Tylko Ty

1

Tylko szelest pościeli i ciche szepty mąciły nocną ciszę. Dory przytuliła się do ukochanego, kryjąc twarz w zagłębieniu jego szyi; niesforne kosmyki jej jasnoblond włosów opadły na ramię mężczyzny. Wdychała zapach Griffa zmieszany z wonią jej perfum. Palce Dory błądziły wśród delikatnych włosków porastających jego pierś. Nogą wyczuwała krzepkie mięśnie uda Griffa.

Różnili Się od siebie jak światło i cień: ona srebrzysta, księżycowa, on ciemny jak noc. Obejmował ją, jego łagodne ręce pomagały Dory zstąpić z wyżyn miłosnych uniesień.

To były najcudowniejsze chwile po akcie miłosnym, gdy nie istniały już żadne bariery i atłasowa kobieca skóra łączyła się z twardym ciałem mężczyzny. Ta bliskość napawała kochanków spokojem i rozkoszą.

Dory Faraday wtuliła się jeszcze głębiej w objęcia Griffa. Przygarnął ją mocniej. Uśmiechnęła się. Kochała tego siłacza, jak chętnie go nazywała. Odpowiadał jej pod każdym względem – rozumiał ją i akceptował jej osobowość.

– Chcesz o tym porozmawiać? – spytał cicho Griff; jego palce kreśliły leniwie jakieś wzory na jej ramieniu.

– Chyba tak… Ale boję się zakłócić ten cudowny nastrój. – Mimo ciemności wiedziała, że Griff się uśmiecha. Od miesięcy dyskutowali na temat jego wyjazdu z Nowego Jorku, ale teraz, gdy ta chwila prawie nadeszła, Dory zorientowała się, jak trudno jej pogodzić się z tym. Waszyngton był odległy tylko o czterdzieści pięć minut lotu, ale to niewielka pociecha. Obejmując mocno Griffa, Dory szepnęła: – To nasz ostatni dzień. Będzie mi ciebie strasznie brakowało! Dotąd wszystko układało się tak dobrze. Każde z nas miało swoją pracę, swoją karierę… – przerwała, by wytrzeć oczy rąbkiem prześcieradła pachnącego lawendą.

– Uspokój się, Dory. Nie płacz. – Jak kojący był dotyk Griffa, gdy koniuszkami palców ocierał jej łzy! – To tylko kilka tygodni. Lot do Waszyngtonu nie trwa nawet godziny, a wieczorami będziemy mogli rozmawiać przez telefon. Mówiłaś przecież, że mnie rozumiesz. – W głosie Griffa nie było wyrzutu, ale Dory oparła się na łokciu i spojrzała na niego.

– Naprawdę rozumiem, Griff! Masz niepowtarzalną okazję. Marzyłeś o czymś takim od dawna, jeszcze zanim mnie spotkałeś. Zasługujesz na tę szansę. Poszerzysz swoje horyzonty, będziesz miał pracę, która ci bardziej odpowiada. Chodzi tylko o to, że strasznie będę za tobą tęsknić. No i mam pewne skrupuły, prosząc Lizzie o urlop.

W głosie Griffa zabrzmiała nutka niepokoju, gdy wyciągnął rękę i dotknął jedwabistych włosów Dory.

– Nie przewidujesz chyba żadnych trudności? Jakże kochał tę długonogą kobietę, gibką niczym puma właścicielkę stu sześćdziesięciu dwóch par pantofli! Kiedy zaproponowała, że weźmie urlop i zamieszka razem z nim w Waszyngtonie, bardzo się ucieszył, choć miał też pewne obawy. Czy to nie egoizm z jego strony zgodzić się, by Dory zrezygnowała dla niego z odpowiedzialnej funkcji w redakcji „Soiree”? Podziwiał niezależność Dory i nie chciał przeszkadzać jej w karierze. Tłumaczyła mu jednak, że otworzą się przed nią nowe możliwości. To zapewnienie sprawiało, że czuł się mniej winny. W tej chwili jednak chyba po raz tysiączny pożałował, że nie przyjęła jego oświadczyn i zgodziła się tylko na wspólne zamieszkanie. Przynajmniej w Waszyngtonie będzie ją widywał częściej niż w Nowym Jorku, gdzie miała niewielki, ale elegancki apartament, on zaś nadal gnieździł się na poddaszu. Jeśli wszystko ułoży się pomyślnie w klinice weterynaryjnej, którą zakładał do spółki z przyjaciółmi, i jeśli Dory znajdzie sobie atrakcyjną pracę, może zdecyduje się jednak wyjść za niego? Griffowi bardzo zależało na małżeństwie.

– Nie, kochanie, nie przewiduję żadnych kłopotów z Lizzie. Wie, że nigdy się nie obijałam. Redakcja nie może odmówić mi urlopu, podczas którego zamierzam zrobić doktorat, prawda? – Dory nie chciała ani na sekundę dopuścić do siebie myśli, że jej prośba mogłaby zostać odrzucona. – Przecież w dalszym ciągu pisywałabym dla nich. Wbrew powszechnej opinii, Griff, Nowy Jork nie jest jedynym miastem na świecie, gdzie kobieta może pracować. Nawet gdybyśmy zamieszkali w Aleksandrii czy Arlington, potrafię połączyć ze sobą studia i pracę. Gdyby w pokoju nie było ciemno, Griff dostrzegłby jednak w jej intensywnie zielonych oczach cień niepewności. – Chyba się nie rozmyśliłeś, Griff?

– Ależ skąd! – Przyczesał palcami gęste, kasztanowate włosy. – Chcę tylko, żebyś wiedziała, w co się pakujesz. Przez pierwszych kilka miesięcy będę zaorany po uszy, a o długich weekendach i miłym leniuchowaniu trzeba będzie na razie zapomnieć. Ricka i Johna też czeka dużo pracy, więc ich żony dotrzymają ci towarzystwa. Zresztą i ty będziesz miała pełne ręce roboty: studia na uniwersytecie w Georgetown, prowadzenie domu, współpraca z redakcją! Pomogę ci w miarę możności, ale chyba lepiej od razu rozejrzeć się za jakąś pomocą domową. Prawda?

– Najpierw pozwól mi się zadomowić. Potem zorientuję się, z czym sobie sama poradzę, a z czym nie. Musi nam się udać, Griff! Zostaw sprawy domowe mnie, a sam zajmij się kliniką. – Dory pochyliła się. Jak cudownie było czuć dotyk jego warg i szorstkie muśnięcia wąsów.

– Powinienem już wracać na swoje poddasze. – Griff przeciągnął się i zerknął na fosforyzującą tarczę stojącego przy łóżku zegarka. Dziesięć po trzeciej. Jego spojrzenie padło na podłogę i leżącą na niej lekką jak mgiełka nocną koszulkę. Wyraz jego twarzy zmienił się. Griff opadł z powrotem na pościel, czując, że znów wzbiera w nim pożądanie. Przecież może jeszcze zostać z godzinę. Istnieje tylko chwila – i jest tyle ważniejszych rzeczy niż sen! Przynajmniej według Kodeksu Praw Griffa Michaelsa. Uśmiechnął się i odwrócił, by wziąć Dory w ramiona i wtulić usta w jej szyi.

Dory wyczuła nagłą zmianę jego nastroju i poddała się jej. Ramiona Griffa, które jeszcze przed chwilą pieściły ją kojąco, okazały się teraz twarde, mocne, nie do pokonania. Ubóstwiała takiego Griffa: dzika namiętność kipiała w jego żyłach, Dory czuła jej pulsowanie. Świadomość, że może zbudzić w nim takie instynkty, dawała jej poczucie siły. Poddała się jego pragnieniu, radośnie przyjmując na siebie jego ciężar i obejmując udami, by przyciągnąć go jeszcze bliżej.

Ręce Griffa nurzały się w jej włosach, dotykały piersi, sunęły po miękkim wnętrzu ud. Podniecał ją, żądał odzewu i nagradzał pełną zachwytu pieszczotą warg, obejmujących w posiadanie te obszary, które jego dłonie zagarnęły już wcześniej. Posiadł ją z radosnym zapamiętaniem, które wywołało w niej takie same emocje.

Dory obsypywała Griffa pieszczotami, które ubóstwiał. Szczyt upojenia był w zasięgu ręki, ale jak dwie zwabione płomieniem ćmy igrali z ogniem, przedłużając rozkoszne oczekiwanie na chwilę, gdy zanurzą się bez reszty w cudownym szale namiętności.

Dory zmieniła pozycję i przeciągnęła się rozkosznie; czuła jak tętni w niej życie. Po zapamiętałych uściskach Griffa zawsze miała wrażenie, że jest w stanie ujarzmić istniejące i tworzyć całkiem nowe światy. Nie mogłaby już teraz zasnąć. Weźmie prysznic, zje bez pośpiechu śniadanie i pojedzie nieco wcześniej do pracy.

Na jej ustach pojawił się szelmowski uśmiech, gdy patrzyła na ubierającego się Griffa.

– Prezentujesz się w tych spodenkach jeszcze lepiej niż Jim Palmer. Co byś powiedział o ilustrowanym artykule na twój temat w „Soiree”?

Griff roześmiał się.

– Mam być obiektem pożądania wszystkich czytelniczek waszego pikantnego pisemka? Jak sobie poradzę z listami od wielbicielek? I co by o mnie pomyślała stara pani Bettinger, gdyby jej to wpadło w ręce? Nigdy by już nie powierzyła mi swoich kotów!

– Ona i tak nigdy już nie przyjdzie do ciebie ze swoimi kotami. Wynosisz się stąd, zapomniałeś? A co powiesz o zdjęciu na pierwszą stronę?

– Już widzę podpis: „Rozpłodowiec Michaels – najlepsza reklama własnej kliniki!”

Dory zachichotała.

– Miałbyś czym się pochwalić przed wnukami!

Griff zmarszczył brwi. Nie powiedziała „przed naszymi wnukami”. Natychmiast się jednak rozchmurzył. Cierpliwości! Z czasem wszystko się ułoży.

Całował ją długo, bez pospiechu. Dory przywarła do niego z gwałtownością, która go zaskoczyła.

– Nie zapomnij, że dziś wieczorem idziemy do teatru z moją ciotką! Griff uderzył się w czoło.

– Dobrze, że mi o tym przypomniałaś! Zupełnie mi to wyleciało z głowy.

– Będziesz zachwycony ciocią Pixie.

– Pytanie tylko, czy ona zachwyci się mną?

– Zakocha się w tobie tak samo jak ja. Co jak co, ale Pixie potrafi ocenić facetów! Na pewno zdasz egzamin!

Na sekundę w oczach Griffa pojawiło się znużenie.

– Dory, wszystkie te szokujące rzeczy, które o niej wygadywałaś… to prawda czy tylko mnie nabierałaś? W gruncie rzeczy nic mnie to nie obchodzi, ale nie chciałbym się jednak przed nią zbłaźnić. Naprawdę zależy mi na tym, żeby mnie polubiła – zakończył niezręcznie.

– Nie martw się! Z pewnością cię pokocha. I na pewno niczym jej nie zgorszysz! Ona jest chodzącym skandalem! Kiedyś myślałam, że każdy ma podobną ciotkę, ale ona jest jedyna w swoim rodzaju. Doprawdy nie wiem, co ja bym bez Pixie zrobiła. Ile razy mam jakieś problemy, mogę na nią liczyć. Bardziej niż na moją własną matkę. Słuchaj, jeśli naprawdę masz stracha, może umówimy się z nią przed teatrem w kawiarni? Poczujesz się wtedy pewniej. Griff skinął głową.

– W porządku, zawiadomię cię, kiedy i gdzie się spotkamy. A teraz wracaj do domu i przestań się zamartwiać. A może zwyczajnie mnie nabierasz i przejmujesz się zmianami w twoim życiu?

Griff uśmiechnął się szeroko.

– O pani, znasz mnie na wylot! Jasne, że właśnie tym najbardziej się przejmuję. To niezwykle ważny krok w moim życiu. Chcę tego, ale coś mnie ściska w żołądku, kiedy o tym myślę.

– Wracaj do domu. I myśl tylko o miłych rzeczach! – poradziła żartobliwie Dory, odpychając go. – Do wieczora!

Odszedł. Przez chwilę miała wrażenie, że ściany się na nią walą. Szybko się opanowała. Griff odszedł, ale nie było to przecież ostateczne rozstanie. Raczej początek nowego życia. Ufała w swoje siły, była przekonana o słuszności dokonanego wyboru. Lubiła nowe wyzwania. Były dla niej czymś codziennym.

Równie naturalna wydawała się Dory własna nagość, gdy poszła do kuchni, by włączyć ekspres do kawy. Weźmie teraz gorącą kąpiel i przejrzy swoją książeczkę czekową. Potem zje grzankę po francusku i będzie gotowa na spotkanie nowego dnia.

Gorąca woda i unosząca się nad nią para działały cuda, podczas gdy Dory wprawnie podliczała pozycje w swej książeczce czekowej. Całkiem nieźle! W tym miesiącu zostało jej dwieście dolarów, które będzie mogła w coś zainwestować. Całkiem dobrze radziła sobie z finansami. Wszystkie rachunki popłacone, odłożone pieniądze na następne trzy tygodnie: na lunch, taksówki, fryzjera, nawet na nowe pantofle, jeśli przyjdzie jej na nie ochota. Doliczyła do ogólnej sumy cenę biletu lotniczego – i ciągle była do przodu! Jej pakiet akcji powiększał się z miesiąca na miesiąc. Mogłaby żyć przez cały rok ze swych oszczędności, gdyby nagle znalazła się na bruku. Nie najgorzej jak na pracującą dziewczynę, która właśnie zaczęła trzydziesty pierwszy rok życia!

Dory zabrała się do śniadania z taką samą energią i zapałem jak do wszystkiego w życiu; delektowała się każdym kąskiem. Wszystko sprawiało jej radość, zwłaszcza teraz, gdy Griff był częścią jej życia. Odpowiedzialne stanowisko w redakcji jednego z najbardziej poczytnych czasopism, cudowny romans i własne konto w banku dodawały jej pewności siebie, niezbędnej do aktywnego życia w Nowym Jorku.

Będzie jej tego brakowało, ale nic nie trwa wiecznie. Teraz najważniejsze było wspólne życie z Griffem i zrobienie doktoratu.

Gdy talerze po śniadaniu odmakały, Dory zajrzała do ogromnej szafy, w której można było spacerować. Zajmowała zdecydowanie większą powierzchnię niż salonik i właśnie ze względu na nią Dory zdecydowała się na to mieszkanie. Wybrała w końcu złocistą kreację, oryginalny model Alberta Nipona. Bardzo lubiła czuć na swym ciele dotyk jedwabiu, stanowiącego znak rozpoznawczy tego projektanta. Teraz zrobiła przegląd półek na obuwie. Uznała, że najlepiej będą pasowały seksowne pantofelki z paskiem, dzieło Bruno Magliego.

Kiedy godzinę później Dory opuściła swoje mieszkanie, była uosobieniem nowojorskiej kobiety sukcesu. Jej gibkie ruchy pumy – jak Griff lubił określać jej sposób chodzenia – przyciągały niejedno zachwycone spojrzenie. Dory była świadoma wrażenia, jakie wywiera, i sprawiało jej to wielką przyjemność. Wsiadła z wdziękiem do taksówki, odwzajemniła uśmiech kierowcy i podała mu adres redakcji „Soiree”.

Oparła się wygodnie i przymknęła oczy. Jej myśli krążyły wokół Griffa. Zanim pojawił się w jej życiu pół roku temu, była tak zajęta robieniem kariery i zapewnianiem sobie niezależności finansowej, że bardzo rzadko umawiała się na randki. Wolała przelotne, nie wiążące znajomości. Wszystkie jednak rozsądne postanowienia wzięły w łeb, gdy ujrzała Griffina Michaelsa. Zdarzyło się to podczas cocktail party u Oscara de la Renta. Griff zjawił się w towarzystwie jednej z modelek tego projektanta. Wyglądał tak szykownie w garniturze i butach firmy Brooks Brothers, że Dory nie mogła powstrzymać uśmiechu. Przyszło jej wówczas do głowy określenie „wolny strzelec”. Nie należał do całej tej paczki, choć bynajmniej na jej tle nie raził. Dory przejęła inicjatywę i pierwsza go zagadnęła. Wypadki potoczyły się błyskawicznie. Po godzinie Griff opuścił dziewczynę, z którą przyszedł – przykleiła się zresztą do męskiego modela – i wybrali się z Dory na drinka do baru.

Rozpoczęły się cudowne, staromodne zaloty. Długie spacery po Central Parku, a podczas weekendów randki, które zawsze kończyły się koło północy przed jej drzwiami. Cudowne, palące pocałunki, pozostawiające Dory spragnioną i bez tchu. Trwało to sześć tygodni, póki wreszcie Griff nie skusił jej do grzechu. A może to ona go skusiła? Nie miało to już znaczenia. Teraz byli naprawdę razem.

Odkryli, że mają wiele wspólnych upodobań. Oboje znali na pamięć stare przeboje i często tańczyli w jej saloniku przy wtórze tych pięknych piosenek. Lubili tych samych pisarzy i ze śmiechem przerzucali się tytułami ulubionych książek. Griff przepadał za spacerami w deszczu tak samo jak Dory i też uważał śnieg za największy cud świata.

Nigdy nie starał się jej zdominować, nigdy nie żądał od niej więcej, niż sama skłonna była mu ofiarować. Był cierpliwy i wyrozumiały, a Dory kochała go za to jeszcze bardziej.

Cudowne, króciutkie intymne telefony od Griffa w środku dnia Dory ceniła sobie jak klejnoty. Jego zaś urzekało jej zabawne hobby: wysyłanie kartek pocztowych ze Snoopy’m. Griff był uszczęśliwiony, że Dory w natłoku zajęć znajduje czas na wyszukanie pocztówki, która go rozbawi, i wysłanie mu jej w najodpowiedniejszej chwili. Pękali ze śmiechu, kiedy przyznali się do tego, że oboje w dzieciństwie nie tylko ssali duży palec, ale i nie potrafili zasnąć bez ukochanego kocyka. W niedzielne poranki przeglądali razem w łóżku przy śniadaniu komiksy o przygodach Snoopy’ego i jego kumpli.

Ich wzajemna więź stanowiła najcenniejszy skarb Dory, jeśli uczucie można zakwalifikować jako czyjąś własność. Dory była zafascynowana tym wielkim, chodzącym własnymi drogami osobnikiem, którego imię skróciła na „Griff”. Sama nie wiedziała, kiedy to oczarowanie stało się prawdziwą miłością. Któregoś jednak dnia obudziła się, spojrzała na śpiącego u jej boku mężczyznę i uświadomiła sobie, że kocha go całym sercem.

– Będę cię kochać zawsze – szepnęła cichutko, żeby go nie obudzić.

Po trzech miesiącach Griff oświadczył się jej, ale Dory nie była jeszcze gotowa na tak poważny krok jak małżeństwo. Griff powiedział, że ją rozumie. Tylko się uśmiechnął, gdy oznajmiła, że nie chce jeszcze z nim zamieszkać. Potrzebowała własnej przestrzeni życiowej; on chyba też, prawda? I znów zapewnił ją, że rozumie.

Przyjaciółki stwierdziły, że Dory to idiotka. Taki facet! Przystojny jak diabli, świetny fachowiec z prywatną praktyką, przy forsie, bez żadnych zobowiązań, ze wspaniałymi widokami na przyszłość. Ale co one tam wiedziały, nie znały niczego poza przelotnymi romansami, które wiecznie doprowadzały je do łez i szarpały im nerwy. Piękne dzięki, to nie dla niej! Czas pracował na jej korzyść, a przynajmniej Dory tak myślała. Griff był z nią szczery od samego początku; zwierzył się, że ma zamiar porzucić swą nowojorską praktykę i otworzyć z dwoma wspólnikami klinikę w Waszyngtonie. Kiedy klinika będzie już gotowa – przewidywał, że prace zostaną ukończone w ciągu czterech miesięcy – wyjedzie z Nowego Jorku. Sprzedał już praktykę i wprowadzał w nią teraz swego następcę. Griff niczego przed nianie ukrywał.

– Jesteśmy na miejscu – powiedział kierowca, pochylając się ku niej nad oparciem, a Dory obdarzyła go jeszcze jednym olśniewającym uśmiechem. – Na pewno dziś pani szczęście dopisze! – rzucił ojcowskim tonem.

Cholera, szkoda, że nie był młodszy o jakieś trzydzieści lat! I szkoda, że nie miewał wielu podobnych pasażerek. Od razu się człowiekowi robi weselej, kiedy ładna dziewczyna się do niego uśmiechnie! A ta się nie tylko uśmiechała – po prostu promieniała! Jakaś korpulentna paniusia w portkach o dwa numery za ciasnych wepchnęła się, sapiąc i dysząc, do taksówki. Kierowca wzruszył ramionami. Raz się trafi lepiej, raz gorzej. – Dokąd jedziemy?

Biurko Dory tonęło w łagodnym świetle wczesnego ranka. Czysta kartka papieru odcinała się bielą od ciemnożółtej bibuły. Podanie o urlop. Dory miała jeszcze godzinę do spotkania z Lizzie Adams, naczelnym redaktorem „Soiree”. Czy nie niszczy swej kariery? Czy podejmuje słuszną decyzję? A może wyjazd do Waszyngtonu za Griffem okaże się życiową pomyłką? Nie, takie wątpliwości byłyby oznaką pesymizmu, a na pesymizm nie ma miejsca w jej życiu! Do niczego by nie doszła, snując podobne rozważania. W jej słowniku nie istniało żadne „nie”. Była nastawiona wyłącznie na pozytywne myślenie.

Dory wstała i przyjrzała się swemu odbiciu w zamglonym nieco lustrze ściennym. Według jednych kryteriów mogła zostać uznana za osobę bardzo atrakcyjną, według innych – za piękność. „Szykowna, elegancka, zawsze modnie ubrana” – oto komplementy, jakich nie szczędził jej personel. Tylko najbliżsi uświadamiali sobie, że urok Dory wynika z jej osobowości. Pogoda ducha, wiara w siebie, umiejętność osiągania sukcesów – te właśnie zalety sprawiały, że Dory Faraday była piękna.

Wygładziła delikatny jedwab przy dekolcie sukni od Nipona. Każdy projektant z przyjemnością ubierałby Dory, gdyż wszystkie kreacja prezentowały się na niej wyjątkowo korzystnie. Bruno Magli ucieszyłby się, widząc swoje giemzowe pantofle na tak zgrabnych nóżkach. Długa, smukła szyja nie potrzebowała żadnych ozdób; równie zbędny był wyszukany makijaż i kunsztowna fryzura. Dory była po prostu piękna. W świecie sztucznego poloru i bazującej na kosmetykach urody stanowiła zjawisko jedyne w swoim rodzaju.

Dory odwróciła się od lustra. Będzie jej brakowało tego zacisznego, uroczego gabinetu, w którym spędzała tyle czasu. Utrzymany był w tonie ochry i brązu, ożywionych plamami żywych barw; emanowała z niego pogoda ducha, która stanowiła niejako znak firmowy Dory w „Soiree”. W kątach stały paprocie, wiklinowe kosze i skrzynki pełne były rozmaitych roślin. Wszystko w tym pokoju – włącznie z Dory – tworzyło harmonijną całość.

W ciągu kwadransa Dory zdążyła odebrać trzy telefony, nanieść ołówkiem poprawki na reklamę szminki do ust i stanowczo zaprotestować przeciw przezroczystej bluzce modelki. Siedziała spokojnie przy biurku z rękami opartymi o jego blat, podczas gdy modelka wrzeszczała, że nie wystąpi bez tego stroju.

– Bluzka ma zniknąć – oświadczyła szorstko Dory. – I to samo będzie z tobą, jeśli nie założysz tej, którą agent reklamowy przysłał nam z pakietem twoich zdjęć. Decyduj się.

– Dobrze, dobrze! – burknęła modelka, chwytając leżącą na biurku Dory odrażającą szmatkę. – Nie pani tu o wszystkim decyduje, panno Faraday! – rzuciła przez ramię, zmierzając do drzwi.

– Owszem, ja. Lepiej o tym pamiętaj, jeśli chcesz, żebyśmy cię jeszcze kiedyś wykorzystali przy jakiejś reklamie dla „Soiree”. – Głos Dory miał stalowe brzmienie. Modelka zawahała się przez sekundę, a potem wybiegła z gabinetu. Dory westchnęła.

– Słyszałam wszystko – zaśmiała się Katy Simmons, wchodząc do gabinetu Dory. Była jej prawą ręką: utrzymywała w porządku dokumenty, wysłuchiwała zwierzeń, matkowała Dory i zaopatrywała ją w niskokaloryczne ciasteczka. Pracowała w redakcji „Soiree” od założenia tego pisma i stale powtarzała, że Dory jest jedyną osobą, z którą można tu wytrzymać, gdyż wie, co robi, i nie pozwala włazić sobie na głowę. – Jak się dziś mamy? Możesz nie odpowiadać. Masz taką minę, jakby ktoś ofiarował ci gwiazdkę z nieba! Nie znoszę takich osobników! I powiedz mi, jakim cudem wyglądasz tak wspaniale o wpół do dziewiątej rano, w dodatku bez makijażu?! Sztafiruję się godzinami, a można by pomyśleć, że spędziłam noc na ławce w parku.

– Gadasz głupstwa, Katy. Nie jestem taka głupia i wiem, że to zwykłe dopraszanie się o komplementy. Masz przepiękne oczy, a za takie włosy wszystko bym oddała. No, poprawił ci się humor?

– Odrobinę – pociągnęła nosem Kate. – Przypomnieć ci twój rozkład zajęć?

– Czemu nie? Inaczej obijałabym się tylko bez celu.

– Przede wszystkim masz spotkanie z Lizzie. Zarezerwowałam na to trzy kwadranse. Chciała rozmawiać przez całą godzinę, ale powiedziałam, że mowy nie ma. Jesteś umówiona na lunch z dwoma facetami od reklamy. Każdy z nich to kawał chłopa. Lepiej uważaj! Po lunchu masz dwugodzinną konferencję, więc się nie spóźnij. Po spotkaniu prezentacja najnowszego artykułu. Ktoś od Diora organizuje imprezę i powinnaś się tam pokazać. To był pomysł Lizzie, ona sama nie może się wyrwać. Jest bardzo zajęta: nasi nowojorscy klienci żądają większej przestrzeni reklamowej, ale nie kwapią się za nią płacić. Na dole czeka kilka nowych modelek, reklamują dżinsy. Chcą, żebyś rzuciła okiem i wyraziła swoją opinię. Tłumaczyłam im, że nikt cię jeszcze nie widział w dżinsach, ale nie chcą słuchać. Wybrałam dwa wywiady do wiosennego numeru; czekają na ewentualne poprawki i zatwierdzenie. Załatw to, kiedy tylko znajdziesz czas. Najlepiej dziś. A gdybyś przypadkiem była wieczorem wolna, mam bilety do teatru, które jakiś kretyn przysłał dla ciebie. Ma zamiar spotkać się z tobą w foyer po przedstawieniu. A teraz, co masz dla mnie do roboty? Weź tylko pod uwagę, że mam migrenę i bolą mnie odciski.

– Załatw odmownie tego kretyna z biletami. Wybieram się dziś do teatru z kimś innym. Wracaj do swojej klitki i zdrzemnij się. Przyślij mi Susy: podyktuję jej coś, na co mi wczoraj nie starczyło czasu. To polecenie służbowe, Katy.

– Tak jest, pani redaktor – odparła Katy, opuszczając gabinet. Drzwi się otwarły i do wnętrza wpadła jak huragan młoda dziewczyna.

– O rany, panno Faraday, naprawdę mam pani dziś pomagać? Katy powiedziała, że jest zaorana po uszy! Co za fantastyczna kiecka! I pantofle nie z tej ziemi! Jest pani bezbłędna, daję słowo! Wszyscy to mówią.

Dory uśmiechnęła się.

– Czy wiesz, że powiedziałaś to wszystko jednym tchem? Zdumiewające. Dzięki za słowa uznania. Powiedz to ode mnie także innym dziewczętom. A teraz posłuchaj, co masz robić. – Szybko wyznaczyła jej zadania. Na zakończenie poleciła podlać kwiatki i zaparzyć kawę. – Mam teraz spotkanie z Lizzie i wiem, że jej się też przyda trochę kofeiny. Gdyby ktoś do mnie dzwonił, przełącz do jej gabinetu. Póki nie wrócę, możesz pracować przy moim biurku.

Oczy Susy pełne były zbożnego zachwytu. Niech tylko inne dziewczęta dowiedzą się, że siedziała za biurkiem Dory Faraday, podlewała jej kwiatki i parzyła kawę! Będą o tym gadać przez cały tydzień! Kiedyś ona stanie się taka sama jak Dory Faraday!

Na drzwiach znajdowała się tabliczka z napisem: LIZZIE ADAMS, REDAKTOR NACZELNY. Dory zastukała lekko i uchyliła drzwi. Prawą ręką przyciskała do boku sztywny arkusz.

– Wejdź, Dory!

– Poleciłam jednej z dziewcząt, by nam przyniosła kawy. Powinna zaraz tu być. Mam dziś masę roboty, Lizzie, więc od razu przystąpię do sprawy. Będę ci bardzo wdzięczna, jeśli wyrazisz zgodę na mój urlop. – Dory złożyła podanie na ciemnozielonej bibule i czekała na reakcję szefowej.

Lizzie miała zwalistą figurę. Sama o sobie mówiła „klucha”. Nie to jednak było najważniejsze. Ludzie nie mogli oderwać wzroku od jej twarzy. Miała oczy koloru gorącej czekolady, najbujniejsze rzęsy, jakie Dory kiedykolwiek widziała, olśniewającą karnację i nieskazitelnie białe zęby. Krótko ostrzyżone włosy zaczesywała do tyłu. Wyglądała na szesnastolatkę, choć w rzeczywistości miała trzydzieści sześć lat.

– Po co ci ten urlop? – Widać było, że szefowa nie da się zbyć żadnymi wykrętami.

Dory z trudem przełknęła ślinę.

– Chcę zrobić doktorat.

– Tak nagle? Bez uprzedzenia? Zwyczajnie wchodzisz i żądasz urlopu. Po co? I na jak długo?

Dory wpatrywała się w Lizzie, zaskoczona jej reakcją. Zawsze doskonale się ze sobą zgadzały. Dlaczego szefowa nagle stała się taka zasadnicza? Z pewnością nie zrozumiałaby tego, że Dory pragnie pojechać do Waszyngtonu, by nie rozstawać się z Griffem. Nikt w redakcji „Soiree” nie zrozumiałby podobnej zachcianki! Ale przecież głównym powodem urlopu był doktorat.

– Już ci powiedziałam, Lizzie: chcę uzupełnić moje wykształcenie i zakończyć studia. Nie potrafię podać lepszego wyjaśnienia. Jeśli uznasz, że nie mam tu po co wracać, przyjmę to do wiadomości.

Lizzie pochyliła się ku niej przez biurko.

– Czy ma to coś wspólnego z Griffem? Bądź ze mną szczera, Dory.

– Mamy zamiar zamieszkać razem. Będę studiować w Georgetown, więc wszystko znakomicie się składa.

– Tak sądzisz? To dlaczego się nie pobierzecie?

– Nie jestem jeszcze gotowa związać się ostatecznie. Uważam, że taki układ jest teraz najlepszy. Dla mnie, Lizzie. Nie dla kogo innego.

– A gdybym ci powiedziała, że za pół roku już mnie tu nie będzie i że typowałam cię na moją następczynię? Co ty na to?

– Jestem kompletnie zaskoczona – powiedziała Dory, ze zdumienia szeroko otwierając oczy. – Mówisz poważnie?

– Oczywiście. Kogo innego mogłabym wybrać, jak myślisz?

– W ogóle o czymś takim nie myślałam. Nie miałam pojęcia, że chcesz odejść.

– Uzyskaliśmy w końcu z Jackiem pozytywną odpowiedź w sprawie adopcji. Za sześć miesięcy będą mieli dla nas niemowlę. Nie mogę równocześnie wychowywać dziecka i pracować, więc moje stanowisko się zwalnia. Zgodnie z logiką ty powinnaś objąć po mnie stołek. Czy jesteś pewna, że postępujesz słusznie? Mogę ci dać najwyżej sześć miesięcy urlopu, i to pod warunkiem, że do nas wrócisz.

– Lizzie, to dla mnie ostatnia szansa zrobienia doktoratu. Jeśli twoja oferta będzie nadal aktualna, stopień naukowy wzmocni tylko moją pozycję. Wiesz, że nie robię niczego połowicznie.

– Właśnie dlatego dałam ci kiedyś pracę. I nigdy nie żałowałam mego wyboru. Sprawdziłaś się nie raz. Jesteś podobna do mnie. Potrafisz podjąć decyzję i nie odstąpić od niej. Muszę mieć twoją odpowiedź jak najprędzej, żebym zdążyła znaleźć kogoś na twoje miejsce. Sześć miesięcy. Mogłabyś w tym czasie zakończyć studia doktoranckie na uniwersytecie Columbia, nieprawdaż? A żeby ten twój romans nie pochłonął cię bez reszty, proponuję, żebyś podjęła się kilku prac zleconych dla naszej redakcji. O, właśnie dzisiaj to nam przysłano.

– Ależ z ciebie spryciara, Lizzie! – zaśmiała się Dory. – Zawsze chcesz zabezpieczyć się na wszystkie strony.

– Chyba przeczuwałam, że wyskoczysz z czymś takim. Masz rację. Przysłali nam to, ale pomysł był mój. Kto lepiej niż ty przeprowadzi wywiad z popularnym, atrakcyjnym senatorem czy kongresmenem? W dodatku nieźle ci się to opłaci. Najwyższa stawka. Można przeżyć rok za to, co dostaniesz za cztery takie pogawędki. Oczywiście liczymy na najwyższą jakość. Żadnych łatwizn czy banałów. Zgadzasz się?

– Dobrze, choć będę musiała harować jak dziki osioł.

– Od kiedy chcesz iść na urlop?

– Najchętniej za dwa tygodnie, ale jeśli uprzesz się przy trzech, jakoś to zniosę. Zdążę chyba przez ten czas wprowadzić Rachel Binder we wszystkie sprawy… No i Kary jest zawsze pod rękaw razie jakichś problemów. Czy też uważasz, że Rachel idealnie się nadaje na moją zastępczynię?

– Bez wątpienia. A więc za dwa tygodnie. Czy zdążysz przez ten czas wynająć swoje mieszkanie i uporać się ze wszystkimi przygotowaniami do przeprowadzki?

– Jakoś sobie poradzę. Weekendy będę spędzać w Waszyngtonie, pomagając Griffowi i rozglądając się za jakimś locum dla nas. Jestem ci bardzo wdzięczna, Lizzie. Naprawdę. Nie liczyłam na taką wielkoduszność.

– Robię to częściowo z egoistycznych pobudek. Może któregoś dnia będę chciała tu wrócić? Wolę nie palić za sobą wszystkich mostów. Jesteś dobra, Dory, i wiem, że przy tobie „Soiree” nie zejdzie na psy. Będę miała pewność, że postąpiłam słusznie, przekazując ci stołek – o ile oczywiście sama się na to zdecydujesz. Musisz mi coś przyrzec. Zadzwoń do mnie za trzy miesiące i powiedz, jak sprawy stoją. Jesteś mi to chyba winna.

– Nie ma sprawy. Wybacz, że nie złożyłam ci od razu gratulacji z powodu adopcji. Wiem, jak długo na to czekaliście. Jack musi być w siódmym niebie!

– Już odmalował i urządził pokój dziecinny – zaśmiała się Lizzie. – Kupił fotel na biegunach i teraz go poleruje. To podobno antyk liczący kilkaset lat. Możesz mnie sobie wyobrazić w otoczeniu staroci?!

Dory roześmiała się, obiegając wzrokiem ultranowoczesny gabinet. Nic tylko chrom i szkło.

– Kto wie, może z czasem zagustujesz w antykach? Będzie mi brak naszej budy. Byłaś dla mnie bardzo dobra. Niełatwo się rozstawać.

– Przecież nie odchodzisz na zawsze. Prawda, Dory? – spytała Lizzie z pewnym przymusem.

– Sama nie wiem. Za trzy miesiące zadzwonię. Słowo!

– Oto i nasza kawa! Postaw ją na biurku, Susy. Lizzie nalała kawy i obserwowała Dory znad kubka.

– Wiesz, Dory, chciałabym się dowiedzieć czegoś więcej. Nazwij to, jak chcesz: ciekawością, troską o ciebie, zwykłym wtrącaniem się w cudze sprawy. Nigdy bym nie przypuszczała, że zdecydujesz się na taki właśnie układ. Nie mówię, że jest w tym coś złego. Tylko jakoś mi to do ciebie nie pasuje. Tak samo ten powrót na studia. Zupełnie tego nie rozumiem. Czy masz pojęcie, co bierzesz sobie na głowę?! Jedziesz w nieznane, porzucasz pracę, masz zamiar prowadzić z kimś wspólny dom i w dodatku wracasz do szkółki! Koń by się pod tym ugiął! Zawsze wiedziałam, że nie brak ci odwagi; o ile komuś może się coś takiego udać, to właśnie tobie. Po prostu mam nadzieję, że przyjrzałaś się sytuacji ze wszystkich stron. Nie chciałabym, żebyś pożałowała swojej decyzji. Mówię ci to jak siostra, a niejako twoja zwierzchniczka.

– Myślałam o tym. I przyznam, że miałam pewne wątpliwości. Teraz też je mam, ale muszę zaryzykować. Kocham Griffa. Na tym się wszystko opiera. A co do małżeństwa… może za bardzo go kocham, żeby tak się z tym śpieszyć? Wiesz, że jeśli już coś robię, angażuję się bez reszty. I wiesz, jak mi zależy na tym doktoracie. Nie mogę tego odkładać w nieskończoność. Zrobię wszystko, żeby się udało – i to jest mój punkt wyjściowy.

Lizzie popijała wolniutko gorącą kawę.

– Paskudztwo! Już się odzywa mój wrzód. Lubię cię, Dory. Zawsze cię lubiłam. Cały personel ma o tobie jak najlepszą opinię. Nikt z nas nie stanie ci na drodze… Cholera, chcę ci tylko powiedzieć, że gdyby twoje plany z jakiegoś powodu nie wypaliły, nie musisz odczekiwać sześciu miesięcy. Zachowanie twarzy za wszelką cenę to nie jest amerykański zwyczaj.

Dory uśmiechnęła się.

– Będę o tym pamiętać. Dobrze wiedzieć, że ma się otwartą furtkę. Jednak wolę niczego nie obiecywać.

– Naprawdę uważasz, że potrzebny ci ten doktorat? Ile to zajmie czasu?

Dory wzdrygnęła się. W gruncie rzeczy nie miała ochoty rozmawiać o powrocie na studia. A już na pewno nie w tej chwili.

– Został mi tylko rok do uzupełnienia. Kiedy zrezygnowałam z ukończenia studiów i przyszłam tu do pracy, uważałam to za rozsądną decyzję. Miałam już po uszy łączenia nauki z pracą zawodową w niepełnym wymiarze. Teraz jednak wiem, że sama pozbawiłam się życiowej szansy. Jakoś sobie z tym poradzę.

Lizzie spojrzała na nią badawczo, ale zmieniła temat. – Życzę ci jak najlepiej, Dory. Mam nadzieję, że sprawy ułożą się tak, jak sobie tego życzysz. Będziemy w kontakcie.

– Dzięki, Lizzie. Ja też życzę ci wszystkiego najlepszego.

Lizzie wpatrywała się w krzesło, na którym przed chwilą siedziała Dory. Krótkimi palcami o kwadratowych paznokciach stukała w gładką powierzchnię biurka. Rozmowa z Dory rozbrzmiewała echem w jej mózgu. Wybijany przez nią rytm stał się jeszcze szybszy. Nagle palce Lizzie znieruchomiały, a na jej twarzy ukazał się szeroki uśmiech. Doszła do wniosku, że nie zawiedzie się na Dory Faraday.

Powróciwszy do swego gabinetu, Dory zamknęła za sobą drzwi. Nie wiadomo czemu zlana była zimnym potem. Przecież przyjacielska rozmowa z Lizzie nie powinna była tak na nią podziałać. Dory zasiadła w swoim fotelu i złożyła głowę na oparciu. Dlaczego czuje się tak jakby zaraz miała zemdleć? Wciągnęła powietrze głęboko w płuca, pochyliła się, dotykając głową kolan. Jeszcze jeden głęboki wdech. Czuła suchość w ustach, jakby zjadła zbyt wiele orzechowego masła. Niepokoiła ją reakcja własnego organizmu. Czyżby to było jakieś złe przeczucie? Nie dostanie chyba ataku nerwowego? Tylko ludzie pokroju jej matki miewają stany lękowe. Skąd coś takiego u niej? Wszystko szło jak po maśle. Udało jej się chwycić życie za rogi! Oddech wrócił już prawie do normy. Weź się w garść, Faraday! Podnieś głowę i wytrzyj ręce! Musisz się przemóc. Opanuj się! Nie wolno ci tracić nad sobą kontroli!

Upłynęło dobre dziesięć minut, zanim Dory uspokoiła się. Odchyliła teraz głowę do tyłu i przymknęła oczy. Stanowisko redaktora naczelnego. Taka szansa trafia się raz w życiu. Stanowczo należało to sobie przemyśleć. I na razie lepiej nikomu o tym nie wspominać. Nawet Griffowi, zwłaszcza że zaczynał teraz nowy etap swojej kariery. Przeszedł kawał drogi od czasu pracy w Towarzystwie Opieki nad Zwierzętami. Nie powinna robić nic takiego, co mogłoby popsuć mu humor lub podważyć wiarę we własne siły. Teraz dobro Griffa musi być zawsze na pierwszym miejscu. Czy cieszyłaby się z sukcesów zawodowych, gdyby w jej życiu zabrakło Griffa? A czy odpowiadałoby jej życie razem z nim kosztem wyrzeczenia się kariery zawodowej? Dory nie wiedziała tego, nie była pewna. Na razie mogła cieszyć się jednym i drugim. Powinna połączyć w swym życiu miłość i karierę zawodową. A najbardziej zależało jej na kontynuacji studiów i zdobyciu stopnia naukowego… Czy to jednak prawda? Czy powrót na studia nie był pretekstem umożliwiającym wspólne życie z Griffem? Ta myśl zaniepokoiła Dory. Czy rzeczywiście chce podjąć studia? Dory wzruszyła ramionami. Gdyby doszła do wniosku, że popełniła omyłkę, potrafi się z tym uporać. Griff rozumiał, jak ważny jest dla niej ten doktorat. Czyżby to w jakimś stopniu wpłynęło na jej decyzję powrotu na studia? Nie chciała mu sprawić zawodu. Griff uważał, że to wspaniałe, kiedy kobiecie zależy na wyższym wykształceniu, a ona wierzyła, że dzięki temu dorówna ukochanemu. Griff był już doktorem weterynarii. Ona wkrótce będzie doktorem nauk humanistycznych. Nie, nie mogła rozczarować Griffa! Zostaną partnerami równymi sobie pod każdym względem.

Nowiny na temat Dory rozeszły się natychmiast po całym piętnastym piętrze. Dory wiedziała, że stało się tak za sprawą Lizzie. Nawet David Harlow, dyrektor wydawnictwa, zajrzał, by pogratulować Dory i zaprosić ją na kolację w „Lutece” następnego dnia. Dał w ten sposób wyraźnie do zrozumienia, że Dory będzie zawsze przyjęta w „Soiree” z otwartymi ramionami.

Propozycja Harlowa oszołomiła ją. Przez osiem lat pracy w „Soiree” bardzo rzadko miewała z nim do czynienia. Trudno było uznać za kontakty towarzyskie udział w przyjęciach gwiazdkowych czy piknikach dla pracowników. O życiu prywatnym Harlowa krążyło mnóstwo plotek. Ten niezbyt wysoki, zawsze schludnie odziany człowiek z wiecznie podkrążonymi oczami miał na swym koncie dwa małżeństwa i cztery dłuższe romanse. Jego pewność siebie i władczy głos sprawiały, że zapominano o sieci żyłek pokrywających policzki i nos Harlowa i o obwisłym nieco podgardlu.

– Z przyjemnością, panie dyrektorze – odparła Dory, przyjmując zaproszenie. Choć nie paliła się do tego, by spędzić wieczór w jego towarzystwie, zdawała sobie sprawę, że odmowa byłaby złym krokiem. Zaszkodziłaby sobie i Lizzie. Zatwierdzenie Dory jako jej następczyni na stanowisku redaktora naczelnego „Soiree” wymagało zgody Harlowa. Warto więc na wszelki wypadek utorować sobie drogę.

Nie cieszył się w sposób widoczny, gdy przyjęła jego zaproszenie, nie zaproponował jej też, by zwracała się do niego po imieniu. Nikt z personelu nie mówił w ten sposób do pana Harlowa.

Jego lśniące jak brylanty oczy oceniły toaletę Dory. Miała wrażenie, że z aprobatą.

– Doskonale – rzekł pan Harlow, ściszając nieco głos. – Będę czekał jutro koło siódmej. Możemy pojechać taksówką.

Dory przez kilka minut siedziała w milczeniu, analizując tę króciutką rozmowę. Nie wiedzieć czemu była z siebie niezadowolona. Katy zawsze powtarzała, że tylko uchwała Kongresu mogłaby sprawić, żeby taka gruba ryba pofatygowała się na piętnaste piętro pogadać z podwładnymi. Czyżby jej urlop i oferta objęcia stanowiska po Lizzie dorównywały rangą uchwale Kongresu?

Promienie słońca, wpadające późnym popołudniem do przestronnego gabinetu, sprawiały, że rośliny lśniły jak szmaragdy. Dory rozejrzała się, czy nie dojrzy drobinek kurzu, ale widziała tylko snop promieni, który jak laser przenikał przez wielkie okno. Ogarniała jąk laustrofobia: jakby znalazła się nagle wewnątrz szklanej kuli, jakie widywała w dzieciństwie. Gdy się je odwracało, zaczynał z nich padać drobniusieńki śnieg. Dory poczuła nagle, że musi za wszelką cenę skontaktować się z Griffem.

Do pokoju wpadła Katy, wyrywając Dory z głębokiej zadumy. Zamknęła za sobą drzwi i opadła na fotel w pobliżu jej biurka. W zaciszu gabinetu mogły sobie pozwolić na poufną pogawędkę.

– Jestem pod wrażeniem. Tak samo jak wszyscy na tym cholernym piętrze! Czy ty masz pojęcie, jaką sensację wywołałaś? Wieść głosi, że w najbliższy weekend albo rozpoczniesz namiętny romans, który ma szanse ciągnąć się przez całe lata, albo przynajmniej udasz siew „podróż służbową” z naszym tatuńciem Harlowem. Jesteście podobno umówieni w „Lutece”. Sekretarka pana Harlowa przekazała tę wiadomość sekretarce Lizzie, ta powiedziała limie, a Irma mnie. A co ty masz mi do powiedzenia? – uśmiechnęła się szeroko Katy.

– Czym jest wynalazek pana Bella wobec takiej siatki szpiegowskiej? Byłam równie zaskoczona jak ty. Zamieniliśmy dotąd ze sobą tylko parę słów podczas świątecznych przyjęć dla personelu. Cóż, okazał się bardzo uprzejmy. Nie doszukuj się żadnych podtekstów i, na miłość boską, zamknij buzie dziewczętom, dobrze? Wiesz, że nienawidzę plotek.

– Zrobię, co będę mogła, ale to i tak nic nie da. Masz dla mnie jakieś inne, wykonalne polecenie? – Nie czekając na odpowiedź, Katy mówiła dalej: – Chciałam sama zaprosić cię na kolację, ale ani kuchnia, ani oprawa nie byłyby takie jak w „Lutece”. Więc baw się dobrze. Pogadamy sobie jeszcze potem. Jak ci dziś poszło?

– Dobrze. Lizzie zupełnie mnie zaskoczyła. Mówię szczerze, trudno mi wprost w to uwierzyć. To szansa, jaka trafia się raz w życiu. – Jednak podobnie jest z moim doktoratem. Będę musiała sobie to wszystko dokładnie przemyśleć. Czy wiedziałaś o adopcji i o tym, co Lizzie mi zaproponowała?

– Coś tam wiedziałam. Jej sekretarka gadała na prawo i lewo, że od kilku miesięcy Lizzie jest w kontakcie z agencją adopcyjną. Nikt nie chciał poruszać tego tematu, w obawie że jednak nic może nie wyjść z adopcji. Wiesz, jak nieprzytomnie Lizzie pragnie dziecka. A gdyby odeszła, kto mógłby ją zastąpić jak nie ty?

– Mogliby sprowadzić kogoś z zewnątrz. Byłam jak ogłuszona. Nie miałam o niczym pojęcia. Chyba nigdy nie zapomnę tego dnia!

– Ten dzień jeszcze się nie skończył. Czeka cię teraz kolacja i teatr, a jutro randka z wszechwładnym szefem! Powiesz mi, jak się zachował, dobrze? Oka nie zmrużę ze strachu o ciebie!

– Na litość boską, Kary, dlaczego kolacja z panem Harlowem to coś aż tak groźnego?

Katy zrobiła buzię w ciup: jej pełne wargi przybrały kształt różanego pąka.

– Ponieważ pan Harlow właśnie się rozwiódł, a rozwodnikom dokucza samotność. Na litość boską, Dory, czy muszę ci tłumaczyć, że grube ryby w rodzaju Davida Harlowa nieraz zmuszają podległe im osoby…

– Do kontaktów seksualnych? – Dory roześmiała się. – Nie martw się o mnie! Jestem przekonana, że nic mi nie grozi. To spotkanie na gruncie czysto zawodowym.

– Cassie Roland też tak myślała – mruknęła Katy.

– A któż to taki?

– Cassie Roland to dziewczyna z działu reklamy – szepnęła Katy. – Podobno Harlow zwabił ją w ustronne miejsce i ściągnął jej majtki, zanim się opamiętała.

– Katy, jestem zdumiona, że powtarzasz takie plotki! Czyżby ich przyłapano? – zachichotała.

– A jak myślisz, dlaczego się właśnie rozwiódł? Czy nic do ciebie nie dotarło przez te osiem lat?! Wszyscy wiedzą, że pracę w dziale reklamy dostanie tylko ta, która się prześpi z Harlowem!

– Nigdy nie zajmowałam się takimi plotkami – powiedziała Dory. – I cóż się stało z Cassie Roland? Dostała awans?

– Jasne, że tak. Przeniosła się do Dakoty i rozjeżdża się mercedesem 380SL. Podobno otrzymuje prace zlecone!

– Poradzę sobie z nim.

– Spędzisz najbliższy weekend w Waszyngtonie?

– Chcę wyjechać rano w piątek. Żony wspólników Griffa podobno już zaczęły szukać dla nas mieszkania. Griffna razie zatrzyma się u Johna. Jeszcze nie wyjechał, a ja już za nim tęsknię! Chce mi się płakać na samą myśl, że od jutra go tu nie będzie.

– A mówisz, że jeszcze nie dojrzałaś do małżeństwa! Wyraźnie szalejesz za tym facetem, a jednak nie chcesz za niego wyjść. Wasz nieoficjalny związek może się niektórym nie spodobać. Nie wszyscy mają takie liberalne poglądy jak my. Co wiesz o żonach jego wspólników i o innych kobietach, z którymi będziesz się tam stykać? Niewiele, prawda? Bardzo bym się zmartwiła, gdyby cię zraniono albo upokorzono. Przypuszczam, że jesteś na tyle doświadczona życiowo, że sobie z tym poradzisz, ale co będzie z Griffem? Wygląda na przemiłego faceta, a jeśli będzie leczyć konie, zetknie się z najbardziej wpływowymi osobistościami. Mówię o wybitnych politykach, o przedstawicielach starych, bogatych rodów. Nie możesz myśleć tylko o sobie. Nie wplącz się w taką matnię, z której nie zdołasz się wyrwać. Chciałabym być pewna, że jeśli podejmiesz jakąś decyzję, to zrobisz to nie z musu, ale z potrzeby serca.

– Możesz być tego pewna! Griff i ja jesteśmy ze sobą szczerzy. Powiedział, że mnie rozumie i zaczeka, aż podejmę decyzję. Nie zrobię niczego pochopnie. W tym momencie takie właśnie rozwiązanie jest dla mnie najlepsze. Z resztą poradzę sobie później, w stosownej chwili. Wiem tylko, że kocham zarówno jego, jak moją pracę. Muszę znaleźć sposób, by pogodzić ze sobą obie te miłości; pierwszym krokiem będzie powrót na studia. Na razie tylko na to mnie stać. I wszystko załatwiamy uczciwie. Żadne z nas nie wyobraża sobie, że mogłoby być inaczej.

– W porządku, przekonałaś mnie – powiedziała Katy, moszcząc się wygodniej w obitym skórą fotelu. Zsunęła pantofle i odetchnęła z ulgą. – Gdyby mi się udało schudnąć, na pewno nogi tak by mi nie dokuczały. – Skrzywiła się. – Zupełnie nie rozumiem, jak możesz paradować na tych wysokich obcasach?! Ile masz już par pantofli? Sto sześćdziesiąt sześć? Czy bardzo się pomyliłam?

Dory roześmiała się. W pierwszej chwili wcale nie była ubawiona tym, gdy odkryła, że personel pomocniczy robi zakłady na temat liczby jej obuwia. Potem jednak przywykła do tego.

– Nic ze mnie nie wyciągniesz.

– Chętnie bym z tobą dłużej pogawędziła, ale muszę uprzątnąć swoje biurko i skoczyć do korekty. Potem wracam do domu, do miłości mojego życia. Mam na myśli kota Goliata, a nie męża. Z mężem teraz nie rozmawiamy. Wczoraj była jego kolej na zrobienie przepierki. Wymigał się. Powiedział, że bolą go plecy, a to jest „typowo kobiece zajęcie”. Wkurza mnie!

– To dlatego, ponieważ zarabiasz więcej niż on. Już ci mówiłam, że każdy dolar różnicy wprawia go w kompleksy. Byłoby chyba lepiej, żebyś dobrowolnie zrezygnowała z następnej podwyżki. Kroi ci siew przyszłym miesiącu, prawda? – Dory mówiła to, żartobliwie, ale coś w jej spojrzeniu sprawiło, że Katy odpowiedziała dopiero po namyśle.

– Z podwyżki nie zrezygnuję, nie ma mowy. Chyba jednak będę musiała zastanowić się nad naszym małżeństwem.

Dory nic nie odpowiedziała i tylko patrzyła ze współczuciem, jak Katy pochyla się i z trudem wkłada pantofle na spuchnięte nogi. Gdy skrzywiła się z bólu, Dory odwróciła wzrok.

– Do jutra. Jeszcze raz dziękuję za zaproszenie.

– Polecam się na przyszłość – powiedziała Katy i, kulejąc, wyszła, z gabinetu.

Jeszcze jeden dzień dobiegł końca. Z jakiegoś powodu ta myśl zasmuciła Dory. Niewiele już zostało takich dni. Nie wolno się rozklejać! Klamka zapadła: odchodzi z redakcji. Może tu wróci, a może nie. Na razie czeka ją wieczór w towarzystwie ciotki i Griffa. To jego ostatni wieczór w Nowym Jorku. Umówił się z nią do teatru po tak ciężkim dniu, mając jeszcze tyle spraw do załatwienia. To tak dla niego typowe! Okazywał jej miłość na wiele różnych sposobów, a ona po swojemu odwzajemniała jego uczucia. Każde z nich gotowe było nie tylko brać, lecz i dawać. Dla Griffa spektakl teatralny nie będzie oczywiście męczarnią, ale z pewnością wolałby robić coś innego. Wyrozumiały, dobry, cudowny Griffi Dory uprzątnęła swe biurko i zatelefonowała do Griffa w sprawie spotkania w kawiarni. Był zgodny jak zawsze.

– Kocham cię – powiedziała cichutko.

– Co ty powiesz? – mruknął Griff.

Dory od razu się zorientowała, że Pixie weszła do kawiarni, zanim jeszcze ją dostrzegła. Po wejściu ciotki zapadła nagła cisza. Dory uśmiechnęła się: Pixie jak zawsze wzbudza sensację. Wstała i pomachała ręką:

– Tutaj, Pixie!

– Boże święty, ależ ty fantastycznie wyglądasz, Dory! To u nas dziedziczne. Chyba się nie spóźniłam? – spytała i rozejrzała się dokoła. – A gdzie Griff? Czy przyjdzie?

– Oczywiście. Powinien tu być lada chwila. Skąd wytrzasnęłaś takie ciuchy? Masz nową perukę? Czy to prawdziwe brylanty? A ta peleryna naprawdę jest podbita gronostajami?

– Nie wszystko naraz! Gdybym ci powiedziała, skąd to mam, i tak byś mi nie uwierzyła. Peruka rzeczywiście jest nowa. Zawsze chciałam mieć czarną. Musiałam ją kupić, bo we wszystkich innych wyglądam jak Cher. Jestem równie chuda jak ona, ale na tym podobieństwo się kończy. Oczywiście brylanty są prawdziwe. Twoja matka dałaby sobie wyrwać resztę zębów, żeby je zdobyć! A innej peleryny nie udało mi się znaleźć. Cóż z tego, że jest odrobinkę za ciepła? Mam nadzieję, że w teatrze jest klimatyzacja. Gronostaje można nosić zawsze i wszędzie. Czego się napijemy?

– Kawy. Już zamówiłam.

Pixie rozejrzała się, czy w lokalu podają jakieś trunki. Nie widząc nic prócz ekspresu do kawy, sięgnęła do torebki i wydobyła z niej srebrną flaszkę. Zaniosła się teatralnym kaszlem i, doprawiając obficie kawę, wyjaśniła na użytek kelnerki:

– Muszę brać lekarstwo.

– Mnie to nie przeszkadza – odparła znużonym głosem kelnerka.

– Spryciula! – skrzywiła się Pixie.

– O, już idzie Griff! – zawołała Dory.

– Nie mówiłaś, że taki z niego przystojniak! – zauważyła Pixie. Podała Griffowi rękę. – Zabaw się w Europejczyka i przynajmniej udawaj, że całujesz mnie w rękę! Ubóstwiam takie przejawy galanterii. Popatrz na te żądne sensacji biedactwa. Będą miały o czym gadać przez kilka dni!

Griff z trudem przełknął ślinę, gdy Dory dokonywała prezentacji. – Nic sienie przejmuj, chłopcze. Większość ludzi reaguje w ten sposób na mój widok. Prawda, Dory?

– Święta prawda – przytaknęła Dory.

– Zawsze chciałam być na ustach wszystkich, mieć sławę, rozgłos.

– W naszym domu ciągle się o tobie mówi – stwierdziła Dory, gdy usiedli. – Dzwoniła dziś do mnie mama i wspomniała, że udałaś się jak co roku na badania lekarskie. Jak wypadły?

– Doktor był zaskoczony. Nie mógł doszukać się u mnie żadnej choroby. Wysłałam twojej matce telegram, że prawdopodobnie wyżyję. Dostanie go jutro i powinno jej to popsuć humor. Doktor był zdumiony, gdy przejrzał moje papiery i przekonał się, ile razy mnie operowano. Powiedział: „Zdumiewające, że kobieta dobrowolnie tyle razy idzie pod nóż!” Dodał jeszcze, że powinnam się postarać o kota albo o innego zwierzaka, by mi umilał jesień życia. Powiedziałam mu bez wahania, co o tym myślę. Pociągniesz sobie, Griff? – podsunęła mu swoją flaszkę. Griff wzruszył ramionami i łyknął.

– Boże, co to takiego?… – wycharczał.

– Niektórzy mówią o tym „księżycówka”, inni nazywają to bimbrem. Mam w kuchni całą beczkę. To spuścizna po jednym z moich mężów. W tej chwili nie bardzo pamiętam po którym, ale kiedyś sobie przypomnę.

– Te rękawiczki są naprawdę eleganckie – zauważyła Dory, przyglądając się uważnie rękom ciotki.

– Włożyłam je tylko dlatego, że ręce mam wysmarowane „Porcelaną”. Nie znoszę tych cholernych plam wątrobianych! Tylko twoja matka wierzy, że to wyjątkowo duże piegi – powiedziała smętnie Pixie. – Czy nie powinniśmy się stąd ruszyć? Nie wypada wchodzić na salę po podniesieniu kurtyny.

– Chyba masz rację. Coś tak zamilkł, Griff? – spytała Dory.

– Bez powodu. Pozwól, że ci pomogę… Pixie. – Spojrzał niepewnie na Dory i szepnął: – Jak mam się do niej zwracać?

– Oczywiście masz mi mówić „Pixie”. Jak wszyscy – oświadczyła, wyginając tak szyję, że peruka się przekrzywiła. – Leży jak trzeba, Griff?

– Moim zdaniem w porządku. Co powiesz, Dory? – Doskonale.

Z szelestem podbitej gronostajami peleryny Pixie kroczyła przez salę. Dory omal nie udusiła się ze śmiechu, gdy Griff uszczypnął ją w ramię.

– Ona ma na nogach tenisówki!

– Nie martw się, nikt tego nie zauważy, chyba że Pixie zapłacze się w tę cholerną pelerynę. Czy cioteczka nie jest słodka?

Griff uśmiechnął się od ucha do ucha, służąc ramieniem obu paniom.

– Wszyscy będą mi zazdrościć. Dwie takie piękne damy! Czy mężczyzna może marzyć o czymś więcej?

– Raczej nie – burknęła Pixie. – Podoba mi się twój chłopak, Dory. Umie docenić prawdziwe piękno.

– Teatr ma jedną wielką wadę – szepnęła Pixie podczas trzeciego aktu. – Nie roznoszą w trakcie spektaklu nic do jedzenia.

Dory szturchnęła Griffa, który zdrzemnął się w fotelu. – Przyszedł tylko dlatego, że ja lubię teatr. Na pewno wolałby siedzieć w domu i oglądać mecz. Czy nie jest cudowny, Pixie?

– A ty chodzisz z nim na mecze? – spytała szeptem Pixie.

– Chodzę na zapasy. Nie znoszę tego, ale kibicuję jak wszyscy. Griff ubóstwia zapasy.

– Jeden z moich ukochanych mężów też ubóstwiał zapasy, ale nie pamiętam który. Nic dziwnego, że się zdrzemnął, bo ta sztuka jest strasznie nudna. Opowiadałam ci już, że zawarłam korespondencyjną przyjaźń?

– Nic nie mówiłaś. Z mężczyzną czy z kobietą? Co za głupie pytanie! Jaki on jest?

– Fantastyczny. Przynajmniej tak mi się zdaje. Już coś niecoś o sobie wiemy. Zamierzam kiedyś poznać go osobiście. Pisuje urocze listy.

– A ty co mu piszesz?

– Kłamię jak z nut. Żadna kobieta nie mówi mężczyźnie prawdy, chyba kompletna idiotka. Mam na myśli panie w moim wieku. Obudź lepiej swego śpiącego królewicza, zanim sztuka się skończy. To miły chłopak, Dory. Podoba mi się.

Dory wydała westchnienie ulgi. Przez cały wieczór czekała niecierpliwie na opinię Pixie. Dwoje najdroższych jej osób poczuło do siebie sympatię!

– Bardzo się cieszę. – Pixie wiedziała, jak Dory liczy się z jej zdaniem.

– Wcale nie spałem, przymknąłem tylko oczy – tłumaczył się niezbyt mądrze Griff. Pixie tylko się uśmiechnęła. Teatr to nudziarstwo. Ona sama też wolałaby zapasy od spektaklu na Broadwayu.

– Wsadzimy cię do taksówki, Pixie – powiedziała Dory. – Chętnie bym cię odprowadziła do domu, ale czeka mnie jutro ciężki dzień, a Griffa jeszcze cięższy.

– A więc nie strzelimy sobie kielicha przed snem? Planowałam, że wpadniemy do Gallaghera, poderwiemy jakichś przystojniaków i zabawimy się trochę. Prawdę mówiąc, zamierzałam sama ich podrywać, a ty miałaś obserwować mnie w akcji. Teraz, kiedy poznałam już Griffa, uważam, że nie powinnaś zadawać się z byle kim.

– Pixie, on się nazywa Griff, nie Griff. Może umówimy się innym razem? Chętnie obejrzę cię w akcji, ale jutro czeka mnie naprawdę męczący dzień.

– Dla mnie on zawsze będzie Griffem. Nawet to do niego pasuje. Jasne, że możemy się wypuścić w innym terminie. Trzymaj się tego faceta, bardzo ci się udał.

– Wiem – roześmiała się Dory.

Griff przywołał taksówkę i podał adres Pixie.

– Zapomnij o tym adresie. Pojedziemy do Gallaghera – zakomenderowała Pixie. – Wiesz, gdzie to jest?

– Mowa! – Kierowca mrugnął do Pixie.

– No to ruszaj, człowieku! – powiedziała Pixie, opadając na siedzenie.

– Już się robi. – Szofer uśmiechnął się w duchu. Nie takich woził pasażerów! Zwłaszcza na nocnej zmianie nie brakowało rozmaitości.

Zakochanym bardzo trudno było się rozstać, ale Dory i Griff postanowili, że na tym zakończą wieczór. Każde z nich odjechało inną taksówką. Dory była zbyt zmęczona, by się smucić. Co za dzień!

Griff słuchał jednym uchem gadatliwego kierowcy, gdy jechali przez miasto. Jego myśli krążyły wokół Dory, jej przemiłej, ekscentrycznej cioci i czekającej go rano przeprowadzki. Jutro o tej porze znajdzie się w nowym otoczeniu… Jego marzenie nareszcie się urzeczywistniło! A za dwa tygodnie wszystko stanie się jeszcze wspanialsze, kiedy przyjedzie Dory. Nadal dręczyło go to, że nie zdecydowała się wyjść za niego, ale powoli oswajał się z nowym układem.

– I co powiesz, koleś, mam rację czy nie?

– A jakże… – mruknął Griff z roztargnieniem.

– Z ust mi wyjąłeś! Jeśli jakaś szurnięta drużyna futbolowa chce wybulić pięć milionów dolców, to trzeba brać forsę, póki się nie rozmyślą! Cholera, chłopak zawsze zdąży wrócić do szkoły!. Najbardziej obiecujący obrońca, jakiego widziałem! Zrobi karierę na pewniaka!

– Jasne… – Starsza pani jest naprawdę urocza. Właśnie tak ją sobie wyobrażał. Nic dziwnego, że i Dory, mając taką ciotkę, jest niezwykła. Starsza pani polubiła go i zaakceptowała, był tego pewny. A te jej kokieteryjne spojrzenia! Griff uśmiechnął się pod wąsem. Jego zdaniem Pixie była na medal. Jednak aż się wzdrygnął na myśl, co powiedziałaby o niej jego matka!

Sztuka nie była zła, o ile mógł się zorientować. Nie miał nic przeciwko temu, żeby pójść z Dory do teatru albo na jakiś musical; gdyby jednak od niego zależało, wybrałby zapasy. Dory bez sprzeciwu chodziła z nim na zawody, choć Griff dobrze wiedział, że sport jej zbytnio nie pociągał.

– Chyba Georgia obejdzie się bez Walkera, co? A ty jak myślisz, koleś? Dobrze chłopak robi?

– Jasne… – Teraz, kiedy wielka zmiana w jego życiu właściwie już się dokonała, Griff był przekonany, że podjął właściwą decyzję. O klinikę się nie bał. Miał tylko trochę wątpliwości, jak będzie się mu mieszkało z Dory. Powtarzał jednak sobie, że to słuszna decyzja.

– Proszę stanąć, tutaj wysiądę. Dalej pójdę pieszo. A raczej pobiegnę. – powiedział, wtykając kierowcy banknot dziesięciodolarowy. – Reszta dla pana, a co do Walkera ma pan stuprocentową rację: to najbardziej obiecujący obrońca, jakiego widziałem.

– Otóż to, koleś! – Kierowca uśmiechnął się szeroko, chowając dziesiątkę od Griffa. – No to na razie. Uważaj, bo zapędzisz się do Jersey; to nie tak znów daleko: po drugiej stronie rzeki.

Pobiec czy nie? Griff spojrzał na swe wieczorowe ubranie i lakierki. Bez wahania pochylił się i ściągnął buty i skarpetki. To tylko cztery przecznice! Nikt w Nowym Jorku nie zwróci na niego uwagi, jeśli pobiegnie na bosaka! Cholera, ależ się wspaniale czuł! A jutro poczuje się jeszcze lepiej!