Sindre, Mój Syn

ROZDZIAŁ XIV

Mali domyślała się, że Gard nad czymś się zastanawia, gdy tak nagle milknie. Tylko nie bądź naiwna, upominała samą siebie, nieco rozczarowana. Przecież on ma na pewno jakąś dziewczynę albo nawet kilka. Ani razu do tej pory nie wspomniał nawet słowem o swoim prywatnym życiu.

– Wracając do twojego pytania – rzekła nieoczekiwanie – naprawdę nie wiem, skąd wzięły się u Sindrego te napady lęku. Czasami śnią mu się koszmary.

Jej syn to najlepszy, bo całkowicie neutralny temat! Gard pokiwał głową.

– Czy mówił o czymś specjalnym?

– Nie, właściwie nie – odparła bez przekonania.

– Są rzeczy, których wyjątkowo się boi – kontynuował Mörkmoen. – Kiedyś opowiedziałem mu jakąś historyjkę o trollu i niechcący bardzo go wystraszyłem. Lecz to chyba nie ma nic do rzeczy…

– On rzeczywiście boi się trolli – przyznała jego matka. – Ale specjalnego rodzaju trolli. Takich, które wyłaniają się z wody…

– To prawda! Bardzo się wystraszył, kiedy zobaczył, jak wynurzam się z wody w stroju płetwonurka.

Mali wcale nie wyglądała na zaskoczoną.

– Coś takiego zdarzyło się już wcześniej. Zobaczył zdjęcie płetwonurka w gazecie. I nazwał go trollem.

– Kiedy to było?

Mali zastanowiła się.

– Chyba kilka miesięcy temu.

– Znowu innym razem… jak to było… – próbował przypomnieć sobie Gard – Już wiem, zdecydowanie odmówił wejścia do lasu tam, za domem.

– Akurat w tym nie ma nic osobliwego. Sama mu tego zabroniłam.

– Ale powiedział, że tam jest niebezpiecznie. A ostatniej nocy, którą spędził u mnie, przyśnił mu się prawdziwy koszmar. Pojawiły się w nim wszystkie postacie z wcześniejszych snów. Był troll w kostiumie płetwonurka. Spotkał go w lesie. Na drodze. Ten troll miał zabrać Sindrego, jeśli on go wyda. A potem wymienił jakieś imię, ale nie mogłem go odszyfrować.

– Co to za imię?

– Nie pamiętam. Tess… Tessa? Terry? Nie wiem.

– Może Tessi?

– Tak, Tessi. Na pewno! Troll miał zabrać jego i Tessi. Kto to jest?

Mali milczała. Ściągnąwszy brwi, patrzyła prosto przed siebie.

– O czym myślisz? – spytał Gard.

Ocknęła się.

– Powoli dostrzegam w tym jakiś sens. Tessi to szczeniak, który wiosną pojawił się u sąsiadów.

– Wiosną! Zdaje się, że to wszystko zdarzyło się właśnie wtedy.

– Dzieci chętnie bawiły się z Tessi. Kiedyś piesek im uciekł. Maluchy zaczęły go szukać, a Sindre, zapominając o wszystkich moich zakazach, pobiegł za nim aż do lasu.

– No, widzisz, to się zaczyna zgadzać! Ten mały hultaj wcale nie jest taki nierozgarnięty!

Właściwie to ona ma bardzo ładne oczy! Takie duże i wyraziste, a zarazem pełne zadumy i marzycielskie, jakby ich właścicielka żyła w innym świecie, świecie jasności i piękna, którego nie jest dane zaznać nam, zwykłym śmiertelnikom.

Mali opowiadała dalej z ożywieniem:

– A kiedy stamtąd wrócił ze szczeniakiem, wcale nie był dumny i zadowolony, jakby należało się spodziewać, lecz śmiertelnie przerażony. Przez cały dzień nie powiedział ani słowa. Myślałam, że to przeze mnie, ponieważ nakrzyczałam na niego za jego nieposłuszeństwo. Ale gdy teraz się nad tym zastanawiam, dochodzę do wniosku, że to właśnie wtedy zaczęło się to jego długie milczenie.

– „Jeśli coś powiesz, wrócę i zabiorę ciebie i psa”. Może myślał, że nie powinien w ogóle nic mówić? Ale znowu ten las… Co on ma wspólnego z trollem, który wynurza się z wody?

– Morze leży zaraz za lasem.

– Wiesz co? Mam ochotę wziąć Sindrego do lasu i poprosić go, żeby opowiedział o wszystkim, co się tam wydarzyło. Może uwolni go to od lęku. To na pewno jest jakiś drobiazg, który on w swojej dziecięcej wyobraźni wyolbrzymił do takich rozmiarów.

– Niewątpliwie. Myślę, że to niegłupi pomysł. Ale może innym razem, na dziś wystarczy mu przeżyć.

– No właśnie, robi się późno. Chciałbym ci podziękować za pyszny obiad i w ogóle za miłą niedzielę.

Mali wolałaby, żeby Gard jeszcze nie odchodził. Tak miło jej się z nim rozmawiało. Kiedy wyjdzie, zrobi się pusto. Nie miała jednak żadnego powodu, by zatrzymywać go dłużej.

Przystanął jeszcze w przedpokoju.

– Sindre powiedział mi, że wkrótce ma urodziny. Odebrałem to jako wyraźny apel z jego strony.

– A to ci chytre stworzenie! – uśmiechnęła się matka. – Rzeczywiście. Ale boję się, że sama narobiłam sobie kłopotu. Trochę pochopnie obiecałam mu ogromny prezent z tej okazji. Wiem, że marzy mu się traktor na trzech kołach albo może i czterech, nie wiem, nie widziałam go z bliska. A tymczasem ja myślałam jedynie o parze nowych butów.

Gard popatrzył na nią uważnie:

– Wobec tego zróbmy w ten sposób: ja kupię traktor, a ty kupisz buty. Ale żeby nie było tak, że mama daje w prezencie coś zupełnie nieatrakcyjnego, a ja jestem tym wspaniałym wujkiem, który przynosi same cuda, wymienimy się paczkami. Buty będą ode mnie, a traktor od ciebie.

– Ależ ja naprawdę nie zamierzałam…

– Koniec dyskusji. Nigdy nie miałem nikogo, komu mógłbym dawać prezenty. A Sindre obdarował mnie czymś, czego istnienia w ogóle nie podejrzewałem. Rozumiesz?

Kobieta skinęła głową.

– Dziękuję ci – powiedziała zwyczajnie.

– Powtórz mojemu przyjacielowi, że niedługo się spotkamy – rzucił na pożegnanie Gard i poszedł.

W małym mieszkanku zaległa cisza. Mali zaczęła sprzątać po uroczystym obiedzie.

Jej życie wzbogaciło się o nowy element: radosne napięcie, którego Sindre, mimo jego ciepła i miłości, nie mógł jej na pewno dać