Serce na temblaku

Coś dla siebie

Borys plącze mi się pod nogami. Wchodzę do łazienki i przyglądam się sobie. No cóż. Jeśli porównywać mnie z Renią – to porównanie wypadnie na korzyść Reni. Ale ona chodzi na siłownię. Może Tosia ma rację. Może zamiast zajmować się całym światem, powinnam na przykład codziennie przynajmniej godzinkę poćwiczyć. Kobieta w moim wieku powinna dbać o siebie. Potem jest za późno. Nie będę się oszukiwać. Już jest za późno. Wieczór zapowiada się smutno. Moja nieletnia córka pojechała nie wiadomo gdzie, nie wiadomo z kim, Adam wróci w nocy, bo go kolega zaprosił jako eksperta do audycji radiowej, a ja jestem zupełnie sama. Koty buszują gdzieś w ogrodzie, tylko Borys ma wyrzut w spojrzeniu.

A może właśnie to jest taki moment, żeby zamiast postanawiać, że kiedyś pomyślę, podjąć jakieś decyzje już? Na przykład mogę sobie w domu ćwiczyć callanetics – bo mam wideo. I wcale nie dlatego, że Renia ćwiczy, tylko dlatego, że mam ochotę. Nie zabiera czasu dojazd na takie zajęcia – bo odbywają się w moim własnym domu, nie mam cudownego wykrętu w postaci braku odpowiedniego stroju, butów i innych gadżecików, bo nikt mnie nie widzi. Postanowiłam zacząć już – nie od jutra. I nie po to, żeby się porównywać z Jolą, tylko dla siebie.

Wyrzuciłam wszystkie rzeczy z szafy, żeby odnaleźć stare spodnie, co miały tę fantastyczną cechę, że były luźne. Przekopałam się przez sterty spódnic, sweterków, sukienek, ręczników, prześcieradeł, obrusików, skarpetek i już wieczorem byłam na najlepszej drodze do zrobienia generalnych porządków we wszystkich szafach. Wideo czekało spokojnie. Kiedy poskładałam wszystkie spódnice, sweterki, sukienki, ręczniki, prześcieradełka, obrusiki i skarpety uprzednio wyrzucone i włożyłam z powrotem do szafy – przypomniałam sobie, że czarne spodnie wyrzuciłam w kwietniu, kiedy robiłam generalne porządki i kiedy postanowiłam nie mieć żadnych starych i za luźnych rzeczy, które kiedyś mi się przydadzą.

W związku z tym wyłożyłam z powrotem na podłogę poskładane spódnice, sweterki, sukienki, ręczniki, prześcieradła, obrusiki itd., żeby odnaleźć szare legginsy, które spakowałam na samo dno szafy w zeszłym roku, bo przecież do następnego lata daleko. Następnie włożyłam rzeczy do szafy byle jak, bo już byłam zmęczona nieustającymi porządkami. Wideo czekało, ale zrobiło się późno. Przygotowałam legginsy i tiszercika na jutro – nie poddając się losowi, który chytrze próbował mnie odciągnąć od codziennej zdrowej gimnastyki. Adaśko wrócił w nocy, kiedy spałam jak zabita.

Wstałam wcześnie – ale znowu nie aż tak wcześnie, żeby mnie zbrzydziło. Adam pocałował mnie szybko na do widzenia i tyle go widziałam. Popracowałam cztery godziny.

Droga Redakcjo,

Poznałam nad morzem chłopaka. Przysięgliśmy sobie miłość do grobowej deski, on mieszka blisko granicy i nieźle żyje z handlu przygranicznego, ale, droga Redakcjo, czy wy tam nie wiecie przypadkiem, czy sejm zlikwiduje handel przygraniczny, bo chcemy założyć rodzinę i lepiej byłoby wiedzieć, na czym stoimy…

Taka mądra to ja nie jestem. Nie wiem, na czym stoicie i na czym będziecie stać. I nawet sejm wam tego nie powie. Ani ustawa. Ja sama nie wiem, na czym stoję.

Droga Redakcjo,

Chciałabym rzucić palenie, byłam nawet u jednego hipnotyzera, to on wziął pięćdziesiąt złotych, a ja dalej palę. To mi się w ogóle nie opłaca. Poszłabym do jakiegoś innego, ale żebyście za niego poręczyli, bo dosyć oszustwa w naszym kraju. A ja to może i palę więcej, a to kosztuje i niezdrowo.

Oszust! Mój Boże! Pięćdziesiąt złotych sama bym dała, żeby mnie nikt nie oszukał na więcej. Znajoma z redakcji zna kogoś, kto zna Ostapko. Obiecała, że postara się o jej adres. Palenie jest niczym, jeśli moje życie legnie w gruzach z powodu Ostapko. A ja nie mogę się rozlecieć.

Postanowiłam zrobić sobie przerwę. Nikogo nie ma, mogę poćwiczyć, nikt się nie będzie ze mnie naśmiewał. Nie wszystko naraz – powtarzałam sobie. Wstawać skoro świt, rzucać palenie itd. Najważniejszy pierwszy krok. Odłożyłam listy.

Włożyłam legginsiki i tiszercika. Zjadłam drugie śniadanie. Zaczęłam czytać biografię Hemingwaya – pasjonująca. Za oknem lało. Bardzo przyjemna pogoda do callaneticsu. Oczywiście – gdybym gdzieś miała teraz wyjść – byłoby strasznie. Ale w domu? Bardzo proszę. O pierwszej w południe włączyłam wideo. Przegoniłam psa do przedpokoju. Wideo cierpliwie czekało. Wyłączyłam muzykę, wsadziłam kasetę. I wtedy zadzwoniła Moja Mama – co robię. I jeśli nie jestem specjalnie zajęta, to może bym wpadła, bo zrobiła sto ruskich pierogów.

Wyłączyłam wideo, zdjęłam legginsiki, włożyłam dżinsy i wsiadłam w kolejkę. Pierogi ruskie były przepyszne. Wróciłam do domu wieczorem, razem z Adamem.

Adam wszedł do pokoju i od razu potknął się o kupę ubrań. Obok szafy leżała sterta swetrów, o których zapomniałam. Schowam później. Przecież postanowiłam się gimnastykować i muszę zacząć dziś, a nie jutro. Adamowi powiedziałam, że przez następną godzinę będę zajęta i żeby mi nie przeszkadzał. Wykazał znikome zainteresowanie i powiedział, że wobec tego idzie do Krzysia. Zdjęłam dżinsy i włożyłam legginsiki. I tiszerta. Włączyłam wideo. Zamiast callaneticsu ukazał mi się Harrison Ford. Nawet nie podejrzewałam, że mam nagrany ten film! Uwielbiam Harrisona Forda! Deszcz zaczął bębnić w okno. Obejrzałam calusieńki. Bardzo przyjemny film, kiedy tak pada i pada.

O dziesiątej zorientowałam się, że jest dziesiąta. Trochę się zdenerwowałam, że świat cały się sprzysięga przeciwko takiemu człowiekowi jak ja – który coś dobrego postanowił dla siebie zrobić. Przewinęłam Harrisona Forda – o rany, jak on na nią patrzył! – i włożyłam kasetę, na której powinien być callanetics. Powinien, ale nie było. Byli Dezerterzy. Wyjęłam Dezerterów i włożyłam następną. Wiem, że powinnam mieć wszystkie kasety opisane, ale nie mam. Zresztą to znakomita okazja, żeby nareszcie coś uporządkować – wobec tego siadłam wygodnie w fotelu i zajęłam się kasetami. Przygotowałam karteczki, nakleiłam na kasety i po prostu je opisywałam. Adam wsadził głowę w drzwi i popatrzył na mnie nieprzytomnie. Zupełnie inaczej niż Harisson Ford na tę pannę, w której się kochał.

– Co robisz?

– Nie widzisz? Porządek! – odpowiedziałam gniewnie. Mógł tak długo nie siedzieć u Uli i Krzysia.

– Od wczoraj? Kładę się, jestem nieprzytomny ze zmęczenia.

OK. W ogóle nie będę zazdrosna o to, że często wraca późno w nocy. Przecież bywa w radiu. I nie polecę do niego natychmiast tylko dlatego, że idzie do łóżka. Wpadłabym w związek toksyczny, to jest taki, w którym ludzie ani przez moment nie mogą być sami.

– Kładziesz się? – Adaśko stoi w drzwiach.

“Jeśli zależy ci przede wszystkim na nim i rzucasz wszystko na każde jego żądanie…”

– Jeszcze mam tutaj robotę…

– To dobranoc.

Nawet się nie obraził, nie powiedział “chodź”, przecież bym poszła. Po prostu poszedł. Nie brakuje mu mojej obecności. Niech sobie śpi, skoro lepiej mu beze mnie. Dalej naklejałam karteczki na kasety. Przy Cienistej dolinie spłakałam się jak norka. Była pierwsza. Kasety z callaneticsem nie znalazłam.

Opisane kasety postanowiłam ułożyć porządnie, a nie byle jak. Przygotowałam jedną półkę na książki. To znaczy, zdjęłam książki i ułożyłam tam kasety. To też było pożyteczne zajęcie – bo odnalazła się książka Olgi Tokarczuk, myślałam, że mi jej nie oddała moja przyjaciółka pół roku temu, i prawie zerwałam kontakty z kłamczuchą jedną, co książek nie oddaje. Trochę mi się zrobiło głupio. Jutro do niej zadzwonię. Książki ustawiłam chwilowo na parapecie, bo i tak muszę zrobić generalne porządki w książkach. Położyłam się spać o wpół do trzeciej.

Następnego dnia zadzwoniłam do mojej przyjaciółki i przeprosiłam, że posądzałam. Zaczęłam od Adama, Reni, co chodzi na siłownię, czarnych spodni, tiszerta, obwodu w talii, szukania kasety itd. Bardzo się ucieszyła, że zadzwoniłam, bo właśnie znalazła moją Olgę Tokarczuk. U siebie na półce. Bo pożyczyłam jej nie Prawiek, tylko E.E. Więc ja się też ucieszyłam. Następnie powiedziała, że może mi pożyczyć kasetę z callaneticsem na zgodę i przeprosiny. Umówiłyśmy się na środę.

Tosia dzwoniła, że jest fantastycznie i czy może jechać do Szwecji. Nie może! Dlaczego?! Bo nie! Mówi, że rozmawiała z Adamem i on jest zdania, że ona może jechać do Szwecji. Czy ze mną rozmawiał? Nie, bo jeszcze nie wrócił. Bo oni chcą na rowerach jechać, prom jest tani, chociaż na parę dni, i że już rozmawiała z Tym od Joli, to przyśle jej jakieś pieniądze, i żebym nie utrudniała, tylko dała paszport Karolinie, bo Karolina pojechała po swój. Rowery są na miejscu. Nie! Nie! I jeszcze raz nie!

Kiedy Adam wraca z pracy, po pierwsze pyta, co z naszym wyjazdem, bo to przecież już lipiec i wakacje za chwilę się skończą. Po drugie – czy puszczę Tosię do tej Szwecji, bo to okazja i niedaleko, i żebym się nie wygłupiała, bo on bardzo by nie chciał, żeby tak bardzo nie mieć do niego zaufania, gdyby był na miejscu Tosi. I niech nie będę uzależnionym rodzicem. Tak jestem zdenerwowana pierwszym pytaniem, że zgadzam się, żeby Tosia jechała do Szwecji. Nie wiem, jak mu powiedzieć, że my nigdzie nie pojedziemy.

Wczoraj po drodze z redakcji wpadłam do Kasi po kasetę z callaneticsem.

Dzisiaj jest czwartek. Kaseta leży na wideo i czeka. Strasznie mnie boli głowa. Wypiłam już dzisiaj dwa soki pomarańczowe, jedną aspirynę z witaminą C, jeden alkazelcer czy inne świństwo, trzy herbaty z cytryną i butelkę wody mineralnej. W dalszym ciągu mnie suszy. Zadzwonił Adaśko i ubolewał, że nie widzi mojego kaca. Myśli, że się będę wstydzić! Niedoczekanie, socjologu jakiś!

Wszystko dlatego, że wczoraj zaczęłyśmy od resztek koniaku z urodzin Kasi. Nie pije się koniaku najpierw. Przed resztką wina do kolacji. I przed kieliszkiem ajerkoniaku na deser. Wzięłam również magnez i wapno. Nic mi nie lepiej. Patrzę na książki na parapecie, które będę musiała pilnie uprzątnąć, ponieważ nie otwiera się okno. Myślę sobie, że trzeba będzie jutro schować swetry, bo o nich zapomniałam i ciągle leżą na kupie koło szafy. Choć legginsiki i tiszercik w pogotowiu. Ale kaseta by do mnie sama nie przyszła, jak sądzę, więc trochę jestem usprawiedliwiona. O rany, jak mi się chce pić. O rany, jak mnie boli głowa.

Ale pojutrze na pewno wcześniej wstanę i zacznę ćwiczyć, skoro już, niestety, mam kasetę. Chyba że zadzwoni Moja Mama i powie, żebym przyjechała na żeberka. Moja Mama robi świetne żeberka.