Tańcząca z demonami

ROZDZIAŁ CZWARTY

David oczywiście usiadł na honorowym miejscu przy stole w saloniku. Czterech mężczyzn z niemieckiej delegacji siedziało koło niego, dwóch po lewej, dwóch po prawej stronie. Przewodniczący delegacji, inżynier Schmidt, zajął miejsce po przeciwnej stronie stołu, naprzeciw Davida. Przeglądał właśnie jakieś papiery, gdy weszła Caitlin. Uwaga czterech mężczyzn skierowała się na nią.

Szef rzucił jej groźne spojrzenie. Schmidt zirytował się, że przerwała mu w połowie zdania. Twarze pozostałych panów wyrażały uprzejme zainteresowanie ładną dziewczyną. Poza tym wszyscy spojrzeli pytająco – co ma oznaczać to nie zapowiedziane wejście?

Wyglądali na biznesmenów znających się na rzeczy. Żaden jednak nie miał tego uroku, co David. W tym pokoju on był osobą dominującą. Znała jego silną osobowość, doświadczała jej przecież przez całe cztery miesiące. Ta myśl znowu wzbudziła w niej bunt Dość tego. Nigdy już nie będzie tłamsił jej swoją osobowością.

Poczuła przypływ weny. Tak, teraz ona przejmie tu inicjatywę. To ona zagra główną rolę. Teraz ona będzie dyktować mu, co ma robić. Być może nigdy nie była dla niego kimś ważnym, ale teraz to on jej już nie zapomni. Ani tego, co teraz zrobi. Miała ochotę dopiec mu do żywego. Nie aż tak oczywiście, by nie podpisano tego kontraktu, ale tak, żeby nie zapomniał, co ona potrafi, jeśli chce. To ona wpłynie na niemiecką delegację, by wreszcie osiągnąć cel. A David nie będzie miał tu nic do gadania.

Podeszła sprężystym krokiem do stołu, rzucając Davidowi wymowne spojrzenie.

– Panie Hartley, w naszym biurze panuje dziś taki straszny zgiełk, mamy tyle pracy… – powiedziała, nie okazując żadnego zakłopotania.

– Wiem o tym – uciął. Głos jego przypominał pomruk, jaki można słyszeć przed trzęsieniem ziemi czy też przed wybuchem wulkanu.

– Panie prezesie, miło mi zakomunikować panu, że nadeszło właśnie zatwierdzenie kontraktu z Sutherlandem. Zaakceptował wszystkie nasze warunki.

– To dobrze – próbował zmrozić ją spojrzeniem.

– Zupełnie nie wiem, jak nam się uda dostarczyć na rynek tak ogromną partię towaru – zwierzyła się.

– Panno Ross… proszę się kontrolować.

– Piętnaście tysięcy kompletów – szepnęła z rozpaczą w głosie.

Zarówno ona, jak i David wiedzieli, że znacznie zawyżyła tę liczbę. Nigdy w życiu nie udało im się podpisać aż tak dobrego kontraktu. Delegacja niemiecka natomiast musiała przyjąć jej słowa za prawdziwe.

– Panno Ross, tego rodzaju informacje są ściśle tajne, proszę uważać, co pani mówi – szybko powiedział David i jeszcze szybciej zapytał: – Gdzie jest Jordan?

– Wyszedł. Niestety, nie mógł poczekać. Spieszył się na spotkanie do szkoły handlowej – westchnęła głęboko. – Ten człowiek jest jak maszyna. Sprzedaje, sprzedaje i świata nie widzi poza pracą.

– Nie wiedziałem, że planował wyjście… – Szef wydawał się wyprowadzony z równowagi. – Powinien był przyjść tutaj.

– Zupełnie nie miałam czasu, żeby pana o tym zawiadomić – wyjaśniła Caitlin z pewnym zniecierpliwieniem. – Jak pan się już zorientował, wszystkie linie telefoniczne naszej firmy były przez cały ranek zajęte. Pracujemy nad tym drugim kontraktem… Wie pan, o czym mówię… Nie będę teraz wdawać się w szczegóły, bo to też jest ściśle tajne. Nie damy rady wykonać wszystkich zamówień. Zainteresowanie naszą firmą jest ostatnio stanowczo nadmierne. Żeby temu sprostać, potrzebujemy nowych linii telefonicznych…

– O co pani chodzi, panno Ross? – David tracił cierpliwość.

– Ma pan za mało pracowników. Koniecznie trzeba zatrudnić jeszcze kilka osób. A teraz muszę pana prosić, bym mogła zaraz wyjść. Jest pilna sprawa do załatwienia na mieście.

Spojrzał na nią groźnie.

– Panno Ross, mam tutaj gości z Niemiec. Pani zaraz będzie mi bardzo potrzebna. Nie mogę dać pani pozwolenia na wyjście z biura.

Posłała Davidowi spojrzenie zranionej ptaszyny. Poprawiła włosy.

– Szefie! – Chwyciła głęboki wdech.

Przeszła dookoła stołu i stanęła tuż przed Davidem. Oparła ręce na biodrach.

– Mam ważną sprawę do załatwienia. Muszę wyjść.

– Panno Ross, będę potrzebował pani tutaj.

Do tej pory wszystko szło po jej myśli. To było fascynujące. Wszyscy patrzyli wyłącznie na nią, David przestał być najważniejszą osobą na sali. Miała nadzieję, że zawyżone dane dotyczące kontraktu z Sutherlandem przedstawiła głośno i wyraźnie.

– Już mówiłam, że zatrudnia pan za mało pracowników.

Skierowała się do drzwi. David zerwał się z fotela.

– Panno Ross!

Miała wielką ochotę powiedzieć: – Proszę zostać, szefie. Szkoda pańskiego gadania i szkoda mojego czasu. Praca stanowi najwyższą wartość, więc proszę się na niej skoncentrować. Jak to ustaliliśmy dzisiaj rano. – Ale nie powiedziała tego. Jeszcze raz poprawiła włosy i odwróciła się, by odmaszerować.

Istniała jedna, ostatnia rzecz, jaką mogła zrobić. I wreszcie skończyć tę farsę. Odeszła jakieś trzy kroki, po czym odwróciła się i skierowała wzrok na szefa niemieckiej delegacji, inżyniera Schmidta. Był on potężnie zbudowanym mężczyzną, o inteligentnym, a może tylko przebiegłym wyrazie szarych oczu i o twarzy pokerzysty, nie odzwierciedlającej żadnych uczuć.

– Nie ma żadnych usterek w naszych wyrobach – powiedziała do niego z czarującym uśmiechem. – Szukając dziury w całym, tylko marnuje pan swój cenny czas. Pan Hartley jest zbyt uprzejmy, żeby panu o tym powiedzieć. Poza tym nasza konkurencja dysponuje głównie patentami skradzionymi naszej firmie, więc nie ma sensu, żeby zawracał pan sobie głowę rozmawianiem z nimi, zamiast z nami.

Nie była pewna, co może z tego wyniknąć.

Jeszcze raz uroczo uśmiechnęła się do inżyniera Schmidta, jakby przepraszając, że teraz już naprawdę musi wyjść z pokoju obrad.

Pięć par oczu spoglądało za nią i nikt nie miał dość odwagi, by przerwać milczenie.

Wygrana albo przegrana. Caitlin nie przejmowała się już tym więcej. Miała nadzieję, iż w ten niekonwencjonalny sposób pomogła Davidowi i że będzie umiał z tego skorzystać. Tak czy owak, taniec z demonami należał już do przeszłości. Zamknęła za sobą drzwi świadoma, że zakończył się w jej życiu jakiś mimo wszystko szczęśliwy okres.

Teraz musiała wyjść z biura jak najszybciej. Na nic nie czekać. Wiedziała, że już nigdy w życiu nie zobaczy Davida. Trudno. Tak trzeba.

Miała łzy w oczach. Podeszła do swojego biurka. Tak się ucieszyła z tych prezentów. Dlaczego to nie David jest jej świętym Walentym? Nie miała pojęcia, kto tak demonstracyjnie okazywał jej swoje zainteresowanie. Przy Davidzie i tak nie miałby żadnych szans. Szkoda człowieka, tracił pieniądze na róże dla niej i na prezenty, a i tak nic na tym nie mógł zyskać… Tylko skąd ten mężczyzna miał wiedzieć, że ona i David… A może to była zwykła pomyłka? Prezenty mogły być przeznaczone dla kogoś innego. Przecież na załączonej pocztówce nie ma żadnego nazwiska. Ani nadawcy, ani odbiorcy. Nie wiadomo, kto komu chciał zrobić prezent. Być może jakaś inna kobieta martwi się, że nic nie dostała.

Caitlin usiadła, włączyła komputer, wybrała program zawierający wzory listów służbowych. Westchnęła i szybko zaczęła pisać wymówienie. Nie będzie już tu pracować. Nigdy więcej nie zobaczy Davida. Trudno. Zostawi pismo na swoim biurku i po prostu wyjdzie.

Matka niewątpliwie potrzebowała jej. Ktoś musiał odszukać ojca. Dla jej rodziny dzień świętego Walentego był w tym roku wyjątkowo pechowy. Caitlin miała nadzieję, że uda jej się lepiej załatwić sprawy rodziców niż swoje własne. W końcu rodzice już od trzydziestu lat byli małżeństwem, podczas gdy ona dopiero przez cztery miesiące robiła za panienkę gotową na każde skinienie Davida uczynić wszystko, co zechciał. To była różnica.

Napisała ostatnie zdanie. Jeszcze raz spojrzała uważnie na monitor i z satysfakcją pokiwała głową. Włączyła drukarkę laserową. Zaraz pismo będzie gotowe.

Kiedy już wstawała od komputera, usłyszała, że ktoś otwiera drzwi gabinetu. Spojrzała i serce zabiło jej gwałtownie. To był David. Nie miała najmniejszej ochoty na jeszcze jedną nieprzyjemną rozmowę. Szybko sięgnęła po wydrukowane już wymówienie. Złożyła podpis na dokumencie. Teraz trzeba będzie jak najszybciej stąd wyjść.

– Caitlin?

– Dlaczego nie zajmujesz się teraz gośćmi? To niegrzecznie z twojej strony.

– Zrobiliśmy sobie dwudziestominutową przerwę – wyjaśnił.

Wiedziała, że nie planował żadnej przerwy. Czyżby odstąpił od swego pedantycznego rozkładu dnia? Niemożliwe. Jak to się stało?

Podszedł do niej blisko, potem jeszcze bliżej.

– Caitlin, byłaś naprawdę wspaniała.

Próbuje być miły, pomyślała. Za późno. Postanowiła być twarda.

Zadzwonił telefon. Odebrał David.

– Do ciebie – powiedział po chwili.

Caitlin wzięła słuchawkę, podając mu jednocześnie pismo ze swoją rezygnacją. Nie opuścił wzroku, by to przeczytać. Patrzył badawczo, starał się zrozumieć, co ona zamierza. Zignorowała go.

– Halo. Tu Caitlin Ross.

– Caitlin…

Rozpoznała głos ojca. To od razu przykuło jej uwagę. Ojciec sprawiał wrażenie zdenerwowanego. Cóż takiego się stało, że zdecydował się po trzydziestu latach małżeństwa opuścić matkę? Co się mogło wydarzyć?

– Och, tato… – nie wiedziała, co powiedzieć.

– Przykro mi, Caitlin, mam dla ciebie złe wieści.

– Powiedz – rzekła bardzo łagodnie. Musi wysłuchać obu stron, żeby potem jakoś temu zaradzić, żeby im pomóc. Im i sobie.

– To Dobbin, córeczko. Został bardzo ciężko zraniony.

– Och, nie! – krzyknęła.

Jej kochany kucyk. Zawsze w smutnych chwilach potrafił zastąpić jej ludzi. Przyjaciel od dzieciństwa.

– Jak to się stało? – zapytała.

– Ostatniej nocy – wyjaśnił ojciec złamanym głosem. – Przestraszył się burzy i wpadł w panikę. Skaleczył się o drut ogrodzenia.

– Czy on…?

– Przykro mi, Caitlin… – ojciec wiedział, ile znaczył dla niej ten stary kucyk. – Trzeba było oszczędzić mu cierpienia. Musiałem go dobić.

Nie potrafiła zdławić łkania. Wszystko w niej krzyczało o bezsensowności życia. Wszystko się zawaliło, sprawy, które znaczyły dla niej tak wiele… Zawiodły nadzieje, że David ją pokocha. Nie mogła pojechać i wypłakać się w sierść ukochanego kuca. Zawsze chodziła do stajni, kiedy było jej źle, rozmawiała z nim, gdy doskwierała jej samotność. A teraz, kiedy jest jej tak bardzo potrzebny, nie ma go. I małżeństwo rodziców, które uważała za rzecz niezniszczalną, trwałą na wieki, rozpada się właśnie teraz, kiedy ona potrzebuje ich obojga. Łzy płynęły jej z oczu. Nie mogła nawet być przy kucu, gdy umierał. Powinna była wziąć jego głowę na kolana, pogłaskać, powiedzieć: „żegnaj, stary przyjacielu”.

Łzy uformowały się w duże krople i popłynęły po policzkach obfitym strumieniem. Ukryła twarz w dłoniach.

Najokropniejszy, upiorny dzień jej życia. Dzień świętego Walentego!

– Caitlin? – pytał ojciec. – Jesteś tam? Słyszała ból w jego głosie i zdenerwowanie.

– Caitlin? – dołączył głos stojącego obok niej Davida. – Caitlin?

Otrząsnęła się. Musiała kontrolować siebie i całą sytuację. Jeszcze parę rzeczy trzeba było zrobić.

– Tatku, powiedz mi, gdzie jesteś teraz – poprosiła, tłumiąc płacz. – Muszę… porozmawiać z tobą… spotkać się.

Po omacku szukała długopisu i jakiejś kartki, żeby zapisać adres, który zaraz poda ojciec.

David wcisnął jej do ręki swoje złote pióro, położył przed nią notes.

– Zatrzymałem się w motelu… Ale nie czuj się tak, jakbyś wracała do domu…

– Wiem, tatku. Motel to nie dom. Który to motel, tatku?

– „The Last Retreat”. W Yarramalong. Jedziesz autostradą na Wyong, potem…

Po paru nieudanych próbach udało się Caitlin wreszcie otworzyć załzawione oczy i zapisać adres.

Odłożyła pióro, wyrwała kartkę z notesu i schowała do torebki. Przewiesiła torbę przez ramię i zmusiła się, żeby wstać.

– Co się stało, Caitlin? Nie płacz, proszę.

Spojrzała na niego zaskoczona. Nigdy przedtem nie słyszała, żeby zwracał się do niej równie ciepło i serdecznie. Pragnęła takich słów. Rozpaczliwie potrzebowała pocieszenia. I miłości. Wiedziała jednak, że David nie potrafi jej dać miłości, jakiej teraz potrzebowała. Nie, tego rodzaju miłości on nie mógł jej dać. Trochę to było śmieszne, że wzruszył się jej łzami. Być może częściej powinna płakać.

– Pozwól mi teraz wyjść, Davidzie.

– Caitlin, chcę ci pomóc. Powiedz mi, co się stało. Być może potrafię na coś ci się przydać.

– Już jest za późno.

– Nigdy nie jest za późno.

Nie miał racji. Jej kuc nie żył. Nic już nie dało się na to poradzić. Nie powie o tym Davidowi, pomyślała. Uznałby, że jest sentymentalna i głupia, żeby płakać tylko dlatego, że zdechł jakiś stary koń. David nie pozwalał sobie na żadne sentymenty. Caitlin miała rozliczne na to dowody.

– Nigdy nie troszczyłeś się o to, co czuję – powiedziała oskarżycielskim tonem. – Dlatego też nie sądzę, żeby mogły obchodzić cię problemy moich rodziców.

– Nie zdawałem sobie sprawy…

– Interesują cię tylko dwie rzeczy: seks i sprawy zawodowe. Nie wiem, co z tego stawiasz na pierwszym miejscu. Podejrzewam, że swój biznes.

– Wszystko, co ciebie dotyczy, również to, co czujesz, jest dla mnie bardzo ważne…

– Nie! Nie! Przestań kłamać.

Bolesna prawda o jego uczuciach do niej była jej znana nazbyt dobrze.

– Owszem, troszczysz się o mnie, ale tylko w tym celu, żebym dobrze zaspokajała twoje potrzeby. W biurze i w łóżku! Dbasz o mnie, jak się kochamy, bo zależy ci, żebym była rozgrzana i lepiej zadbała o ciebie. Poza tym nic cię nie obchodzi. To jest egoizm. Używasz mnie tylko do spełniania swoich seksualnych zachcianek…

Zaczerwienił się. Czyżby czuł się winien?

– To nieprawda. Jesteś dla mnie ważniejsza niż… – Zawahał się.

– Niż twój pedantyczny rozkład dnia? – dokończyła za niego.

Zaczerwienił się jeszcze bardziej. Przeniknęło jej przez myśl, że ma taką minę, jakby go coś zabolało.

– Miałem powody ku temu…

– Nie wątpię ani przez chwilę. Zawsze wszystko robisz z jakiegoś powodu.

Odsunęła się od niego gwałtownie, poprawiła swoją torebkę, przewieszoną przez ramię.

– Wychodzę – oznajmiła stanowczo.

– Ty naprawdę rezygnujesz z pracy? – zapytał.

– Oczywiście, że tak.

– Powiedz mi chociaż, dlaczego.

– Bo jesteś bez serca, bez wrażliwości. Myślisz tylko o sobie, a mnie używasz tylko do zaspokajania swoich potrzeb. Nie jestem żadnym pogotowiem seksualnym. Jestem człowiekiem.

– Jeśli chcesz wziąć kilka dni urlopu… – zaczął.

– Nie ma potrzeby. Nie zamierzam wracać do pracy.

– Powiedz, co mogę zrobić – nalegał.

Wydawało się, że wciąż wierzy, iż jego moc, jego czar nie pozwolą jej odejść.

– Nic. Miałeś szansę dziś rano.

Czuła, iż David nie koncentruje się w pełni na tej rozmowie, że jego myśli uparcie wracają do czekającej na niego niemieckiej delegacji.

– Biegnij do swoich gości. Oni są dla ciebie najważniejsi.

– Caitlin!

Próbowała nie zwracać uwagi na wzruszenie i żal, które słyszała w jego głosie. Ruszyła w stronę windy. David nie odstępował jej ani na krok.

– Jesteś najlepszą asystentką, jaką kiedykolwiek miałem.

– Dziękuję.

– Nie poradzę sobie bez ciebie.

– Przesada.

– Podwyższę ci pensję.

– Nie jestem przekupna.

– Czy nie ma sposobu, żebyś została?

– Za późno.

– I co, do licha, mam teraz zrobić?

– Zajmij się swoimi sprawami zawodowymi, Davidzie. Jesteś w tym dużo lepszy niż w kontaktach międzyludzkich.

Podeszła do drzwi windy i nacisnęła guziczek.

– Będzie mi ciebie brakowało – powiedział.

Nic nie odrzekła na to. Jej też będzie go bardzo brakowało. Ale on nie musi o tym wiedzieć. Nadjechała winda. Drzwi się otworzyły.

– Caitlin, od kogo dostałaś prezenty i kwiaty? – zdążył jeszcze zapytać.

Wsiadła, odwracając wzrok od mężczyzny, którego kochała.

– Nie wiem, od kogo dostałam te prezenty, Davidzie. Ale powinnam była dostać je od ciebie – powiedziała ze smutkiem.

Drzwi powoli zamknęły się. Winda ruszyła.