– Megan Elizabeth Anderson, uznano panią winną zbrodni morderstwa. Czy ma pani coś do powiedzenia przed ogłoszeniem wyroku?
Kobieta siedząca na ławie oskarżonych podniosła głowę. Nawet trzymiesięczny pobyt w więzieniu nie zdołał zetrzeć urody z jej twarzy. Była tylko bardziej blada, a cienie pod oczami wskazywały, że niewiele spała. Jednak nawet w takim stanie i bez makijażu mogła się równać z najpiękniejszymi.
Wiele osób obecnych na sali sądowej słyszało o niej wcześniej. Była kiedyś przecież jedną z najpopularniejszych modelek. Dopiero po urodzeniu syna zdecydowała się na spokojną egzystencję w cieniu męża biznesmena. Wydawało się, że ma wszystko: pieniądze, dziecko, udane życie małżeńskie. Jednak jej związek zakończył się rozwodem, a po następnych kilkunastu miesiącach zasiadła na ławie oskarżonych.
Niektórzy zauważyli, że były mąż oskarżonej, Brian Anderson, nie pojawił się w sądzie w czasie ostatniego dnia rozprawy. Mimo rozwodu towarzyszył żonie od początku procesu, jednakże wiele osób dostrzegło, że nie starał się jej wspierać duchowo. I w końcu zdecydował się na pozostanie w domu. Obecni na rozprawie zastanawiali się, jak przyjmie to Megan, ale rzuciła tylko okiem na puste miejsce i nie spojrzała więcej w tym kierunku.
Człowiekiem, którego nie mogło zabraknąć na sali, był inspektor Daniel Keller. Prowadził on śledztwo w sprawie śmierci gospodarza Megan. Już wcześniej poinformował wszystkich o jego wynikach, a teraz, tak jak inni, czekał na ogłoszenie wyroku. Jego monotonny, bezbarwny głos wibrował jeszcze w uszach dziewczyny.
Megan spojrzała w kierunku inspektora. Mógłby być przystojny, pomyślała, gdyby nie jakieś straszne brzemię, które dźwigał. Miał wykrzywione i napięte rysy twarzy, a jej wyraz świadczył jedynie o ślepej determinacji. Dziewczyna nie zdawała sobie sprawy z tego, że w tej chwili i ona wygląda podobnie.
– Czy ma pani coś do powiedzenia? – sędzia ponowił pytanie.
Megan Anderson postąpiła krok do przodu i w obawie, że zaraz upadnie, chwyciła barierkę. W sali sądowej zapanowała absolutna cisza.
– Tylko jedno – jej głos zadźwięczał niczym ton dzwonu. – To samo, co już mówiłam i co będę powtarzać aż do śmierci: Jestem niewinna! A co do tych, z których powodu znalazłam się w więzieniu, niech Bóg im wybaczy, ponieważ ja – zawiesiła na moment głos – nie mam najmniejszego zamiaru!
Po napiętej twarzy inspektora Kellera przebiegł nagły skurcz. Obrócił głowę w kierunku dziewczyny, jakby przyciągała go jakaś niezwykła siła. Nikt nie wątpił, że te słowa były skierowane do niego. Megan Anderson patrzyła na inspektora z nienawiścią. Przez salę przebiegł szmer. Jeśli ta kobieta nie była morderczynią, z pewnością mogła nią zostać.
Nawet sędzia wydawał się zgorszony takim zachowaniem. Wkrótce jednak doszedł do siebie i zwrócił się bezpośrednio do oskarżonej.
– Wcale sobie pani w ten sposób nie pomoże – stwierdził. – W toku rozprawy uznano panią za winną. Sędziowie przysięgli nie mieli żadnych wątpliwości. Dlatego muszę ogłosić, że sąd skazał panią na dożywocie.
Twarz inspektora, który wyraźnie się rozluźnił mimo złowieszczego spojrzenia Megan, znowu zastygła w zawodowym grymasie. Mógł mieć najwyżej około trzydziestu lat, ale w tej chwili wyglądał staro.
W godzinę później Megan znalazła się w furgonetce więziennej z zakratowanymi oknami. Natomiast inspektor, który zamknął się w swoim mieszkaniu, zabrał się do otwierania butelki whisky. Chciał znaleźć zapomnienie w alkoholu.