Szokująca propozycja

ROZDZIAŁ DRUGI

Erin, na przemian ziewając i przeciągając się, wstała z łóżka i wyszła ze swojego pokoju jak lunatyczka. Wszędzie roznosił się cudowny zapach kawy; kawy, o której teraz marzyła. Leniwie przetarła oczy. Czy to jeszcze jeden dręczący sen, czy może zaskakująco piękna rzeczywistość? Sen czy nie, postanowiła podążyć za boskim aromatem. Ale zaraz, przecież kawa nie mogła zrobić się sama. Zatem ktoś tutaj jest. A któż mógłby to być, jeśli nie Jonathan Chase? Cholera, ciekawe, która godzina, że on jeszcze tu się plącze? Nie miała na ręce zegarka – pewnie zostawiła go wczoraj koło prysznica. Nie lubiła wstawać w sobotę przed dziewiątą, a do tego po tym, co wczoraj między nimi zaszło, wcale nie miała ochoty zobaczyć go ponownie. A już na pewno nie w sytuacji, kiedy siedzi sobie rozparty w kuchni i popija kolumbijski nektar bogów. Może lepiej byłoby się ubrać, przemknęło jej przez myśl. Wahanie trwało jednak tylko kilka sekund. Nie, najpierw kawa, a potem się zobaczy.

Kuchnia tonęła w promieniach porannego słońca, które odbijało się w wypolerowanych naczyniach. Wypolerowanych? Wczoraj wieczorem z całą pewnością nie były wypolerowane. Kto zatem sprawił ten cud? Zmrużyła oczy. W rogu, na jej miejscu, siedział Nathan i czytał poranną gazetę. Jej gazetę.

– Dzień dobry – mruknęła pod nosem na jego wesołe powitanie i sięgnęła po kubek. Nalała sobie kawy i wypiła ją niemal duszkiem. Dopiero potem wzięła się do przygotowania śniadania. Kątem oka widziała, że Nathan odłożył gazetę i patrzył na nią badawczym wzrokiem. Nie miała jednak ochoty spojrzeć mu teraz w twarz. Zresztą po co, w poświacie księżyca prezentował się dużo lepiej.

– Zastanawiałem się dziś rano, czy przypadkiem nie byłaś tylko snem. Ale to byłaś ty, prawda? W tym skąpym ręczniczku, na tle uśmiechniętego księżyca? Wiesz co? – Przymrużył nieco oczy i obrzucił ją spojrzeniem z góry na dół. – Muszę ci powiedzieć, że w mojej koszuli jest ci dużo bardziej do twarzy.

Dopiero teraz zauważyła, że wciąż ma na sobie jego koszulę. No, to znowu świetnie się spisałaś, zbeształa się w myślach.

– Przepraszam – burknęła. – Nie zwróciłam na to uwagi. Zaraz ci ją oddam. – Już chciała ściągnąć koszulę przez głowę, gdy uprzytomniła sobie, że nic pod spodem nie ma. – To znaczy za chwilę – poprawiła się.

– Nie ma pośpiechu, nie przejmuj się. Wiesz, to w nocy, to nie był najlepszy początek. Można by spróbować jeszcze raz… Jeśli cię wystraszyłem, to przepraszam.

Wydał się jej podejrzanie uprzejmy. Podniosła głowę i spojrzała na niego badawczym wzrokiem. Nieźle się prezentuje, to fakt, pomyślała. Czarne falujące włosy, choć jak na jej gust nieco przydługie, i ciemnozielone głębokie oczy robiły naprawdę wrażenie. Oczywiście, nie na niej, choć musiała przyznać, że w rzeczywistości wyglądał jeszcze lepiej niż na zdjęciach.

– Nie przestraszyłam się ciebie, ale tego, że ktoś włamał się do domu – odparła prawie obojętnie. – Wpadłam w panikę, a cała reszta była już tylko jej następstwem i najchętniej bym o tym zapomniała.

– Och, bez przesady, w sumie było całkiem zabawnie. Sama przecież się śmiałaś. Ale jak chcesz, zacznijmy od nowa. – Nathan wyciągnął rękę. – Nazywam się Jonathan i miło mi cię poznać, Erin.

Niezły z niego cwaniak, pomyślała z sarkazmem, patrząc w zielone oczy przepełnione samouwielbieniem i pewnością siebie. O nie, kochany, mnie tak łatwo nie zbajerujesz. Nie mam zamiaru zostać jedną z twoich dzidź, nie licz na to. Uśmiechnęła się z wyższością i z wyraźną rezerwą podała mu dłoń. Wstrząsnął nią miły dreszcz, a jej ciało przeszyła nagła fala ciepła. I co z tego, pomyślała natychmiast, to nic nie znaczy, po prostu w kuchni jest dziś bardzo gorąco. Postanowiła zająć się śniadaniem. Swoim, rzecz jasna. Na zaczepki Nathana i próby nawiązania konwersacji odpowiadała albo nieznacznym ruchem głowy, albo urywanymi słowami. Nie będzie się wysilać, nie ma po co.

Na zegarze kuchennym dochodziła jedenasta. Co on tutaj jeszcze robi? Miał się przecież zmyć rano! Wytrzymam z nim góra do dwunastej, a potem koniec zabawy.

– Chcesz jeszcze kawy? – zdobyła się na uprzejmość. Niech będzie, poświęci się dla Sally jeszcze przez tę godzinę. – Sally uprzedzała, że nie zostaniesz zbyt długo.

– Tak? Hm, wygląda na to, że jeszcze trochę pobędę.

O rany, czy to miało znaczyć, że będzie musiała go znosić cały dzień? Westchnęła zbyt ciężko jak na osobę zadowoloną z zaistniałej sytuacji.

– Aż tak źle? Spójrz, ten dom jest naprawdę duży, powinno starczyć miejsca dla nas obojga.

– Nic a nic cię nie martwi fakt, że w tym samym czasie gdzieś tam inni faceci sprzątają ci sprzed nosa kolejne dzidzie?

– Chyba mnie naprawdę nie lubisz – powiedział nieco znudzony Nathan.

– Lubię, i to bardzo, ale Sally, bo jest moją przyjaciółką i żoną mojego brata. A ty zbyt często sprawiasz jej przykrości, żebym miała cię lubić.

– Tak twierdzi moja siostra? – zapytał, mrużąc nieco oczy.

– Twoja siostra nigdy się nie żali, ale ma to wypisane na twarzy za każdym razem, kiedy na próżno liczy na to, że się zjawisz. Nie pojmuję, jak można nie pokazać się na pogrzebie własnego ojca!

Jej oburzenie nie wywołało w nim żadnej reakcji. Nadal spokojnie popijał swoją kawę, nie próbując nawet unikać jej rozzłoszczonego wzroku.

– No cóż, nie wiem, naprawdę nie wiem, Erin, jak można się tak zachować, a potem jeszcze, ni z gruszki, ni z pietruszki, zjawić się nagle i eksponować skarpetki z kopulującymi zajączkami.

– Wygląda na to, że dla ciebie życie to jeden wielki żart – wycedziła ze złością, teatralnie potrząsając przy tym głową.

– To prawda, ale to jedyny sposób w tym okrutnym świecie na zachowanie zdrowia i rozsądku. Znam już twój pogląd na mój temat, zrozumiałem, a jakże. W porządku, jestem zimnym draniem. Ale czy moglibyśmy na czas naszego wspólnego pobytu w tym domu ogłosić zawieszenie broni?

– Co masz na myśli? Jak długo zamierzasz tu siedzieć? – Żadnych więcej uprzejmości, nic z tych rzeczy.

– Tego jeszcze nie wiem, ale na pewno do Bożego Narodzenia.

– Słucham? – Erin wybałuszyła oczy i omal nie upuściła kubka na podłogę.

– Widzę, że nie jesteś szczególnie zachwycona – podsumował, wycierając rozlaną kawę.

– To niemożliwe – jęknęła i ukryła twarz w dłoniach. A taką miała nadzieję na odrobinę spokoju. Liczyła, że będzie mogła się wyciszyć, przemyśleć wiele trudnych spraw. Specjalnie wzięła tydzień urlopu.

– Widzę, że to jakiś problem…

– Sally mówiła wyraźnie, że zostaniesz tylko jedną noc. Gdybym o tym wiedziała, z pewnością inaczej zaplanowałabym swój wolny czas.

Zadzwonił telefon. Erin odezwała się ponurym głosem, mając jeszcze złudną nadzieję, że może jednak Nathan okaże się dżentelmenem i przeniesie się na przykład do hotelu.

Dzwoniła Sally. Niezwykle podniecona krzyczała do słuchawki, dopytując się, czy jej brat jest na miejscu.

– Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że poznałaś wreszcie Nathana. I co powiesz? Jest wspaniały, prawda?

– Oczywiście, wspaniały – odparta bez zbytniego entuzjazmu Erin.

Sally najwyraźniej nie zauważyła chłodu w jej głosie. Z miejsca zasypała ją tysiączny już raz litanią zalet swojego brata.

– Daj mi go na chwilę, bardzo cię proszę!

– Oczywiście, Sally, zaczekaj moment. Chodź – rzuciła Nathanowi niechętnie.

Podczas krótkiej rozmowy z siostrą nie powiedział praktycznie ani słowa, mimo że wielokrotnie próbował przejąć pałeczkę. Erin, pochylona nad swoją kawą, uśmiechała się pod nosem.

– No, to daj mi jeszcze raz Erin – usłyszał wreszcie w słuchawce.

– Już daję. Trzymaj się, siostro.

– Kochanie – zapiszczała podekscytowana do granic możliwości Sally. – Powiedziałam Nathanowi, że się nim zaopiekujesz. Prawda, że zrobisz to dla mnie?

Erin pobladła. Mocno ściskając słuchawkę, rzuciła Nathanowi pełne wyrzutu spojrzenie.

On tylko wzruszył ramionami i potrząsnął głową, jakby chciał powiedzieć, że nie ma z tym nic wspólnego.

– Ależ Sally, ja nie mogę… – zaczęła się jąkać.

– Erin, proszę, on nie zna nawet miasta, nigdy nie był u nas dłużej niż kilka godzin. Może pójdziecie razem do teatru albo na obiad?

– Sally… – wiła się jak piskorz Erin. – Zrozum…

– Tak bardzo mi na tym zależy, naprawdę ogromnie żałuję, że nie ma mnie tam z wami. Wiem, że zrobisz wszystko, co w twojej mocy. Pa, kochanie, i bardzo ci dziękuję.

Zrezygnowana Erin odłożyła słuchawkę.

– No to pięknie – burknęła pod nosem.

Nathan zerknął na nią znad gazety. Powoli przyzwyczajał się do jej nachmurzonej miny. Odkąd ją poznał, uśmiechnęła się może dwa razy.

– Nie popadaj od razu w taką rozpacz, Erin, przecież świat się nie zawalił, a ja wcale od ciebie nie oczekuję, że rzucisz wszystko i zostaniesz moją przewodniczką. Sally o niczym się nie dowie…

– No to jej nie znasz! Jasne, że się dowie, ona zawsze o wszystkim wie.

– Dobra, więc powiem jej, że wolałem być sam, nie ma sprawy, i poproszę, żeby nie próbowała więcej układać nam życia.

– Jak to życia? Więc ona wiedziała, że zostaniesz tu dłużej i specjalnie mi nic nie powiedziała?

Nathan wzruszył ramionami.

– Chyba próbowała zabawić się w swatkę…

– Chcesz przez to powiedzieć, że myślała, że ty i ja… – Oczy Erin stawały się coraz większe. – Co to za dziwaczny pomysł?

– No właśnie, sam nie wiem… – mruknął Nathan, uświadamiając sobie natychmiast, że to niezbyt pochlebna uwaga.

Na twarzy Erin dostrzegł ulgę, ale i urażoną dumę.

– I taki plan ci w niczym nie przeszkadza? – zapytała zdziwiona.

– A niby dlaczego? Spałem dotąd z psami i pchłami, to mogę i z bibliotekarką. Poza tym, prawdę mówiąc, pomyślałem sobie, że byłoby to miłym urozmaiceniem w moim nędznym życiu.

– Ach tak! Miłe urozmaicenie po psach i pchłach? No to pięknie! – Aż drżała z oburzenia.

– Uspokój się, Erin. – Nathan na znak pokoju uniósł ręce. – Nie to miałem na myśli…

– A co, jeśli można wiedzieć? – wpadła mu w słowo.

– Że miło by mi było spędzić trochę czasu w towarzystwie kobiety. Że sobie pogadamy, może poflirtujemy, no wiesz… przy śniadanku czy może w jakiejś knajpce. Że może w coś pogramy, na przykład w scrabble… No, takie bibliotekarskie zabawy.

– Bibliotekarskie? Nic nie wiesz na temat mojego zawodu, zupełnie nic!

– Właśnie też dochodzę do takiego wniosku. Ani okularów, ani koka, za to jaki temperament…

– Bardzo mi przykro, że cię rozczarowałam – dodała nieco udobruchana.

Jonathan przymrużył oczy i na chwilę przestał się głupio szczerzyć.

– Kimkolwiek tak naprawdę jesteś, to z całą pewnością nie rozczarowaniem.

Zaskoczył ją. Nie wiedziała, co odpowiedzieć. Z kłopotliwej sytuacji wyratował ją dzwonek do drzwi, a potem natarczywe pukanie. Gdy tylko otworzyła, dwie małe, rude istotki zaczęły się bić o miejsce w jej ramionach.

– Mama powiedziała, że zabierzesz nas na basen! Erin szybko wychyliła się zza drzwi, by zdążyć jeszcze pomachać kobiecie siedzącej w samochodzie. Cholera, wygląda na to, że mam dziś wyjątkowego pecha, pomyślała, ale uśmiechnęła się do słodkich bliźniąt, nie chcąc dać po sobie poznać, że dziś ich wizyta nie jest jej zbytnio na rękę. Kochała swoich przyrodnich braci i lubiła spędzać z nimi czas, ale często odnosiła wrażenie, że pada ofiarą swojej dobroduszności.

– Cześć, maluchy. Ile macie czasu?

– Zostajemy do jutra! – krzyknął Samuel, próbując dosięgnąć do wieszaka.

– To fajnie – powiedziała, siląc się na entuzjazm. W sumie nie miała nic przeciwko wizycie chłopców podczas tego weekendu, zwłaszcza teraz, kiedy miała na karku Nathana, wolałaby jednak, żeby ją wcześniej zapytano, czy przypadkiem nie ma innych planów.

W drzwiach od kuchni pojawił się Nathan.

– Cześć! Co za podobieństwo – dodał po chwili. – To twoje? – zwrócił się do Erin.

– Nie! – wykrzyknął Daniel, rozbawiony, że jak wszyscy, także i ten nieznajomy dał się nabrać. – To nasza siostra! A ty jesteś chłopakiem Erin?

Nathan zaśmiał się i potrząsnął głową.

– Obawiam się, że nie.

– Szkoda. – Daniel wyglądał na zasmuconego. – Bo mama powiedziała, że nie urodzi nam już braciszka, że teraz Erin będzie miała dzieci. Więc myślałem, że…

– Ile masz lat? – zapytał Nathan.

– Pięć, tyle co Samuel.

– Nieźle kombinujesz jak na pięciolatka – roześmiał się Nath.

– O co chodzi, macie przecież siostrzenicę – przypomniała im Erin.

– Ale to dziewczyna – machnął ręką Samuel. – A może ty masz synka?

– Niestety, nie. – Nathan pokręcił głową.

– A dlaczego nie? – spytał chłopiec poważnie.

– Bo nie mam żony.

– No to sobie znajdź, wtedy będziesz mógł się do niej przytulić…

– Nie boję się sam spać.

– A co, masz swojego misia?

– Nie, nie mam.

– No to powinieneś poszukać żony. – Malec pokiwał głową z powagą. – Dziewczyny są fajne – dodał jakby dla zachęty. – Czasem nawet robią pyszne ciasteczka czekoladowe.

– Ach, ty mały szowinisto! – krzyknęła Erin, rozbawiona do łez.

Obaj chłopcy, jakby stracili nagle chęć swatania Nathana, odwrócili się na pięcie i pobiegli do gabinetu Thomasa, gdzie stał komputer.

– Nic nie wiedziałem, że Tom ma młodszych braci! – powiedział Nathan zdziwiony.

– Podejrzewam, że jest jeszcze wiele rzeczy, których nie wiesz o naszej rodzinie – wypaliła Erin i ugryzła się w język. Powinna dać już sobie z tym spokój, w końcu miała z nim spędzić cały miesiąc pod jednym dachem i ciągłe atakowanie go było pozbawione sensu. – Mamy też młodszą siostrzyczkę, ze strony ojca – dodała już łagodniej. – Ma dopiero trzy latka…

– Czy dobrze słyszałem, że masz siostrę bliźniaczkę?

– Tak, Erika jest prawnikiem.

– Wynika z tego, że kiedy przyszłaś na świat, twoi rodzice byli jeszcze bardzo młodzi.

– Zgadza się – kiwnęła głową. – Muszę sprawdzić, co robią maluchy.

Gdy weszli do gabinetu, obaj chłopcy rzucili się na Nathana, jakby był ich starym kumplem.

– Posiedź z nimi chwilę, pójdę się ubrać – poprosiła Erin.

– Jasne – uśmiechnął się do chłopców. – Jak mi dacie zagrać…

– Mamy super grę z duchami! – krzyczeli jeden przez drugiego.

– No widzisz, nie musisz się spieszyć – mrugnął do Erin.

W sumie powinnam być im wdzięczna, że przyszli akurat teraz, pomyślała Erin, wchodząc na górę. Inaczej znowu byśmy się pożarli. Ten facet jakoś dziwnie na mnie działa. Wytrąca mnie z równowagi. A przecież normalnie nigdy nie bywam kłótliwa, raczej wręcz przeciwnie, na ogół unikam konfliktów. Co mnie właściwie obchodzi, jak spędza swój wolny czas? W końcu należy do rodziny i nie z jego winy znaleźliśmy się pod jednym dachem. Ach, ta przebiegła Sally, nigdy bym jej o to nie podejrzewała. Erin była już prawie skłonna wybaczyć Nathanowi wczorajsze zajście, zwłaszcza że okoliczności były naprawdę niecodzienne. Włożyła dżinsy i białą bluzę, uczesała włosy. Wzięła do ręki jego koszulę i nim wrzuciła ją do pralki, wtuliła w nią twarz. Ten facet nie był jej całkiem obojętny i zaprzeczanie nie miało najmniejszego sensu. Bardzo nie w porę, pomyślała. Nie chciała, by teraz w jej życie wkroczył jakiś mężczyzna. Miała inne plany. Zresztą on tylko bawi się życiem, a to nie rokuje dobrze na przyszłość. Będzie więc dla niego miła ze względu na Sally, ale nic poza tym.

Gdy zeszła na dół, cała trójka pochłonięta była grą symulującą lot samolotem. Nathan odwrócił się na moment i uśmiechnął, ale najwyraźniej nie zamierzał przerywać zabawy. Usiadła wiec w fotelu i obserwowała jego i chłopców przez dłuższą chwilę. Nath bawił się jak małe dziecko, ale cóż w tym dziwnego, skoro całe życie traktował jak dobrą zabawę.

Samuel, który zakończył swoją kolejkę, zwrócił się do Nathana:

– Wiesz, Tom jest naszym starszym bratem. On jest programistą i mówi komputerowi, co ma robić. Też tak potrafisz? – zapytał po chwili zastanowienia.

– Nie, na pewno nie tak dobrze jak Tom. Jestem fotografem i robię zdjęcia.

– Robisz zdjęcia? – Sam nie był pod specjalnym wrażeniem. – Po prostu zdjęcia? – ponowił swoje pytanie.

– Tak, po prostu zdjęcia.

Erin stanęły przed oczami stosy albumów, które jej przyjaciółka zapełniła zdjęciami z różnych zakątków świata, zrobionymi przez Nathana. To nie były zwykłe zdjęcia, o nie. Odzierały ludzkie wyobrażenia z wszelkiej ułudy. Oskarżały, nie pozostawiając nawet cienia wątpliwości, jak wygląda prawdziwe życie. Nathan był mistrzem w swoim fachu, tak twierdzili wszyscy, nie tylko jego siostra.

– A znasz jakieś sztuczki? Kiedyś byliśmy z mamą u fotografa i on pokazywał nam różne sztuczki.

– Nie, nie umiem czarować, nie jestem takim fotografem…

– Nie? A jakim?

– Robię zdjęcia do gazet – wyjaśnił Nathan. – Macie aparat?

– Nie – pokręcił głową Samuel.

– To zaczekajcie – powiedział nagle. – Zaraz wracam, dobrze?

Po kilku minutach pojawił się z powrotem z opasłą torbą. Obaj chłopcy porzucili komputer i podbiegli do niego, a on zaczął ostrożnie wyciągać obiektywy i filtry.

– Tylko uważajcie, to bardzo delikatny sprzęt. Nathan, oni są za mali, nie wiem, czy powinieneś…

– Spokojnie, nic się nie stanie – puścił do niej oczko. Zwykle psotni chłopcy tym razem, ku zaskoczeniu starszej siostry, siedzieli jak zaczarowani i przysłuchiwali się w skupieniu wyjaśnieniom Nathana, jak działa aparat fotograficzny i jak robi się zdjęcia. Na koniec wykładu Nathan wyciągnął z torby dwa jednorazowe aparaty fotograficzne i wręczył je chłopcom.

– Są wodoodporne – wyjaśnił. – Jak pójdziecie z siostrą na basen, możecie robić zdjęcia nawet pod wodą.

– Hura! – zawołali zachwyceni malcy. – Super!

– Pójdę zrobić zdjęcie twojemu chłopakowi! – zawołał Daniel i popędził na górę.

– Twojemu chłopakowi? – Nathan zdawał się być nieco zakłopotany.

– Dziwisz się? Idź za nim, to zobaczysz – uśmiechnęła się tajemniczo.

Nathan, nie zwlekając, ruszył na górę, a ona w ślad za nim.

Z jej pokoju dochodziły rozbawione głosy bliźniaków.

Zastali ich z rękami po łokcie zanurzonymi w akwarium i z aparatami wycelowanymi w jedną z dwóch rybek. Zresztą bardzo piękną i kolorową.

– A więc to ma być twój chłopak?

– Nie wiem, czy mój. Na początku nazwaliśmy je Romeo i Julia, potem Sally zmieniła na chłopaka i dziewczynę, no i tak jakoś wyszło, bo rybki są moje, że to mój chłopak i moja dziewczyna. Takie moje pluszaki…

– Posądzałbym cię raczej o miłość do kotów, ale rybki…

– Mam alergię na sierść, więc ani psy, ani koty nie wchodzą w rachubę.

– Ale na kurz nie masz uczulenia? – zapytał z szelmowskim uśmiechem.

– Chyba nie, inaczej zakichałabym się na śmierć pod twoim łóżkiem, a ty umarłbyś na zawał serca.

– A co robiłaś pod łóżkiem wujka Nathana? – zapytał Daniel, wdrapując się siostrze na kolana.

– Ach tak, więc już jesteś wujkiem? Widzę, że macie za sobą poważną męską umowę – powiedziała, cały czas zastanawiając się, co by tu wymyślić.

Niespodziewanie Nathan podążył jej z odsieczą.

– Bawiliśmy się w chowanego – odparł jakby nigdy nic i uśmiechnął się.

Odetchnęła z ulgą.

– No właśnie. – Kiwnęła głową. – W chowanego.

– Czy to Natalie? – sprytnie zmienił temat Nathan, sięgając po zdjęcie stojące na komodzie.

No proszę, pomyślała ze złością Erin, nawet nie poznaje własnej siostrzenicy. A już chciała być dla niego milsza.

– A jak sądzisz? – zapytała z przekąsem. Wyjęła mu zdjęcie z ręki i ostentacyjnie odstawiła na miejsce, dając raz jeszcze jednoznacznie do zrozumienia, co sądzi o jego stosunku do rodziny.

– Przykro mi – Nathan spojrzał na zegarek – ale muszę już iść. Podszedł do chłopców i poczochrał ich po czuprynach. – Miło było was poznać. Być może zobaczymy się dziś wieczorem, nim pójdziecie spać. No bo my – tu spojrzał szelmowsko na Erin – spotkamy się z pewnością, droga pani bibliotekarko, prawda? – Już wyciągnął rękę, tak jakby i ją chciał poczochrać po głowie, ale odsunęła się na bok.

– Dlaczego on nie może zostać twoim chłopakiem?

– zapytał Samuel, gdy tylko Nathan zniknął za drzwiami.

– Przecież nie może! – Daniel puknął się w głowę.

– Ludzie spokrewnieni nie mogą ze sobą chodzić.

– Nie jesteśmy ze sobą spokrewnieni – wyjaśniła Erin.

– Jak to nie? – Daniel był szczerze zaskoczony.

– Och, zwyczajnie – odparł Samuel, jakby to było całkiem oczywiste. – Nathan jest spokrewniony z Sally, a my z Tomem.

– Niezły z ciebie mądrala, co? – powiedziała Erin z uśmiechem.

Gdy Nathan wrócił do domu, było już ciemno. Wyciągnął się na sofie w salonie i wsłuchiwał się w odgłosy dochodzące z łazienki. Pisk i wrzawa świadczyły niezbicie o tym, że Erin szykuje chłopców do spania. Przypomniało mu to jego własne dzieciństwo i przywołało wspomnienia. Przymrużył oczy i potrząsnął głową, jakby chciał odpędzić od siebie obrazy z przeszłości. To nie miało sensu, dobrze o tym wiedział. Nie da się zmienić czegoś, co dawno minęło. Dlatego też tak rzadko bywał w domu i u Sally. Kiedy tu przyjeżdżał, przeszłość natychmiast wracała. Nie mógł tego znieść. Wprawdzie wierzył, że wspomnienia nie są w stanie go już dotknąć czy zranić, ale mimo to wolał ich nie wywoływać. Przynajmniej nie dręczyły go już potworne koszmary nocne i mógł w miarę spokojnie spać. Zmusił się więc do przekierowania myśli na inny tor. Uśmiechnął się, przypominając sobie Erin owiniętą ręcznikiem i balansującą na krawędzi okna. Miała go za skończonego głupka i w sumie było w tym sporo racji. Powinien bardziej troszczyć się o siostrę, wiedząc, ile to dla niej znaczy. Co gorsza, nie miał nawet szczególnych wyrzutów sumienia. Ale cóż, od dawna wolał trzymać się na uboczu, nie potrafił się zintegrować nawet z własną rodziną. Nie, nie chciał teraz o tym myśleć. Dużo milej będzie przywołać wspomnienie apetycznych okrągłości tyłeczka i smukłych ud uroczej bibliotekarki. I te wspaniałe rude włosy opadające na ramiona. I jędrne piersi, wyraźnie odznaczające się pod ręcznikiem…

– A, jesteś już?

Głos Erin wyrwał go z błogich rozmyślań. Stała w drzwiach i bacznie mu się przyglądała.

– Źle się czujesz? Taki jesteś rozpalony, jakbyś miał gorączkę.

I co tu odpowiedzieć? Nathan uśmiechnął się do swoich myśli. Tysiące odpowiedzi przemknęło mu przez głowę, ale żadna z nich nie nadawała się do wypowiedzenia na głos.

– Nie, wszystko w porządku – powiedział, otwierając oczy. – Zdaje się, że na chwilę zasnąłem.

– Chłopcy też już śpią. Wreszcie! Przyniosłam coś w ramach pojednania – dodała po chwili Erin i wyciągnęła przed siebie rękę, w której trzymała spore, podłużne pudełko.

Ten ruch spowodował, że jej piersi drgnęły pod bluzką. Nathan starał się to zignorować, odwracając wzrok.

– A co to takiego?

– Scrabble. Masz ochotę na partyjkę?

– Z tobą mam ochotę na wszystko, urocza bibliotekarko! – Puścił do niej oczko. – Widzę, że jednak będziesz dla mnie miłym urozmaiceniem.

Najpierw rzuciła mu podejrzliwe spojrzenie, ale już po chwili odpowiedziała uśmiechem. A więc wreszcie zaakceptowała moje poczucie humoru, pomyślał nie bez satysfakcji.

Zaskoczyła go. Musiał przyznać, że była naprawdę godnym przeciwnikiem. Nie ustępowała mu pola, choć scrabble to w końcu jego specjalność. Koniec końców wygrał oczywiście, ale nie oddała tej partii bez walki. W pierwszej chwili nie potrafiła ukryć rozczarowania. Wyglądała uroczo, chętnie podjąłby z nią całkiem inną grę, jeszcze ciekawszą…

Spojrzała na niego, jakby wyczuła, o czym myśli. Jego źrenice przybrały jeszcze ciemniejszą, głębszą barwę, a głos brzmiał niżej niż zwykle. Aż zaiskrzyło w powietrzu.

Język ciała znała doskonale, to dziedzina, w której specjalizowała się podczas studiów na antropologii. W spojrzeniu Nathana widziała dokładnie to, co sama czuła. I wiedziała, że się nie myli. Jak to możliwe, skoro nawet niezbyt się lubili? Udało się jej odwrócić wzrok i tym samym przerwać tę niepokojącą grę.

– Muszę powiedzieć, że jesteś bardzo dobry – wymamrotała, podając mu literki. – Rzadko przegrywam w scrabble.

– Tobie też niczego nie brakuje, godny z ciebie przeciwnik. – Z uśmiechem wyciągnął do niej rękę. – Gratuluję.

– To ja ci gratuluję. – Zrobiło się jej dziwnie gorąco. – Doszłam do wniosku, że powinnam cię przeprosić za mój wczorajszy napad złości. W końcu to naprawdę nie moja sprawa…

– Ja też nie zachowałem się jak należy – odparł, składając planszę i chowając ją do pudełka. – Z pewnością nie jak dżentelmen. Jedyne, co mam na swoje usprawiedliwienie, to fakt, że nie co noc wdzierają się do mego pokoju przez okno piękne, półnagie nimfy księżycowe. Byłem nieco zaskoczony i drzemiący we mnie diabeł wziął nade mną górę.

Tylko dlaczego ten drzemiący w nim diabeł musi być aż tak pociągający, przemknęło jej przez głowę.

– No już dobra – powiedziała po chwili. – Może starczy tych przeprosin.

Nath spojrzał w okno. Na dworze panowała całkowita ciemność.

– Wiesz, sporo myślałem o tym, co mi powiedziałaś. Szczerze mówiąc, nie zdawałem sobie wcale z tego sprawy, że Sally mnie potrzebuje. Sądziłem, że jest szczęśliwą żoną swojego męża, ma swoje życie… Wyprowadziłem się z domu, kiedy była jeszcze mała.

– Ale przecież nie macie już praktycznie nikogo z rodziny oprócz siebie?

Wzruszył ramionami.

– Od dawna jestem sam i wcale mi to nie przeszkadza, nie cierpię z tego powodu. Choć może brzmi to trochę dziwnie, ja i Sally w sumie jesteśmy dla siebie obcymi ludźmi. Gdybym wiedział, że tak jej na tym zależy, może pojawiałbym się nieco częściej.

Erin zrobiło się głupio. Więc może źle go oceniłam, pomyślała zaskoczona. Ale w tym, co mówił, był jakiś chłód i obcość. Nie bardzo rozumiała, jak mógł się nie domyślić, że po tak nagłej śmierci ojca, Sally będzie szczególnie tęsknić za bratem?

– Skoro więc to wszystko mało cię obchodzi, dlaczego teraz tu jesteś? – zapytała, próbując cokolwiek zrozumieć.

– Znowu wchodzisz na teren prywatny – odparł z uśmiechem. Ale nie był to uśmiech sarkastyczny, lecz ciepły, przyjacielski. – Kiedy Sally była mała, strasznie się do mnie kleiła i biegała za mną jak szczeniak. Pamiętam, jak kiedyś schowała się w moim samochodzie, bo chciała ze mną pojechać w świat. Tak potem powiedziała.

A więc w głębi serca Nathan kochał swoją siostrę. To nieco uspokoiło Erin i choć wciąż niewiele rozumiała, postanowiła, że nie będzie dziś już dalej drążyć.

– Chyba pójdę spać – powiedziała. – Chłopcy dali mi nieźle popalić, a do tego pewnie zbudzą mnie jutro z samego rana.

– Jasne, dobranoc, Erin.

Jutro przyszło wcześniej, niż się spodziewała. Chłopaki jeszcze przed siódmą wpadli do jej pokoju z indiańskimi okrzykami na ustach. Wyrwali ją z dziwnego snu, którego wcale nie miała ochoty pamiętać. Wstała, ziewając, i zeszła do kuchni, by zrobić maluchom śniadanie. Wyszła z chłopcami z domu, nim Nathan zdążył wstać z łóżka.

Spędzili rozkoszny dzień na basenie. Atrakcja związana z robieniem podwodnych zdjęć okazała się silniejsza od strachu przed zanurzaniem głowy pod wodę. Erin była dumna, że to właśnie przy niej bracia pozbyli się tego lęku.

Do domu zjechali dopiero o czwartej, a wkrótce potem po chłopców przyjechała matka.

– Dziękuję, że się nimi zajęłaś.

– Zawsze robię to chętnie, ale wolałabym, żebyś pytała mnie wcześniej, czy mam wolny czas – powiedziała Erin, korzystając z tego, że chłopcy wybiegli na dwór. – W końcu mogłam mieć inne plany. Jestem już dorosła, mamo.

– Och, Erin, wiesz przecież, że prowadzę sklep i nie mogę go zamykać na niedzielę. Tyle wyrzeczeń kosztowało mnie życie, tyle trudu musiałam sobie zadać, żeby was wychować… Możesz chyba od czasu do czasu popilnować swoich braci.

– Oczywiście, że mogę, nie o to chodzi. Proszę cię tylko, byś mnie o tym uprzedzała. Tym bardziej że nie jestem tu sama – zniżyła głos. – Od wczoraj jest tu także brat Sally.

– Ten fotograf? – zapytała zaintrygowana matka. – Nigdy nie miałam okazji go poznać. Może powinnam się przywitać?

– Teraz nie ma go w domu, ale zostanie tu jakiś czas, więc na pewno będzie jeszcze niejedna okazja.

– Może zostanie na święta, w końcu to już niedługo. Przyjdziecie do mnie wszyscy razem, będzie wspaniale…

O nie, tylko nie to. Co roku to samo. Istna wojna podjazdowa. Ojciec uważał, że powinni spędzać święta u niego, a mama naturalnie, że u niej. Nijak nie można było ich pogodzić i w efekcie obchodzili Wigilię dwa razy i dwa razy jedli świąteczny obiad.

– Może Tom i Sally zechcą spędzić święta u siebie w domu, skoro mają tak rzadkiego gościa – odparła poirytowana.

– Porozmawiamy innym razem, teraz muszę już iść. W tym momencie, jakby na potwierdzenie jej słów, rozległ się głośny dźwięk klaksonu.

– Lecę, maluchy wariują w samochodzie.

Erin wyszła z matką na zewnątrz i pomachała na pożegnanie.

Gdy wróciła, dom wydał się jej zadziwiająco cichy i spokojny. Sprzątnęła bałagan, który zrobili chłopcy, i opadła zmęczona na sofę. Takie dwa maluchy to kupa roboty, pomyślała, uśmiechając się pod nosem. Wiedziała jednak i czuła to całym sercem, że każda minuta spędzona z dziećmi jest niezwykle cenna. Jakiś tam bałagan czy nieporządek wcale jej nie zrażały i nie powstrzymywały od snucia planów na przyszłość. A to przecież już jutro, jutro miało odmienić się jej całe życie.