rodzina mogła zobaczyć pańskie konie i, oczywiście, pana!

Zaśmiał się i gdy dotarli do bramy, wjechał w nią, choć wymagało to nie lada umiejętności. Stąd było już blisko do frontowych drzwi niskiego, ładnego budynku probostwa, jak się domyślił, biorąc pod uwagę sąsiedztwo cmentarza.

Miał już się pożegnać z pasażerką, gdy ta – korzystając z tego, że zatrzymał konie – wyskoczyła szybko, niczym spłoszony ptak, i wbiegła w otwarte drzwi. Słyszał jej wołanie:

– Ajanto, Ajanto, chodź tu szybko! Darice, chodź i zobacz, czym wróciłam do domu!

Ponieważ markiza bawiło zamieszania, jakie spowodował, przywiązał lejce do stopni faetonu i wysiadł, upewniwszy się, że Ben jest już przy koniach.

Gdy wszedł do małego hallu wyłożonego dębową boazerią, usłyszał w oddali głos:

– O czym ty mówisz, Charis?

– Zostałam uratowana… wybawiona ze strasznej sytuacji przez niesłychanie porywającego mężczyznę ze wspaniałymi końmi! Ma najelegantszy faeton, jaki kiedykolwiek widziałaś! Och, Ajanto, chodź i poznaj go!

Po chwili ciszy markiz usłyszał ten sam głos:

– Co to znaczy… uratowana? Ostatnim razem ratowano cię przed bykiem, a przedostatnim – przed duchem.

– Tym razem zdarzył się wypadek!

Markiz czekał, potem usłyszał zbliżające się doń kroki i w chwilę później zjawiła się jego pasażerka, ciągnąc za rękę dziewczynę, wyglądającą jak wyższa i znacznie piękniejsza kopia jej samej.

Quintus uważał, że dziewczyna, którą podwiózł, jest wyjątkowo ładna, ale w tej chwili urzeczony był niezwykłą urodą jej starszej siostry.

Miała na sobie fartuch i markiz sądził, że musiała właśnie coś gotować, ale nic nie mogło ukryć złota jej włosów, jaskrawego, niemal oślepiającego błękitu jej oczu, i jasnej cery, która przywodziła mu na myśl płatki kwiatów.

Uważał siebie za znawcę piękna oraz wszystkiego, co dobre w życiu. Patrząc na młodą kobietę o imieniu Ajanta, wiedział, że ani w Londynie, ani w Paryżu, ani w żadnym innym mieście nie spotkał dotąd tak uroczej istoty.

Wchodząc do domu zdjął cylinder i trzymając go w ręce czekał ze słabym uśmiechem na ustach, aby go przedstawiono. Ale zanim jego pasażerka zdążyła się odezwać, Ajanta powiedziała

– Z tego, co mówi moja siostra, zrozumiałam, iż zdarzył się wypadek i pan ją uratował.

– Dyliżans zderzył się z furmanką – wyjaśnił markiz. – Było wiele zamieszania, ale nie sądzę, by ktoś został poszkodowany.

– Zaprowadził porządek, jak gdyby był czarownikiem! – zachwycała się Charis. – Potem przywiózł mnie do domu swym faetonem. Chodź, Ajanto, popatrz!

Mówiąc to, pociągnęła siostrę za rękę, ale Ajanta nawet nie drgnęła.

– Przede wszystkim muszę podziękować dżentelmenowi, który cię uratował. Dziękuję panu, sir. To bardzo uprzejmie, że podwiózł pan moją siostrę do domu. Ma skłonność do popadania w sytuacje, z których trzeba ją ratować.

– Słyszałem, jak pani to mówiła – uśmiechnął się markiz. – Ale ten wypadek, zapewniam panią, nie był tak okropny, jak atak byka.

– Charis nie została zaatakowana przez byka. Ona myślała jedynie, że to mogłoby się zdarzyć, ale na szczęście przechodził tamtędy pewien student i odprowadził ją bez szwanku do domu.

Bez wątpienia Ajantę bawiło, że jej siostra była, swym zdaniem, „ratowana”, i markiz powiedział:

– Cieszę się, że ma takie szczęście lub raczej – jak pani sądzi – fantazję.

Ajanta obdarzyła go słabym uśmiechem, jak gdyby doceniała wymyślność przygód swej siostry, potem rzekła:

– Jestem pewna, że chciałby pan już ruszyć w drogę, i możemy tylko podziękować za pańską uprzejmość.

– W drogę? – powtórzyła Charis. – To bardzo niegościnne z twojej strony, Ajanto. Z pewnością uprzejmość wymaga, by zaprosić pana na lunch?

Markiz zobaczył, że rozbawienie znikło z oczu Ajanty, i poczuł zdziwienie, gdy odparła chłodno:

– Sądzę, Charis, że powinnaś teraz podziękować panu za jego uprzejmość, a potem idź umyć ręce.

– Oczywiście, że pragnę panu podziękować – rzekła Charis do markiza. – Ale ponieważ jest pora lunchu, sądzę, iż miałby pan ochotę coś zjeść przed dalszą drogą.

Miał właśnie odmówić i powiedzieć, że spożył już posiłek, ale zaskoczył go wyraz twarzy Ajanty.

Była tak urocza, iż czuł, że niemal jego prawem jest, by budził w niej taki podziw i zachwyt, jak w jej siostrze. A jednak to wiejskie dziewczę patrzyło na niego, choć trudno mu było w to uwierzyć, obojętnie, i widać było, że z niecierpliwością oczekuje, by wyszedł jak najszybciej.

Ponieważ poczuł się tym dotknięty, odparł:

– To bardzo uprzejmie z pani strony i chociaż nie jestem głodny, byłbym bardzo wdzięczny – po takiej podróży w kurzu – gdybym mógł dostać coś do picia.

– Oczywiście, że tak – wykrzyknęła triumfalnie Charis. – Na co ma pan ochotę?

– Chodzi raczej o to, co mamy do zaoferowania – powiedziała chłodno Ajanta. – Obawiam się, sir, że może pan wybierać tylko pomiędzy lemoniadą a jabłecznikiem.

Ton jej głosu wskazywał, że była pewna, iż markiz odmówi, ale on odrzekł:

– Z największą rozkoszą wypiję szklankę jabłecznika, jeśli nie sprawi to pani zbyt wiele kłopotu.

Przez chwilę myślał, że Ajanta powie, iż jest to kłopot, zamiast tego odezwała się niemal zbuntowanym tonem:

– Podam panu picie. Charis zaprowadzi pana do jadalni.

– Dobrze – zgodziła się Charis.

Mówiąc to zerwała z głowy niemodną budkę i markiz zobaczył, że włosy miała jasne i bardzo długie, nie tak złociste, jak siostra, ale też bardzo piękne. Zastanowił się, kto mógł spłodzić tak urodziwe dzieci, i pomyślał, że chętnie by poznał ich ojca. W tej chwili, jak gdyby Ajanta przechwyciła jego myśl, odezwała się do kogoś w głębi domu:

– Idź i powiedz papie, że lunch już podany, i poproś, by przyszedł od razu, bo spóźni się na pogrzeb dzisiejszego popołudnia.

Gdy to mówiła, dał się słyszeć odgłos zbliżających się szybko kroków i w chwilę później inna dziewczyna, o wiele niższa, lecz także niezwykle ładna, weszła do pokoju. Zatrzymała się na chwilę, by popatrzeć na markiza, potem biegła dalej.

– To Darice – wyjaśniła Charis. – Proszę wejść do jadalni. Czy naprawdę nie jest pan głodny?

– Naprawdę, dziękuję bardzo. Jabłecznik, który przyniesie pani siostra, wystarczy mi aż nadto.

Pokój jadalny był kwadratowy, pośrodku stał duży, owalny stół, przykryty, jak zauważył markiz, lnianą nieskazitelnie czystą serwetą. Stół nakryty był na cztery osoby. Charis przyniosła krzesło i postawiła je obok honorowego miejsca.

– Lepiej, by usiadł pan koło papy – powiedziała – a ja usiądę obok pana, bo chcę z panem rozmawiać. Jeśli jednak papa zacznie mówić na swój ulubiony temat, nie będę mogła wtrącić nawet słowa.

– Nie mogę uwierzyć, by mogła pani długo milczeć – zażartował markiz.

Charis zaśmiała się, a jej długie, sięgające do pasa włosy zamigotały, jak gdyby pokryły je drobne, złote fale. Markiz patrzył na nią gdy Ajanta weszła do pokoju, niosąc w jednej ręce kamionkowy dzban, a w drugiej duży talerz. Wziął od niej dzban, wiedząc, że zawiera on domowy jabłecznik, jaki wielu farmerów wyrabiało specjalnie dla swych robotników. Gdy postawił go na kredensie, Ajanta położyła talerz na stole i wyszła z pokoju.

Charis przyniosła szklankę, a gdy markiz nalał sobie trochę jabłecznika, Darice wróciła prowadząc za rękę mężczyznę, który wyglądał dokładnie tak, jak markiz wyobrażał sobie ojca tych pięknych dzieci.

Proboszcz musiał w młodości być zdumiewająco urodziwym mężczyzną i nawet teraz, gdy jego włosy pokryła siwizna, a zmarszczki pojawiły się na twarzy, był nadal niezwykle przystojny.

– Dzień dobry, sir – powiedział do markiza. – Słyszałem od najmłodszej córki, że uratował pan Charis z bardzo nieprzyjemnej sytuacji.

– Z katastrofy dyliżansu – rzekła Charis, zanim markiz zdołał odpowiedzieć.

– Och, znowu! – wykrzyknął pastor. – Jeżdżą zbyt szybko po tych wąskich drogach. Mówiłem to dziesiątki razy.

– Zgadzam się z panem – podjął markiz. – Ale na szczęście mogłem zaprowadzić porządek i pańska córka nie ucierpiała.

– Cieszę się z tego. Czy mogę poznać pana nazwisko?

– Stowe – odrzekł markiz. Był tak przyzwyczajony, że ludzie reagują na dźwięk jego nazwiska najpierw zaskoczeniem, a potem podziwem, iż zdziwił się, gdy proboszcz powiedział tylko:

– Jestem panu bardzo wdzięczny, panie Stowe, i mam nadzieję, że zostanie pan na lunchu. Nazywam się Tiverton.

Gdy to mówił, Ajanta wróciła do pokoju, niosąc stos talerzy.

– Zaprosiłyśmy już pana Stowe'a na lunch – rzekła – ale powiedział, że prosi tylko o szklankę jabłecznika.

– Wydaje się, że to niegościnne – stwierdził pastor. – Jaka szkoda, że nie mogę zaproponować panu czegoś mocniejszego, ale obawiam się, że nie stać mnie na dobre wino. Jeśli chodzi o alkohol, nie znoszę niczego, co nie jest najlepszej jakości. Markiz uśmiechnął się.

– Zgadzam się z panem i bardzo smakuje mi jabłecznik, który jak sądzę, jest miejscowej produkcji.

– Z jabłek z naszego sadu. Uważam…

– Proszę cię, papo, usiądź – przerwała Ajanta. – Jak wiesz, zwlekaliśmy z lunchem, czekając na Charis, ale nie możesz spóźnić się na pogrzeb.

– Na pogrzeb? – spytał jej ojciec. – Czy dzisiaj czeka mnie pogrzeb?

– Wiesz, że tak, papo. Pogrzeb pani Jarvis. Nie możesz o tym zapomnieć.

– Nie, nie mogę zapomnieć – zgodził się pastor, siadając na krześle, na honorowym miejscu. Ze sposobu, w jaki to mówił, markiz doszedł do wniosku, że proboszcz często zapominał o pogrzebach i innych obowiązkach religijnych.

– Dowiedziałem się, sir – powiedział uprzejmie – że pisze pan książki.

Na twarzy gospodarza pojawił się entuzjazm.

– Doszedłem do najciekawszej części książki, którą teraz piszę, i bardzo mnie denerwuje, gdy mnie od niej odrywają.

– O czym jest w niej mowa?

– Zestawiam w niej wszystkie religie świata. To bardzo ciekawy temat, naprawdę ciekawy! Będzie to moja szósta, nie – siódma książka!

– Gdy papa pisał o Grekach, dostałam na chrzcie imię Charis – wtrącił głos obok markiza.

– A pani siostra?

Mówiąc to markiz spojrzał na Ajantę, która siedziała tyłem do okna i wokół jej złotych włosów zdawała się tworzyć aureola. Pomyślał, że wygląda niczym jedna z greckich bogiń, ale chwilowo nie potrafił sobie przypomnieć jej imienia.

– Ajanta urodziła się, gdy papa pisał o religiach Indii – poinformowała go Charis – Darice – gdy zajmował się Persami, a Lyle – gdy omawiał katolicyzm we Francji.

– Postawił pan sobie z całą pewnością ogromne zadanie, sir – powiedział markiz do gospodarza.

– Bardzo interesujące, panie Stowe, zapewniam pana.

– A czy syn ma zamiar pójść w pańskie ślady?

– Och, nie – odparł proboszcz. – Lyle studiuje teraz w Oxfordzie i obawiam się, że jego zainteresowania nie są zbyt naukowe, prawdę mówiąc, sądząc po świadectwach, zdobywanie wiedzy zupełnie go nie interesuje.

– Jestem pewna, że Lyle będzie dobrym studentem, gdy jego nauka potrwa trochę dłużej – rzekła Ajanta.

Sposób, w jaki wyraźnie broniła brata, powiedział markizowi, że bardzo wiele dla niej znaczył.

Ajanta zaczęła podawać przygotowane przez siebie jedzenie całej rodzinie, zgromadzonej wokół stołu. Markiz zorientował się, że była to potrawka z królika, ugotowana – sądząc po zapachu – z ziołami, cebulą i świeżymi grzybami. Choć zjadł już poprzednio tyle, że nie miał wcale apetytu, poczuł nieomal żal, że nie skosztuje tego dania. Niemniej jednak popijał wolno jabłecznik i bawił się obserwowaniem tej swojskiej scenerii.

Zorientował się w pewnej chwili, że Darice spogląda na niego z takim samym podziwem jak Charis, i pomyślał, iż wygląda zupełnie jak biało – różowy aniołek, malowany przez Bouchera. Uśmiechnął się do niej przez stół, a ona spytała:

– Czy jest pan bardzo, bardzo bogaty?

– Nie powinnaś zadawać takich pytań – skarciła ją ostro Ajanta.

– Dlaczego nie? – spytał z przekorą markiz, i zwrócił się do Darice: – Dlaczego uważasz, że jestem bogaty?

– Bo ma pan cztery konie, a kupno i utrzymanie koni kosztuje bardzo, bardzo dużo.

Markiz zaśmiał się.

– To prawda, wiem to niestety z własnego doświadczenia.

– Obawiam się – powiedział pastor – że cała moja rodzina pragnie jeździć konno, ponieważ jednak stać nas tylko na jednego konia pod siodło i drugiego, który obwozi moją dwukółkę po parafii, muszą jeździć po kolei.

– A Darice oszukuje! – poinformowała go Charis – bo zawsze skłania Ajantę, by odstąpiła jej swoją kolejkę.

Darice spojrzała przez stół na siostrę, potem odezwała się cicho, wyglądając przy tym – zdaniem markiza – bardziej niż zwykle anielsko:

– To nie tylko nieuprzejmość z twej strony, lecz i donosicielstwo!

– Darice ma słuszność – powiedziała Ajanta – i nie chcemy znudzić pana Stowe'a rodzinnymi sprawami.

– Ależ mnie to interesuje – zaprotestował markiz. Zabrzmiało to, jak gdyby rzucał wyzwanie Ajancie, a dziewczyna spojrzała na niego w sposób, który sugerował, że jego wyzwanie zostało przyjęte, i odpowiedziała chłodno:

– Nie pojmuję, dlaczego.

– Bardzo dobrze, wyjaśnię to pani – odparł. – Nigdy w życiu, choć bardzo wiele podróżowałem i spotkałem wielu ludzi, nie natrafiłem na rodzinę składającą się z trzech kobiet tak zadziwiająco i uderzająco pięknych!

Kierując te słowa wprost do Ajanty zauważył w jej oczach najpierw zdumienie, a potem coś, co mogło być odczytane jedynie jako dezaprobata. Nie miała jednak szansy, by odpowiedzieć, gdyż Charis wydała okrzyk zadowolenia.

– Naprawdę tak pan uważa? – spytała. – Czy naprawdę sądzi pan, że jesteśmy ładniejsze od wszystkich kobiet, które pan widział?

– Dokładnie to właśnie mówiłem – odparł.

– Powiedziałam przedtem, że jest pan wspaniały! – ciągnęła Charis. – A teraz myślę, że jest pan najmilszym człowiekiem, jakiego spotkałam.

– Dosyć tego, Charis! – wtrąciła ostro Ajanta.

Mówiąc to wstała ze swego miejsca w końcu stołu, zabrała talerz swój i Darice, i odstawiła je na kredens. Potem, nie patrząc na markiza, wzięła ze stołu naczynie z potrawką. Miał wrażenie, że wychodząc zamiotła falbanami bawełnianej sukni w wymowny sposób, i bardzo go to rozbawiło.