Sindre, Mój Syn

ROZDZIAŁ XVI

Gard był wściekły.

Musi koniecznie porozmawiać z Mali o przedszkolu. Sindre nie może tam chodzić ani jeden dzień dłużej. Co prawda te okropne plotkarki mają już sześć lat i naturalną koleją rzeczy niebawem opuszczą przedszkole, ale przecież chłopiec powinien żyć w spokoju już teraz.

Ścisnął malca mocniej za rękę, ciągnąc go za sobą po chodniku. Znajdowali się w centrum miasta, gdzie Gard miał kilka spraw do załatwienia.

Sindre co chwila potykał się o własne nóżki, aż wreszcie jego opiekun zatrzymał się skruszony i wziął go na ręce.

– Czy te dwie dziewczynki zawsze są takie niemiłe?

– Głupie baby!

– To właśnie one ciągle cię poszturchują?

– Tak.

Mörkmoen bąknął coś brzydkiego pod nosem.

– Musisz nauczyć się bronić, Sindre! Albo lepiej nie, to tylko pogorszyłoby sytuację.

No bo co taki trzylatek jak on mógłby im przeciwstawić?

– Niedługo będą twoje urodziny. Za tydzień. Skończysz już trzy lata, chłopie! Może wymyślimy coś niezwykłego na ten dzień. Wszyscy razem: ty i ja, i mama?

– O tak! – wydyszał chłopiec. – Pojeździmy samochodem. Mama pojeździ samochodem.

– Jeśli będzie miała na to ochotę, bardzo proszę – roześmiał się Gard. – Zdaje mi się, że mama upiecze tort, a ty dostaniesz pewnie jakiś prezent…

– Duży?

– Może. Ale myślę, że mały prezent też może nie być wcale taki głupi, prawda?

– Prawda. Najlepiej to dostać mnóstwo prezentów!

– No, tak… Muszę podjąć pieniądze, wstąpimy na chwilkę do banku. A potem pojedziemy sobie do tego twojego lasu i rozejrzymy się trochę po nim, no, a później będzie pora wracać do domu. Uprzedziłem twoją mamę, że odbiorę cię dzisiaj z przedszkola.

Malec potakiwał z przekonaniem głową na znak, że wszystko rozumie. Prawdopodobnie zapowiedź wizyty w lesie nie zabrzmiała dla niego zachęcająco, lecz nie dał nic po sobie poznać.

Gard cieszył się, że znowu jest razem z Sindrem.

Tymczasem w banku chłopiec stał się niespokojny. Wszystko wskazywało na to, że znowu ogarnął go ten niewyjaśniony lęk. Powrócił do równowagi dopiero wtedy, gdy jakiś mężczyzna zniknął pospiesznie za drzwiami prowadzącymi w regiony banku niedostępne dla klientów.

Gard pochylił się nad małym.

– Powiedz mi, czego ty się boisz?

Sindre chwycił się jego ręki, rzucając wokoło niespokojne spojrzenia.

– Trolla! – szepnął.

– Trolla? Tutaj? – uśmiechnął się mężczyzna. – Nie wierzę.

– On przyjdzie i mnie zabierze!

– Dopóki ja jestem przy tobie, nic ci nie grozi.

Ta odpowiedź całkowicie uspokoiła chłopca. Z głową trzymaną wysoko pozwolił wynieść się na rękach z niebezpiecznego banku.

Gard zatrzymał samochód.

– Wstąpimy jeszcze na krótko do lasu, zgoda?

– Nie! – błagał Sindre. – Ja nie chcę.

– Przecież jestem z tobą! Nic ci się nie stanie.

– On przyjdzie i mnie zabierze.

– Nikt nie może cię zabrać, jeśli ja jestem przy tobie. Chciałbym, żebyś mi opowiedział o tym trollu, którego widziałeś.

Sindre odwrócił głowę. Wyglądał na bardzo wystraszonego.

– Czy troll powiedział ci, że nikomu masz nic nie mówić?

– Tak. Nic nie mówić. Niebezpieczne!

– W porządku – uspokajał go Gard. – Wobec tego tylko wejdziemy do lasu. Nie będę cię o nic pytał. Przecież wiesz, że troll mnie nie może zabrać.

– O, nie! – Sindre roześmiał się przez łzy. – Nie może zabrać mojego taty!

Mężczyzna przytulił chłopca do siebie.

Jak ja mam go przekonać, żeby nie nazywał mnie tatą? pomyślał zirytowany.

Oczywiście, przestając odwiedzać tego malca. Tylko jak to zrobić? Bo przecież w tym moim zimnym, wykalkulowanym życiu, w którym wszystko obraca się wokół pracy, pieniędzy i bezmyślnego uganiania się za dziewczętami oraz przyjemnościami, ta mała istotka jest mym jedynym przyjacielem, zwyczajnym i pełnym ufności…

A także pełnym bezkrytycznego podziwu, pomyślał Gard nie bez ironii. Jakie to miłe!

Szedł powoli ścieżką, a obok niego Sindre, który wpił się palcami w jego ramię i w ogóle nie patrzył przed siebie.

– A więc to tu uciekła wam Tessi? – nie dawał za wygraną.

Chłopiec rzucił spłoszone spojrzenie na ścieżkę i kiwnął głową.

Gard szedł zatem dalej.

Gdy musiał odsunąć na bok gałąź drzewa zwisającą na wysokości twarzy chłopca, uczynił to tak czułym gestem, że gdyby to widzieli jego koledzy z pracy, na pewno oniemieliby z wrażenia.

– Czy to tutaj złapałeś szczeniaka?

Sindre zerknął znowu.

– Nie, o wiele dalej.

– No, to chodźmy tam. Pokażesz mi.

Las okazał się większy, niż Gard się spodziewał Był mieszany. Rosły w nim w bezładnym chaosie brzozy, osiki i olchy, a także pojedyncze sosny.

Nagle ścieżka się skończyła. Nieoczekiwanie znaleźli się przy poprzecznej, nieco większej dróżce. Po jej drugiej stronie biegł kamienny mur, który oddzielał drogę prowadzącą od morza. Sindre był bardzo zdenerwowany i próbował zmusić Garda do powrotu.

– Troll! Przyjdzie i nas zabierze!

– Na pewno nie! – zapewniał go mężczyzna. – Jestem silniejszy od wszystkich trolli! To tutaj znalazłeś Tessi?

Nie ulegało wątpliwości, że to właśnie było to miejsce.

– I wtedy pojawił się troll?

– Tak. Tam – potwierdził Sindre drżącym głosem.

– Czy on przeszedł przez mur? Od strony morza?

– Tak. Chodźmy już.

– Nie bój się, teraz nie ma tu żadnego trolla. Powiedz mi, Sindre, czy on wyglądał tak samo jak ten płetwonurek, którego widziałeś wtedy, kiedy zostawiłem cię z Anitą?

– Tak. To troll.

– Nie, wtedy to byłem ja. A tutaj też nie spotkałeś żadnego trolla, tylko mężczyznę w kostiumie płetwonurka.

Sindre nie mógł tego zrozumieć.

Gard zastanowił się przez chwilę. Przecież w takim stroju nikt nie mógłby ujść daleko.

– Może przypominasz sobie, czy na drodze nie stał jakiś samochód?

Sindre myślał intensywnie.

– Tak. Samochód. Tam.

– Niebieski?

– Nnnie.

– Czerwony?

– Nie, nie czerwony.

– Biały? Zielony? Żółty? Czarny?

– Nie.

Chłopiec wyraźnie żałował, że nie pamięta tego szczegółu. Ale trudno było mu się dziwić. „Troll” wystraszył go niemal do szaleństwa. Poza tym Gard nie orientował się, czy trzylatek potrafi rozróżniać kolory i czy zna ich właściwe nazwy.

Nie wątpił jednak, że wszystko ma zapewne całkiem naturalne wyjaśnienie. Sindre widział przypuszczalnie jakiegoś płetwonurka przy pracy – na przykład przy czyszczeniu morskiego dna. Nieznajomy prawdopodobnie odezwał się do chłopca, może chciał sobie z niego pożartować…

– Powtórz jeszcze raz, co ten mężczyzna ci powiedział!

Drobna twarzyczka chłopca zastygła w bezruchu. Żywe w niej były tylko wielkie ze strachu oczy. Sindre szepnął:

– Nie opowiadać!

– Czy ten mężczyzna powiedział tak: „Jeśli piśniesz choćby jedno słowo o tym, co widziałeś, przyjdę znowu i zabiorę cię ze sobą!”

Mały rozejrzał się dookoła wylękniony.

– Tak – wyszeptał.

Jak nierozsądni potrafią być ludzie! I jak bezmyślni! Ów mężczyzna zdawał sobie pewnie sprawę z tego, jak niesamowicie wygląda w przebraniu płetwonurka, i dlatego chciał nastraszyć naiwne dziecko. Powiedział więc: przyjdę i cię zabiorę.

Gard nigdy nie przepadał za tego rodzaju żartami, którymi bawili się tylko ich autorzy.

– I co zrobił potem ten mężczyzna? – spytał.

– Troll?

– Tak.

– Nie wiem. Wziąłem Tessi i pobiegłem. Do domu.

– Rozumiem. Jesteś bardzo dzielny, Sindre. Możemy już wracać. No, widzisz, i nic nam się nie stało.

Na twarzy chłopca widać było wyraźną ulgę, kiedy weszli na drogę wiodącą do domu. A gdy znaleźli się już poza lasem, mały zaczął opowiadać bez zająknięcia o cudownej Tessi.

Gard poczuł nieprzepartą ochotę, by kupić mu milutkiego szczeniaczka. Ale oczywiście wiedział, że nie powinien tego robić. Do tych wszystkich zajęć, jakie ma Mali, brakowało jej jeszcze tylko psa.

Właściwie to powinna siedzieć w domu razem ze swoim synem, pomyślał mężczyzna. Większość maluchów bez trudu adaptuje się do warunków przedszkolnych, co więcej: niektóre czują się najlepiej właśnie tam. Sindre natomiast należał do tych dzieci, które nie potrafią się odnaleźć w większej grupie. On po prostu nie umie się bronić przed innymi.

Mali zaś bardzo dręczyła się z tego powodu, że musiała oddać go do przedszkola. Choć pragnęła dla niego wszystkiego co najlepsze, nie miała wyboru.

Na świecie żyły tysiące dzieci, które wyrastały bez ojców. Sindre jednak wyjątkowo silnie odczuwał brak taty lub kogoś, kogo mógłby za niego uważać.

Przez krótki czas rolę tę mógł odgrywać Gard. Ostatnio jednak zaproponowano mu niezwykle korzystną pracę na południu kraju. Wydawała się na tyle atrakcyjna, że chyba warto było się nad nią zastanowić, zwłaszcza że umożliwiłaby mu dokończenie studiów.

Musiałby więc opuścić Sindrego…

Odruchowo przytulił chłopca do siebie.

To wcale nie będzie łatwe!