Tylko ciebie chcę

4

Z4 to genialne auto. Oddałbym wszystko, byle je tylko mieć. Claudio Gervasi jest przy Porta Pinciana, stanął tuż przed witryną dealera BMW. Przygląda mu się zupełnie jak małe dziecko, pożądliwym wzrokiem, przejęty, niezadowolony, bo jest poza jego zasięgiem. Gdyby tylko Raffaella dowiedziała się, czego tak bardzo pragnie, dopiero by pożałował. A gdyby na dodatek dowiedziała się o całej reszcie, już byłoby po nim. Woli o tym nie myśleć. Nigdy się nie dowie. Ale skoro już tu jestem, to w takim razie zajrzę sobie do środka. Nie ma nic złego w samej chęci posiadania czegoś. Czy to także podpada pod kategorię grzechów przeciwko społeczeństwu? Claudio usiłuje przekonać samego siebie. Przecież nie to, żebym się do czegoś zobowiązywał… chcę się tylko dowiedzieć, ile by mi zaproponowali, gdybym w ramach transakcji dał im w rozliczeniu własne auto na wymianę z dopłatą. A nuż dobrze mi tu policzą za mojego mercedesa 200. Jasne, że przebieg ma potężny. Ale za to jak jest utrzymany… Krąży wokół samochodu. Nie licząc tej niewielkiej rysy z winy Babi i Danieli, a zwłaszcza sposobu, w jaki parkują ich wspólny skuter. Cóż, posłuchajmy, co takiego mają mi tu do zaproponowania… Wchodzi do salonu. Od razu podchodzi do niego młody sprzedawca, wygląda bez zarzutu, ma na sobie krawat z windsorskim węzłem, niebieski, tak jak i cały garnitur, począwszy od marynarki na miarę, a skończywszy na idealnie skrojonych spodniach, zwężanych, Z mankietem, które miękko załamują mu się na ciemnych mokasynach, prostych, ale doskonale wypolerowanych. Dokładnie tak samo jak i cały samochód. Z bliska wygląda jeszcze piękniej. Delikatny błękit, wnętrze nieco ciemniejsze, wykończone w kolorze lekkiego beżu, z czarnym akcentem, wszędzie tam, gdzie pojawia się skóra, od kierownicy po dźwignię zmiany biegów. Pokusa, której nie sposób się oprzeć.

– Dobry wieczór, w czym mogę panu pomóc?

– Otóż chciałbym się dowiedzieć, w jakiej cenie jest to bmw. Z4, nieprawdaż?

– Zgadza się, proszę pana. Więc pełen pakiet, klucze do ręki, z ABS-em włącznie i stalowymi felgami oczywiście… sprawdźmy… Proszę pana, ma pan szczęście, właśnie mamy promocję. Jak dla pana, czterdzieści dwa tysiące euro. Euro mniej, euro więcej, ma się rozumieć.

Z pewnością więcej. Grunt, że mam szczęście i że akurat trafiłem na promocję. Na to sprzedawca, który dostrzega, że Claudio jest lekko rozczarowany, uśmiecha się do niego.

– Proszę zauważyć, że to samochód samego Jamesa Bonda.

Claudio nie wierzy własnym oczom.

– Dokładnie ten sam?

– Ależ skąd, nie dosłownie! – Sprzedawca wpatruje się w niego, starając się zrozumieć, czy aby specjalnie go nie nabiera. – Tym bardziej, sądzę, iż w filmie wykorzystali model Z3, bmw z poprzedniej serii, tak gwoli ścisłości, to niechybnie zostało ono doszczętnie zdemolowane albo i wystawione na jakąś aukcję! Ale to auto jest jeszcze bardziej dopracowane i też pojawiło się w filmie, Ocean's Twelve, a może Eleven?

Sam dokładnie nie pamiętam. Tak czy inaczej, jeździli nim: George Clooney, Matt Damon, Andy Garcia, Brad Pitt, a teraz… pan!

Claudio uśmiecha się niewyraźnie.

– Być może…

Sprzedawca orientuje się, że ma przed sobą faceta wiecznie niezdecydowanego. Nie zna prawdy. Bo ma przed sobą okrutny cień, potworny hologram, rzut laserem, to nikt inny tylko Claudio zaprzątnięty myślą o własnej żonie. Chłopak decyduje się rozruszać potencjalnego klienta, dostarczając mu dodatkowych informacji. Krąży wokół samochodu, podając osiągi: prędkość, ile pali, rozmaite możliwe parametry oraz oczywiście wszelkie ewentualne oferty leasingu.

– A propos… – słysząc ostatnią propozycję, Claudio nabiera odrobiny otuchy – w wypadku zakupu przyjmujecie w rozliczeniu stary samochód, prawda?

– Ależ oczywiście, jakżeby inaczej! Chociaż akurat teraz rynek samochodów używanych ma się tak sobie, proszę pana.

Claudio nie miał co do tego wątpliwości.

– Czy może pan rzucić na niego okiem? Stoi na zewnątrz.

– Jasne. Chodźmy go zobaczyć.

Claudio wychodzi z salonu w towarzystwie sprzedawcy.

– Jesteśmy, oto on.

Cały dumny pokazuje swojego mercedesa 200, grafitowosrebrny metalik. Chłopak w okamgnieniu staje się czujny, poważny, dokładny. Przypatruje mu się, co pewien czas go dotyka, sprawdza ślady prawdopodobnych napraw, chytrze ukryte. Claudio próbuje go przekonać.

– Zawsze oddawałem go do przeglądu, dopiero co wymieniłem też opony…

Sprzedawca krąży wokół samochodu i ogląda drugi bok, ten zniszczony przez skuter. Wówczas Claudio stara się odwrócić jego uwagę.

– Akurat w zeszłym tygodniu był na kompleksowym przeglądzie.

Ale sprzedawcy takiemu jak ten nic nie umknie.

– Tak… tyle że tutaj ładnie ktoś pana urządził, co!

– Ano tak, moje córki. Tysiąc razy im mówiłem, żeby parkowały skuter pod samą ścianą, na próżno!

Sprzedawca wzrusza ramionami, jakby chciał powiedzieć:,,A cóż ja mogę na to poradzić?".

– No właśnie, tak czy inaczej, się to naprawi. Poza tym trzeba zrobić przegląd silnika, nieprawdaż? Auto trafi do głównego mechanika. No tak, jeśli wykluczymy ewentualne problemy, to jego wartość szacowałbym na około… cztery tysiące, cztery i pół tysiąca euro.

– Aha… – Claudiowi brak słów. Liczył na co najmniej dwa razy tyle. – Wyprodukowany w dziewięćdziesiątym dziewiątym.

– Prawdę powiedziawszy, myślałem, że w dwutysięcznym, tak czy owak, cena, jaką panu podałem, wymaga jeszcze potwierdzenia, dobrze?

Czy dobrze? Ależ jasne, że tak! Dobrze bez cienia wątpliwości! Ja za to powinienem wam dać trzydzieści siedem tysięcy pięćset euro, euro mniej, euro więcej. Ale Claudio postanawia o tym nie myśleć.

– Tak, dobrze… jasne…

– W takim razie do zobaczenia. W razie czego jesteśmy do dyspozycji. Młody sprzedawca wymienia z nim mocny uścisk dłoni, pewien, że w mniejszym lub większym stopniu udało mu się go przekonać. Zaraz potem wręcza mu wizytówkę z wszystkimi namiarami i logo BMW. Claudio patrzy, jak się oddala. Kiedy sprzedawca jest już w salonie i nie może go zobaczyć, Claudio drze wizytówkę i wyrzuca ją do kosza nieopodal. Brakuje jeszcze tylko, żeby Raffaelli wpadło to w ręce. Wsiada do swojego mercedesa. Opiera ręce na kierownicy. Kochana, wiesz przecież, że i tak nigdy bym cię nie zdradził! Po czym sięga po komórkę, rozgląda się naokoło i pisze SMS-a. Wysyła go i po upływie sekundy, naturalnie, kasuje. Wreszcie, w ostatnim odruchu bezgranicznej wolności, zapala sobie marlboro.