Urodzinowy prezent

1

Hrabstwo Kent, Anglia, październik 1817

Eleanor Lyndon miała głowę zajętą własnymi interesami, kiedy Charles Wycombe, hrabia Billingtonj dosłownie wpadł w jej życie.

Szła sobie spokojnie, pogwizdując wesołą melodyjkę, próbując w myślach ocenić roczny zysk Wschodnio-Zachodniej Kompanii Cukrowej (w której posiadała kilka udziałów), gdy ku jej wielkiemu zdumieniu z nieba zleciał mężczyzna i wylądował u jej stóp, a mówiąc dokładniej: na jej stopach.

Ellie, otrząsnąwszy się ze zdumienia, stwierdziła, że człowiek cen wcale nie spadł z nieba, lecz z wielkiego dębu. Jej życie w ciągu ostatniego roku stało się niewypowiedziane nudne, doszła więc do wniosku, że właściwie wolałaby, żeby zleciał z nieba. Z całą pewnością byłoby to o wiele ciekawsze od zwykłego upadku z drzewa.

Wyciągnęła lewą stopę spod barku mężczyzny, lekko uniosła spódnice ponad kostki, żeby uchronić je przed kurzem, i pochyliła się nad leżącym.

– Sir? – spytała. – Dobrze się pan czuje? W odpowiedzi usłyszała jedynie „Och".

– O mój Boże – szepnęła. – Nic pan chyba sobie nie złamał?

Mężczyzna nic nie powiedział, wydał z siebie tylko przeciągłe westchnienie. Ellie aż sie cofnęła, gdy dotarły do niej opary jego oddechu.

– Wielkie nieba! – mruknęła. – Czuć od pana tak, jakby pochłonął pan całą winiarnię.

– To whisky – wybełkotał w odpowiedzi. – Dżentelmen pije tylko whisky.

– Ale nie w takiej ilości – odparowała Ellie. – Tylko pijacy tyle piją.

Mężczyzna z wyraźnym trudem usiadł i potrząsnął głową, jak gdyby chciał, aby się w niej rozjaśniło.

– Ma pani rację – powiedział, machając ręką w powietrzu i zaraz potem krzywiąc się, gdyż od tego ruchu najwyraźniej zakręciło mu się w głowie. – Obawiam się, że rzeczywiście jestem trochę pijany.

Ellie postanowiła wstrzymać się od dalszych komentarzy na ten temat.

– Jest pan pewien, że się pan bardzo nie potłukł? Mężczyzna przegarnął palcami rudobrązowe włosy i zamrugał.

– Głowa mnie boli jak diabli.

– Przypuszczam, że nie tylko od upadku.

Spróbował się podnieść, zachwiał się i z powrotem usiadł.

– Jest pani osobą o wyjątkowo ostrym języku.

– Wiem o tym – odparła Ellie z wymuszonym uśmiechem. -To dlatego jestem starą panną. Ale tak czy owak nie mogę zająć się pana zranieniami, nie wiedząc, jakie są.

– No, proszę, i jaka energiczna! – mruknął. – A skąd ma pani taką pewność, że odniosłem jakieś obar… obrażenia?

Ellie podniosła głowę i popatrzyła na drzewo. Najbliższa gałąź, która zdołałaby utrzymać ciężar mężczyzny, znajdowała się dobre piętnaście stóp nad ziemią.

– Ponieważ nie potrafię zrozumieć, w jaki sposób mógłby pan spaść z tak wysoka bez żadnych obrażeń.

Machnął ręką na jej komentarz i znów spróbował wstać.

– Cóż, my, Wycombe'owie, jesteśmy twardzi. Trzeba by czegoś więcej niż… Miłosierny Jezu! – jęknął.

Ellie z całej siły starała się, żeby w jej głosie nie dało się słyszeć zadowolenia, gdy pytała:

– Coś panu dokucza? Coś boli? Może zwichnął pan nogę? Mężczyzna uchwycił się pnia drzewa, by się o nie wesprzeć, podejrzliwie mrużąc oczy.

– Jest pani twardą, okrutną kobietą, panno Jakaśtam, skoro znajduje pani taką przyjemność w moim cierpieniu.

Ellie kaszlem usiłowała pokryć chichot.

– Panie Jakiśtam, muszę zaprotestować i podkreślić, że przecież chciałam się zająć pańskimi obrażeniami, ale pan twierdził, że wszystko w porządku.

Mężczyzna nachmurzył się jak mały chłopiec i z powrotem usiadł na ziemi.

– Jeśli już, to jestem lordem Jakirnśtam – burknął.

– Bardzo dobrze, milordzie – powiedziała Ellie z nadzieją, że go za bardzo nie zirytowała. Arystokrata posiadał przecież o wiele większą władzę niż córka pastora i gdyby tylko zechciał, mógł zniszczyć jej życie. Przestała już liczyć na to, że nie pobrudzi sukni, i przykucnęła na pokrytej kurzem drodze.

– Która kostka panu dokucza, milordzie?

Wskazał na prawą i skrzywił się, gdy Ellie jej dotknęła. Badała ją przez chwilę, aż w końcu podniosła głowę i najbardziej uprzejmym tonem, na jaki tylko było ją stać, oznajmiła:

– Będę musiała zdjąć panu but, milordzie. Czy pozwoli pan na to?

– Bardziej mi się pani podobała, kiedy pluła pani jadem – odmruknął.

Ellie również wolała siebie taką. Uśmiechnęła się.

– Czy ma pan nóż? Prychnął.

– Jeśli wydaje się pani, że włożę pani broń do ręki…

– Ach, tak? Sądzę więc, że będę musiała po prostu ściągnąć panu but z nogi. – Przekrzywiła głowę, udając, że rozważa tę kwestię. – Może pana trochę zaboleć, kiedy utknie na spuchniętej kostce, lecz, jak sam pan podkreślił, pochodzi pan z twardej rodziny. A poza tym prawdziwy mężczyzna musi umieć znieść trochę bólu.

– O czym pani, u diabła, mówi?

Ellie zaczęła ściągać but. Nie mocno, gdyż nigdy nie byłoby ją stać na takie okrucieństwo, po prostu poruszyła nim lekko, chcąc zademonstrować, że nie zdoła go zdjąć zwyczajnymi metodami, Wstrzymała oddech.

Lord ryknął z bólu, aż Ellie pożałowała, że postanowiła dać mu tę nauczkę, zwłaszcza że znów owionęły ją opary whisky.

– Ile pan wypił? – spytała, z trudem łapiąc oddech.

– Za mało – odburknął. – Nie wynaleźli jeszcze alkoholu dostatecznie mocnego…

– Proszę przestać – ucięła Ellie. – Nie jestem wcale aż taka okropna.

Ku jej zdziwieniu mężczyzna się roześmiał.

– Kochaneczko – powiedział tonem w oczywisty sposób świadczącym o tym, iż uwodzenie kobiet należy do jego codziennych zajęć. -Jesteś najmniej okropna ze wszystkiego, co przydarzyło mi się od miesięcy.

Ellie na ten komplement poczuła dziwne łaskotanie na karku. Ucieszona, że jej duży czepek skrywa rumieniec, znów skupiła uwagę na obolałej kostce mężczyzny.

– Czy zmienił pan zdanie w kwestii rozcięcia pańskiego buta?

W odpowiedzi podai jej nóż.

– Zawsze wiedziałem, że musi być jakaś przyczyna, dla której stale noszę go przy sobie. Tyle że po prostu poznałem ją dopiero dzisiaj.

Nóż był nieco tępy i Ellie aż zaciskała zęby, usiłując rozciąć cholewkę. Na moment oderwafa się od swego zajęcia.

– Proszę mi dać znać, jeśli…

– Au!

– … jeśli sprawię panu ból – dokończyła. – Bardzo mi przykro.

– To zdumiewające – jego głos wprost ociekał ironią – ile żalu słyszę w pani głosie.

Ellie znów zdusiła chichot.

– Na miłość boską – mruknął. – Niechże pani się śmieje! Bóg jeden wie, że moje życie jest śmieszne.

Ellie, której życie straciło wszelkie barwy, odkąd jej owdowiały ojciec oznajmił zamiar poślubienia największej plotkarki w całej wiosce Bellfield, poczuła, że ogarnia ją współczucie. Nie wiedziała, co zmusiło tego niezwykle przystojnego i zadbanego lorda do upicia się, lecz bez względu na przyczyny i tak zrobiło jej się go żal. Na moment przestała szarpać się z butem, przeniosła spojrzenie ciemnoniebieskich oczu na jego twarz i oznajmiła:

– Jestem Eleanor Lyndon, panna Lyndon.

Popatrzył na nią cieplej.

– Bardzo dziękuję, że zechciała pani podzielić się ze mną tą jakże istotną informacją, panno Lyndon. Niecodziennie pozwalam nieznajomym kobietom rżnąć na kawałki moje buty.

– Mnie też nie co dzień niemal powalają na ziemię mężczyźni spadający z drzewa. W dodatku nieznajomi mężczyźni – uzupełniła z naciskiem.

– Ach, rzeczywiście, chyba powinienem się przedstawić! -Przekrzywił głowę w sposób, który przypomniał Ellie, że wciąż ma do czynienia z człowiekiem porządnie wstawionym. – Charles Wycombe, do pani usług, panno Lyndon, Hrabia Billington. – A pod nosem jeszcze mruknął: – Jeśli to w ogóle coś warte.

Ellie wpatrywała się w niego szeroko otwartymi oczami. Billington? To jeden z najatrakcyjniejszych kawalerów w całym hrabstwie. Atrakcyjny do tego stopnia, że nawet ona o nim słyszała, a przecież jej nie było na żadnej liście atrakcyjnych panien na wydaniu. Plotki głosiły, że Billington to rozpustnik najgorszego sortu. Ellie nie raz słyszała, jak poszeptywano o nim na wiejskich zgromadzeniach, chociaż plotki te nie były przeznaczone dla uszu niezamężnych dam. Pomyślała, że reputacja hrabiego musi być naprawdę okropna, skoro o jego poczynaniach nie można było nawet wspomnieć w jej obecności.

Ellie słyszała także, że hrabia Billingron jest wprost bajecznie bogaty, bogatszy nawet niż hrabia Macclesfield, którego niedawno poślubiła jej siostra Victoria. Ellie osobiście nie mogła za to ręczyć, gdyż nie widziała jego rejestrów finansowych, a już dość dawno postanowiła, że nie będzie się zastanawiać nad żadnymi sprawami majątkowymi, nie mając w ręku twardych dowodów. Wiedziała jednak, że posiadłość Billingtonów jest ogromna i bardzo stara. I położona o dobrych dwadzieścia mil stąd.

– Co pan robi tutaj, w Bellfield? – wyrwało jej się.

– Po prostu wracam do wspomnień z dzieciństwa.

Ellie ruchem głowy wskazała na rozpościerające się ponad nimi gałęzie.

– To pana ulubione drzewo?

– Zawsze się na nie wspinałem razem z Macclesfieldem. Ellie uporała się wreszcie z rozcinaniem buta i odłożyła nóż. -Z Robertem? – spytała.

Charles spojrzał na nią podejrzliwie z lekką wyższością. -Jest pani z nim po imieniu? Niedawno się ożenił.

– Owszem. Z moją siostrą,

– Jaki ten świat mały! – mruknął. – Jestem zaszczycony, że mogłem panią poznać.

– Za moment może pan zmienić zdanie – stwierdziła Ellie, po czym najdelikatniej jak umiała uwolniła jego opuchniętą stopę z trzewika.

Charles ze smutkiem popatrzył na zniszczony but.

– Przypuszczam, że moja kostka jest ważniejsza – powiedział z żalem, który mimo wszystko zabrzmiał nieszczerze.

Ellie sprawnie obmacała mu nogę.

– Nie wydaje mi się, żeby złamał pan jakąś kość, ale nabawił się pan paskudnego zwichnięcia,

– Mówi pani tak, jakby miała pani w tej kwestii wielkie doświadczenie.

– Zdarzało mi się ratować ranne zwierzęta – odparła, unosząc brwi. – Psy, koty, ptaki…

– Mężczyzn – dokończył za nią.

– Nie – odparła śmiało. – Mężczyzną jest pan pierwszym. Ale nie wyobrażam sobie, żeby mógł się pan aż tak bardzo różnić od psa.

– Pokazuje pani pazury, panno Lyndon.

– Naprawdę? – spytała, unosząc ręce. – Będę musiała pamiętać, żeby je wciągnąć.

Charles wybuchnął śmiechem.

– Jest pani prawdziwym skarbem, panno Lyndon!

– Powtarzam to wszystkim naokoło – odparła Ellie, wzruszając ramionami i uśmiechając się chytrze. – Ale jakoś nikt nie chce mi uwierzyć. Cóż, wydaje mi się, że przez kilka dni będzie pan potrzebował laski. Może nawet przez tydzień. Czy dysponuje pan jakąś?

– Tu? Teraz?

– Miałam na myśli w domu, ale… – urwała, rozglądając się dokoła. Dostrzegłszy leżący w odległości kilku jardów kij, poderwała się z ziemi. – To powinno wystarczyć – oświadczyła, wręczając go lordowi. – Pomóc panu przy wstawaniu?

Nachylił się do niej z szerokim uśmiechem.

– Każda wymówka jest dobra, byle znaleźć się w pani objęciach, droga panno Lyndon,

Ellie wiedziała, że powinna się obrazić, lecz on przecież starał się ją oczarować, w dodatku, niech to diabli, bardzo umiejętnie, Przypuszczała, że właśnie dlatego zasłynął jako niepoprawny uwodziciel. Stanęła więc po prostu za jego plecami i wsunęła mu ręce pod pachy.

– Ostrzegam, nie jestem zbyt delikatna.

– Nie wiem dlaczego, ale wcale mnie to nie dziwi.

– No to liczymy do trzech. Jest pan gotów?

– Przypuszczam, że to zależy od…

– Raz, dwa… trzy! – Ellie, stękając i sapiąc, postawiła hrabiego na nogi. Okazało się to wcale niełatwe, był przecież znacznie od niej cięższy, a na dodatek pijany. Kolana się pod nim ugięły, a Ellie ledwie powstrzymała się od przekleństwa, mocno wbijając nogi w ziemię i starając się go utrzymać. Hrabia zaczął z kolei niebezpiecznie przechylać się w inną stronę, musiała zatem przesunąć się przed niego, żeby nie upadł.

– O, teraz jest bardzo mito – mruknął, przyciskając się do jej piersi.

– Lordzie Billington, nalegam, aby użył pan kija.

– Na panią? – udał zdziwienie jej uwagą.

– Żeby móc iść! - Ellie prawie wrzasnęła. Skrzywił się od tego hałasu i zaraz pokręcił głową.

– To doprawdy bardzo dziwne – mruknął. – Ale mam wielką ochotę panią pocałować.

Ellie wyjątkowo zabrakło słów. Charles przygryzł dolną wargę.

– Wydaje mi się, że chyba po prostu to zrobię – oświadczył w końcu.

To wystarczyło, by Ellie się otrząsnęła. Odskoczyła w bok, a lord, niepodtrzymywany przez nią, znów osunął się na ziemię.

– Dobry Boże, kobieto! – ryknął. – Dlaczego pani to zrobiła? -Bo chciał mnie pan pocałować!

Charles potarł głowę, którą uderzył o pień drzewa. -Ta perspektywa była aż tak przerażająca?

Ellie zamrugała.

– Właściwie nie.

– Proszę tylko nie mówić, że odrażająca – westchnął. – Bo tego, doprawdy, bym nie zniósł.

Ellie odetchnęła i znów wyciągnęła rękę na zgodę.

– Bardzo mi przykro, że pana puściłam, sir.

– Z pani twarzy znów bije bezbrzeżny smutek. Ellie wstrzymała się od tupnięcia nogą.

– Tym razem mówiłam prawdę. Przyjmie pan moje przeprosiny?

– Wygląda na to – odparł, unosząc brwi – że jeśli ich nie przyjmę, to zrobi mi pani krzywdę.

– Niewdzięczny zarozumialec! – burknęła. – Naprawdę staram się pana przeprosić.

– A ja naprawdę staram się przyjąć przeprosiny.

Ujął jej dłoń w rękawiczce. Ellie pomogła mu wstać, ale gdy tylko wsparł się na prowizorycznej lasce, odsunęła się na bok.

– Odprowadzę pana do Bellfield – oświadczyła. – To nie jest tak bardzo daleko. Zdoła się pan dostać stamtąd do domu?

– Zostawiłem kariolkę w Gospodzie pod Pszczołą i Ostem -odparł.

Ellie odchrząknęła.

– Byłabym szczerze wdzięczna, gdyby zachował się pan delikatnie i dyskretnie. Jestem wprawdzie starą panną, ale wciąż muszę dbać o reputację.

Popatrzył na nią z boku.

– Obawiam się, że mam opinię łajdaka.

– Wiem o tym.

– Pani reputacja została prawdopodobnie popsuta jużw momencie, gdy na panią padłem.

– Na miłość boską, zleciał pan z drzewa!

– No tak, oczywiście, ale dotknęła pani gołymi dłońmi mojej gołej kostki.

– Zrobiłam to z najszlachetniejszych pobudek.

– Szczerze mówiąc, uważałem, że pocałowanie pani również będzie szlachetnym postępkiem, lecz pani najwyraźniej się ze mną nie zgodziła.

Ellie zacisnęła usta.

– To właśnie taka zbyt swobodna uwaga, o jakiej mówiłam. Wiem, że nie powinnam się tym przejmować, ale obchodzi mnie, co ludzie o mnie pomyślą, zwłaszcza że będę tu mieszkać do końca życia.

– Naprawdę? – spytał. – Jakie to smutne!

– Nie jest pan wcale zabawny.

– Nie miałem takiego zamiaru.

Ellie westchnęła zniecierpliwiona.

– Niech pan się postara zachowywać przyzwoicie, kiedyś dotrzemy do Bellfield, proszę.

Charles mocniej oparł się na łasce i dwornie się ukłonił.

– Staram się nigdy nie rozczarować kobiety.

– Niech pan przestanie! – krzyknęła, łapiąc go za łokieć i pomagając mu się wyprostować. – Znów się pan przewróci.

– Panno Lyndon, widzę, że zaczyna pani naprawdę się o mnie troszczyć.

Ellie w odpowiedzi burknęła coś, co ani trochę nie przystoi damie, i z dłońmi zaciśniętymi w pięści ruszyła w stronę miasteczka. Charles, kuśtykając, sunął za nią, nie przestawał się przy tym uśmiechać. Ellie jednak maszerowała o wiele szybciej i dystans między nimi stale się powiększał. W końcu Charles zmuszony był ją zawołać.

Ellie odwróciła się, a on posłał jej najmilszy we własnym mniemaniu uśmiech.

– Obawiam się, że nie mogę dotrzymać pani kroku. – Wyciągnął ręce do przodu w błagalnym geście i w tej samej chwili stracił równowagę. Ellie natychmiast podbiegła, żeby go podtrzymać.

– Doprawdy, jest pan chodzącym nieszczęściem – mruknęła, ujmując go za łokieć.

– Kulejącym nieszczęściem – poprawił ją, – I nie mogę.,. -uniósł rękę do ust, żeby zasłonić je, gdy targnęła nim pijacka czkawka. – Nie mogę kuleć tak szybko!

Ellie westchnęła.

– A więc dobrze, niech pan się na mnie wesprze. Wspólnymi siłami zdołamy jakoś doprowadzić pana do miasta.

Charles uśmiechnął się szeroko i mocno objął ją za ramiona, Ellie była drobna, ale silna. Postanowił więc wybadać sytuację i oprzeć się na niej jeszcze mocniej.

Ellie na moment zdrętwiała i westchnęła jeszcze ciężej.

Powoli zaczęli sunąć w stronę miasteczka. Charles czuł, że coraz mocniej opiera się na swojej towarzyszce, nie wiedział tylko, czy opadł z sił przez zwichniętą nogę, czy też przez alkohol. Ale Ellie była taka ciepła, mocna i miękka i znajdowała się tak blisko, że właściwie przestało go obchodzić, w jaki sposób znalazł się w tej sytuacji. Postanowił, że będzie cieszyć się chwilą, dopóki trwała. Przy każdym kroku czuł krągłość piersi dziewczyny i coraz bardziej się przekonywał, że to niezwykle przyjemne uczucie.

– Piękny mamy dzień, nie uważa pani? – spytał, uznawszy, że powinni prowadzić konwersację.

– O, tak – zgodziła się z nim Ellie, lekko zataczając się pod jego ciężarem. – Ale robi się późno. Czy nie ma sposobu, aby poruszał się pan szybciej?

– Nawet ja – Charles zdecydowanie machnął ręką – nie jestem aż takim draniem, żeby fałszywie utykać tylko po to, by cieszyć się towarzystwem pięknej kobiety.

– Niech pan przestanie tak wymachiwać rękami, tracimy równowagę!

Charles nie był pewien, dlaczego, być może przez to, że wciąż był wstawiony, ale spodobało mu się, że powiedziała „my". Było coś w tej pannie Lyndon, co sprawiało, że cieszył się, że jest po jego stronie. Nie wierzył, że mogłaby być groźnym wrogiem, wydawała się lojalna, trzeźwo myśląca i sprawiedliwa. Miała też niezwykłe poczucie humoru. Taką osobę mężczyzna chciałby mieć u swego boku w chwili, gdy potrzebował wsparcia.

Obrócił do niej twarz.

– Przyjemnie pani pachnie.

– Słucham? – syknęła.

I tak zabawnie było się z nią drażnić. Czy pamiętał, żeby dodać to do listy jej zalet? Zawsze przyjemnie otaczać się ludźmi, którzy tolerują żarty.

– Przyjemnie pani pachnie – powtórzył z niewinną miną.

– Takich rzeczy dżentelmen nie powinien mówić damie -oświadczyła.

– Jestem pijany – odparł, wzruszając ramionami bez cienia skruchy. – Nie wiem, co mówię. Ellie podejrzliwie zmrużyła oczy.

– Mam wrażenie, że doskonale pan to wie.

– Ach, panno Lyndon, czyżby chciała mnie pani oskarżyć, że próbuję panią uwieść?

Nie przypuszczał, że to możliwe, lecz jej twarz przybrała jeszcze ciemniejszy odcień purpury. Żałował, że nie widzi koloru jej włosów pod tym potwornie wielkim czepkiem. Brwi miała jasne, komicznie odcinały się teraz od rumieńca.

– Niech pan przestanie przekręcać moje słowa.

– Pani sama przekręca je bardzo zręcznie, panno Lyndon. -A ponieważ Ellie nic nie powiedziała, dodał: – To był komplement.

Przyspieszyła jeszcze bardziej, ciągnąc go za sobą.

– Pan mnie wprawia w zmieszanie, milordzie.

Charles uśmiechnął się, myśląc, że wprawianie panny Eleanor Lyndon w zmieszanie to wspaniała zabawa. Na kilka minut umilkł, a kiedy doszli za zakręt, spytał:

– Czy jesteśmy już prawie na miejscu?

– Sądzę, że minęliśmy przynajmniej połowę drogi. – Ellie popatrzyła na horyzont, nad którym słońce opadało coraz niżej.

– Ojej, robi się późno! Papa mi urwie głowę.

– Przysięgam na grób mego ojca… – Charles starał się, żeby jego słowa zabrzmiały poważnie, lecz przeszkodził mu w tym kolejny atak czkawki.

Ellie obróciła się ku niemu tak szybko, że nosem stuknęła go w ramię.

– Co pan wygaduje, milordzie?

– Próbowałem,,, yyk„. przysiąc, że nie… yyk… nie staram się umyślnie pani opóźniać.

Kąciki ust Ellie uniosły się w górę.

– Nie wiem, dlaczego panu wierzę – powiedziała. – Ale tak jest.

– Może dlatego, że moja kostka wygląda jak przejrzała gruszka – zażartował.

– Chyba nie – odparła zamyślona.

– Przypuszczam, że jest pan po prostu osobą milszą, niż powszechnie się o panu mówi.

Charles skrzywił się.

– Nie jestem ani trochę… yyk… miły.

– Założę się, że na Boże Narodzenie cała pańska służba dostaje wyższą pensję.

Charles, ku swej irytacji, natychmiast się zaczerwienił.

– Aha! – zawołała Ellie z triumfem. - A więc zgadłam!

– To tylko wzmacnia lojalność – burknął.

– Dzięki temu mają pieniądze na kupno prezentów dla rodziny – stwierdziła miękko Ellie.

Charles mruknął coś pod nosem i odwrócił głowę.

– Piękny zachód słońca, prawda, panno Lyndon?

– Trochę niezręczna zmiana tematu – stwierdziła Ellie z wyższością. – Ale zachód rzeczywiście jest piękny.

– To doprawdy zdumiewające – ciągnął – ile różnych kolorów może pojawić się na niebie. Widzę pomarańczowy, różowy, brzoskwiniowy, a tam jeszcze cień szafranu – wskazał na południowy zachód. – A najdziwniejsze w tym wszystkim jest to, że jutro będzie to wyglądało całkiem inaczej.

– Czy pan jest artystą? – spytała Ellie.

– Och, nie – odparł. – Po prostu lubię zachody słońca.

– Bellfield jest tuż za zakrętem – stwierdziła.

– Doprawdy?

– Wydaje mi się, że czuję w pana głosie rozczarowanie.

– Chyba tak naprawdę nie mam ochoty wracać do domu -westchnął na myśl o tym, co go tam czeka. Wycombe Abbey, olbrzymia kupa kamieni, której utrzymanie kosztuje cholerny majątek. A ten majątek za sprawą upartego ojca za niespełna miesiąc wymknie mu się z rąk.

Ktoś mógł sądzić, że George Wycombe odda sakiewkę przynajmniej w chwili śmierci, ale nie, on nawet zza grobu zaciskał dłonie na gardle syna. Charles przeklął po cichu na myśl o tym, jak dobrze odpowiadał sytuacji ten obraz. Rzeczywiście miał wrażenie, że się dusi.

Dokładnie za piętnaście dni skończy trzydzieści lat. Dokładnie za piętnaście dni każdy okruszek jego schedy zostanie mu odebrany. Chyba że…

Panna Lyndon odkaszlnęła i potarła ręką oko, do którego wpadła jej drobina kurzu. Charles popatrzył na nią, jego zainteresowanie odżyło na nowo.

Chyba że, pomyślał wolno, nie chcąc, by jego przyćmiony alkoholem umysł pominął jakiś ważny szczegół. Chyba że w ciągu tych piętnastu dni zdoła znaleźć sobie żonę.

Panna Lyndon poprowadziła go ku głównej ulicy Bellfield i wskazała na południe.

– Gospoda pod Pszczołą i Ostem jest tam, ale nie widzę pańskiej kariolki. Czy może stać gdzieś z tyłu?

Ona ma taki przyjemny głos, stwierdził Charles. Ma przyjemny głos, przyjemne usposobienie, przyjemne poczucie humoru i – chociaż wciąż nie wiedział, jakiego koloru są jej włosy – przyjemne brwi. I tak przyjemnie się o nią opierać. Chrząknął.

– Panno Lyndon.

– Proszę mi nie mówić, że pan zgubił gdzieś swój powóz.

– Panno Lyndon, mam z panią do omówienia ważną sprawę.

– Czy noga bardziej pana boli? Zdawałam sobie sprawę, że opieranie się na niej to zły pomysł, ale nie wiedziałam, jak inaczej przetransportować pana do miasteczka. Lód z pewnością…

– Panno Lyndon! – prawie krzyknął Charles. Dopiero teraz zamknęła usta.

– Czy sądzi pani, że mogłaby.,. – Kaszlnął, żałując nagle, że nie jest trzeźwy, bo miał wrażenie, że łatwiej byłoby mu znaleźć słowa.

– Słucham, lordzie Billington? – spytała z troską. W końcu wyrzucił to z siebie:

– Czy sądzi pani, że mogłaby pani zostać moją żoną?