Tato pod choinkę

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Kip czym prędzej pobiegł na górę.

– Dobrze, tatusiu! Już idę!

Gdy tylko zniknął, Jill ułożyła pod choinką swoje prezenty. Domyślała się, że Zane dołoży przynajmniej drugie tyle, kiedy Kip pójdzie spać. Widziała, jak korzystając z nieuwagi chłopca, wychodzi ze sklepu obładowany kolorowymi pakunkami.

Usiadła w fotelu i z bijącym sercem czekała na pojawienie się Zane'a. Choinka była już gotowa. Rozwieszenie bombek i lampek zajęło im całe popołudnie i wieczór. Kip sam zrobił łańcuchy z papieru od pani Ross i ani na chwilę nie oderwał się od pracy. Zaopatrzenie sklepu w ozdoby choinkowe było dosyć skromne, więc musieli wykorzystać tylko to, co mieli pod ręką. Puszka metalicznej farby używanej do malowania łodzi nadała srebrnego połysku szyszkom wychylającym się spomiędzy gałęzi, zaś z błyszczącego papieru znalezionego na strychu Kip wyciął gwiazdę, którą Jill umieściła na czubku drzewka.

Teraz siedziała z podkulonymi nogami i z rozmarzeniem przyglądała się wspólnemu dziełu. Kiedy otworzyły się drzwi i do pokoju wszedł Zane, niosąc na ręku Kipa, spuściła nogi na podłogę i wyprostowała się odruchowo. Obiecała sobie, że nawet nie spojrzy w jego stronę. Nie pozwoli, aby zapanował nad jej myślami i pragnieniami. Jednak kiedy przeszył ją elektryzujący błękit jego oczu, jej mocne postanowienia rozpłynęły się jak we mgle.

– Piękna choinka, prawda, tatusiu?

– Cudowna!

– Jill namalowała wszystkie wzorki!

– Coś ci powiem, kolego – westchnął Zane, uważnie przyglądając się dekoracjom. – Wcale się nie dziwię, że twoją panią kochają wszystkie dzieci.

– Ale ja kocham najbardziej!

– A powiedziała ci już, że z nami zostaje?

To było ostatnie pytanie, jakiego się spodziewała. Kip pokręcił głową i natychmiast popatrzył z nadzieją na Jill. Kolejny cios poniżej pasa.

Zacisnęła wargi i ruszyła ku drzwiom. Wiedziała, że musi wyjść stąd jak najszybciej.

– Gdzie idziesz, Jilly? – zapytał chłopiec.

– Wyprowadzę psa – rzuciła, szybkim krokiem wychodząc z pokoju.

Wiatr był tak gwałtowny, że musiała niemal uwiesić się na klamce, aby otworzyć główne drzwi. Bestia prześliznął się przez wąską szparę i wybiegł z radością na śnieg.

Szła przed siebie, czując, że nie potrafi uporządkować myśli. Ku swojemu przerażeniu odkryła, że tak naprawdę cieszy ją propozycja Zane'a. Było oczywiste, że go pragnie. Nigdy wcześniej nie podejrzewała, iż jest zdolna do tak gwałtownych uczuć.

Przyspieszyła kroku, starając się zagłuszyć natrętne myśli, lecz nagle czyjeś silne ręce chwyciły ją za ramiona.

– Dlaczego nie odpowiadasz, kiedy cię wołam? – Zane mocno przyciągnął ją do siebie.

– Nie słyszałam… – odparła zaskoczona, z trudem łapiąc oddech.

– To dlaczego biegłaś? – Przycisnął ją jeszcze mocniej, tak że przez gruby materiał kurtki poczuła ciepło jego ciała.

– Chciałam coś przemyśleć.

– Przecież mogłaś iść na górę, zamiast szukać przygód na dworze! – Pod maską złości krył się niepokój. – Tu naprawdę jest niebezpiecznie!

– Bestia jest ze mną…

– Gdyby zaatakowało cię stado wilków, pomoc Bestii na nic by się nie zdała. Wiesz, co zrobiłby Kip, gdyby coś ci się stało?

– Zane, przepraszam. Nie chciałam…

Nie pozwolił jej skończyć. Przygarnął ją do siebie i zamknął usta gorącym pocałunkiem. W zupełnym oszołomieniu Jill rozchyliła wargi, westchnęła, zarzuciła mu ramiona na szyję. Czuła, że powinna go powstrzymać, ale nie była w stanie tego zrobić. Dopiero kiedy usłyszała cichy jęk rozkoszy, który dobył się z jego ust, odzyskała panowanie nad sobą.

Zażenowana swoim zachowaniem, oderwała usta od jego warg. Zaprotestował, zupełnie nie przygotowany na taką reakcję. Czerwona ze wstydu i wściekła na samą siebie, ruszyła z powrotem w stronę domu, modląc się w duchu, aby zdołała tam dotrzeć przed Zane'em.

Jak burza wpadła do środka i czym prędzej pobiegła do łazienki, zamykając drzwi od środka.

– Jill, wszystko w porządku? – zatroszczył się Kip.

– Tak, kochanie, nie martw się – odparła. – Zaraz wychodzę.

– Tatusiu, czy Jill źle się czuje? – zapytał chłopiec, kiedy w przedpokoju rozległ się odgłos otwieranych drzwi.

– Nie. Trochę zmarzła i musi się ogrzać. Pozwólmy jej wziąć gorącą kąpiel, a ja w tym czasie opowiem ci bajkę.

Jill stała oparta plecami o drzwi. Przydałby jej się raczej lodowaty prysznic, a nie gorąca kąpiel. Zane'owi także. Czy tak właśnie zabierał się do Marianne?

Po czterdziestu minutach, w ciągu których zdążyła wykąpać się i przebrać w koszulę nocną oraz szlafrok, postanowiła wreszcie wyjść z ukrycia.

Zabarykadowanie się za drzwiami i tak nic nie da. Zane jest tu wszak gospodarzem, a ona tylko gościem. Nie może chować się w jego łazience bez końca.

W salonie panowała błoga cisza. Kip spał z Bestią na piersi, Zane'a na szczęście nie było. Prawdopodobnie zabrał się do malowania ścian na piętrze.

Zgasiła światło i wśliznęła się po cichu pod kołdrę.

– Jill? – usłyszała po chwili i zamarła. – Nie bój się, nie zamierzam cię napastować – Zane zniżył głos w ciemności, aby nie obudzić Kipa. – Chcę tylko położyć pod choinką kilka prezentów.

– Wcale się nie boję.

– Akurat.

– Posłuchaj, Zane. Wydaje mi się…

– Nie zamierzam cię przepraszać za to, co się stało – przerwał jej szybko. – Oboje tego chcieliśmy i dobrze o tym wiesz. Prawda jest taka, że gdybyś naprawdę kochała tego Harrisa, byłabyś teraz w Salem, a nie tutaj. Sądząc zaś po tym, jak zareagowałaś na nasz pocałunek, jestem pewien, że nigdy z nim nie będziesz. Tak więc nie tłumacz mi, że nie możesz wyjść za mnie ze względu na niego.

Zane był z nią szczery, szczery aż do bólu, uznała więc, że najlepiej zrobi, jeśli odpłaci mu tym samym.

– Masz rację – odparła z rozmysłem. – Nie kocham Harrisa, co wcale nie znaczy, że wyjdę za mężczyznę, którego znam zaledwie dwa dni. I nieważne jest ani to, jak bardzo mnie ten mężczyzna pociąga, ani to, jak bardzo Kip potrzebuje matki.

– Mam nadzieję, że jednak weźmiesz to pod uwagę – odparł. – Zwłaszcza to pierwsze. Możesz robić, co chcesz, ale pamiętaj, że kości zostały rzucone.

Jego ostrzeżenie przeraziło ją. Długo po tym, jak odszedł, nie mogła zmrużyć oka. Noc zdawała się nie mieć końca, a wiatr przez cały czas natrętnie dobijał się do okna.

Z oczu Jill popłynęły łzy. To mogłoby być jej życie. Jej chłopiec…

I jej mężczyzna.