Osobne Łóżka

ROZDZIAŁ 18

Nowożeńców poproszono do gabinetu, żeby w obecności pastora podpisali akt ślubu. Zrobili to drżącymi palcami, a fotograf uwiecznił tę chwilę, jak również bukiet Catherine, po czym zaprowadził ich do salonu, gdzie na tle okna mieli pozować do zdjęcia wraz z innymi gośćmi weselnymi. Przez cały ten czas Catherine udało się zachowywać wesoło i spontanicznie, jak się tego oczekuje od panny młodej. Zarówno ona, jak i Clay prześcigali się w błyskotliwych docinkach i Catherine stwierdziła, że zaczęło się jej to podobać.

Następnie podprowadzono ich do stołu w jadalni, żeby spełnili szampanem weselny toast. Także to wydarzenie zostało uwiecznione. Mężczyźni pozowali do zdjęcia z oblubienicą, która odsłaniała nogę aż po podwiązkę. Pochwyciła wzrok Claya – czyżby w jego oczach dostrzegła iskierki rozbawienia? Następnie Catherine pozowała do zdjęć na schodach, a na koniec rzuciła za siebie bukiet. Złapała go młoda dziewczyna, której Catherine nie znała.

W jadalni pojawiły się małe stoliki, nakryte fachowo przez wynajętych kelnerów. Angela potrafiła doglądać przygotowań do obiadu i równocześnie bawić gości. Swe umiejętności doprowadziła do mistrzostwa, tak że podziw Catherine dla niej jeszcze się wzmógł. Młoda synowa zdała sobie sprawę, że oprócz pieniędzy potrzebny jest jeszcze wielki talent, by zorganizować takie przyjęcie.

Na obiad podano piersi kurcząt nadziewane smakowitym dzikim ryżem z Minnesoty, garnirowane brokułami i połówkami brzoskwiń. Potrawa wyglądała apetycznie i smakowała wybornie. Cała uroczystość będzie z pewnością oszałamiającym sukcesem. Catherine pochyliła się ku Angeli, żeby jej to powiedzieć. Ta jednak tylko machnęła niedbale ręką i zapewniła Catherine, że cała przyjemność jest po jej stronie i że każda chwila była warta tego wysiłku. Po czym ścisnęła rękę Catherine.

W trakcie obiadu Catherine przypomniała sobie o kluczu.

– Clay, Inella przyniosła mi twój prezent, ale nie wiem, do czego jest ten klucz.

– Zgadnij.

– Do naszego domu? – ośmieliła się zapytać, ale wokół panował za duży hałas. Clay pochylił się w jej stronę, a jego ucho znalazło się tuż przed jej wargami.

– Co?

– Pytam, czy do naszego domu? Clay wyprostował się, uśmiechnął i przecząco potrząsnął głową. Widziała ruch jego warg, ale naczynia brzęczały i toczyły się rozmowy, tak że nie usłyszała, co powiedział. Teraz ona nachyliła ucho do jego warg, ale kiedy trwała w tej pozie, nadsłuchując jego odpowiedzi, gwar w jadalni nagłe ucichł i dał się słyszeć odgłos łyżeczek uderzających w kieliszki. Zaskoczona, podniosła wzrok i zobaczyła, że wszyscy na coś czekają. Poczuła rękę Claya na swoim karku. Clay stanął za jej krzesłem i pochylił się do jej ucha.

– Nie dadzą nam spokoju i nie zadowolą się dwoma szybkimi pocałunkami, czego połowa z nich nie widziała.

Szybki pocałunek, pomyślała w popłochu. Czy to, jak całowali się ostatnim razem, on nazywa szybkim pocałunkiem?

Był to dawny zwyczaj, o którym Catherine nie wiedziała. Pierwszy pocałunek stanowił część ceremonii ślubnej. Drugi ją zaskoczył. Ten jednak – ten był czymś zupełnie innym. Oczekiwano po nim prawdziwego uczucia.

Za plecami usłyszała niewinny głos Claya:

– Pani Forrester? Catherine wyobraziła sobie jego twarz, uniesioną kpiąco brew i kąciki ust. Nie miała wyboru, zaśmiała się więc nerwowo, jak tego po niej oczekiwano, i wstała. Tym razem nie udało się jej wymigać z całej sprawy, kiedy Clay naśladował Rudolfa Valentino. I zrobił to z zapałem! Przycisnął obie jej ręce do boków, przechylił głowę w bok, a jej – lekko do tyłu, aż pomyślała, że wyląduje na podłodze. Nie miała się czego przytrzymać, więc uchwyciła się marynarki na jego plecach. Gdy jego język penetrował jej usta, wszyscy zgromadzeni w pokoju gwizdali, wyli i jeszcze głośniej stukali w kieliszki, aż Catherine miała wrażenie, że umrze z ekstazy. Nic takiego się jednak nie stało. Wypuścił ją w końcu z objęć, wyprostował się i zaśmiał w oczy na użytek gości, trzymając ją lekko w pasie, biodrem dotykając jej biodra.

– Cały Valentino – powiedziała z uśmiechem.

– Podobało się im – odparł poprzez wybuchy aplauzu. Gdyby komuś chciało się czytać z warg, Catherine była pewna, że odczytałby słowa Claya jako: „Podoba mi się to”. Przytrzymał ją jeszcze przez chwilę w tym swobodnym luźnym uścisku. Z daleka sprawiali wrażenie zauroczonej sobą młodej pary. Clay nawet zakołysał nią raz, po czym znowu nachylił się i szepnął jej do ucha: – Przepraszam.

Zanim jednak zdążyła się zastanowić nad jego słowami, zjawił się fotograf. Chciał, by pozowali mu do zdjęcia, karmiąc się nawzajem. Poczuła zakłopotanie, widząc w otwartych ustach Claya błyszczący koniuszek jego języka, który tak niedawno znajdował się w jej ustach.

Przyjęcie trwało. Catherine nie mogła jednak zjeść już ani kęsa. Clay dolał jej szampana, a ona rzuciła się na niego łapczywie, jak żeglarz, który rzuca się w morze z płonącego statku. Poczuła lekkość i wirowanie w głowie.

Znowu zaczęto uderzać w kieliszki i Clay wstał, pociągając ją za ramię. Tym razem poszło łatwiej, szampan uderzył jej do głowy i pozbyła się wszelkich zahamowań, i gdy Clay całował ją, poczuła mrowienie na plecach. A niech im tam, pomyślała panna młoda, dajmy im to, na co czekają, i zapomnijmy o całej sprawie. Tak więc włożyła w to trochę więcej serca – nie mówiąc o języku, który znalazł równorzędnego partnera w ustach Claya. Posunęła się nawet do tego, że czule głaskała go po głowie, jakby w oszołomieniu, ale i zachwycona własną śmiałością.

Clay zaśmiał się jej w oczy.

– Dobra robota, pani Forrester.

– Pańska również, panie Forrester. – Zbyt jednak była świadoma jego bioder ocierających się o nią przez aksamit sukni i tego, że lekko zaokrąglonym brzuchem dotyka jego brzucha. – Nie powinieneś mi już dolewać szampana.

– A niby dlaczego? – Wykrzywił się zabawnie, znacząco unosząc brew. Delikatnie przesunął w dół dłonie, opierając je na jej biodrach. Catherine zastanawiała się, czy to wyobraźnia płata jej figla, czy też rzeczywiście na chwilę przysunął się bliżej? Doszła jednak do wniosku, że to wyobraźnia. W końcu odgrywał przedstawienie – tak jak i ona – na użytek wszystkich gości.

Na szklanym wózku wjechał weselny tort. Był to wielopiętrowy twór ze żłobionymi kolumnami, gołąbkami, trzymającymi wstążki w swych cukrowych dziobkach, i wywołał głośne westchnienie podziwu, które sprawiło Angeli ogromną przyjemność. Ręce Claya i Catherine zostały związane na nożu ogromną kokardą z białego jedwabiu. Zabłysły flesze, nóż przeciął tort, a pannę młodą pouczono, że ma nakarmić pana młodego. Clay nie tylko zjadł tort, ale zlizał lukier z jej palców, podczas gdy jego szare oczy zwęziły się w uśmiechu. Catherine miała niegrzeczne myśli i szybko odwróciła wzrok.

– Mmm… ale słodkości – powiedział.

– To niedobre dla zębów – uśmiechnęła się do niego – i jak powiadają, wywołuje nadmierną aktywność.

Clay cofnął się i roześmiał szczerze, po czym ponownie usiedli przy stole.

– Zróbmy jeszcze zdjęcie, kiedy pan młody karmi pannę młodą – zaproponował fotograf.

– Do ilu jeszcze zdjęć musimy pozować? – zapytała Catherine, zakłopotana, ale już nie tak niechętna tej grze.

– Będę grzeczny – powiedział Clay. Jednak w kącikach jego ust i oczu pojawił się ten sam diabelski wyraz. Uniósł kawałek tortu, a ona wzięła go do ust, poczuła smak cukru, przełknęła, ale Clay stał nadal i czekał z oblepionymi lukrem palcami.

Z uśmiechem słodkim jak cukierek Catherine powiedziała:

– To się robi rubaszne. – Zdobyła się jednak na to, by possać koniuszek jego palca, stwierdzając, że jest lekko słony.

– Nasi goście uważają, że jest to zabawne.

– Pan, panie Forrester, jest niewybaczalnie słony. W tej jednak chwili pochwyciła skierowany na nich wzrok jasnych, wszechwiedzących oczu Elizabeth Forrester, i pomyślała, że staruszka coś podejrzewa.

Wszyscy spoważnieli, kiedy powstał Claiborne, by oficjalnie przyjąć Catherine do rodziny. Podszedł do niej, uścisnął ją i pocałował tak, żeby wszyscy to widzieli. Clay siedział poważny, z łokciami opartymi o stół, i przyglądał się tej scenie, nieświadomie pocierając wargi wskazującym palcem. Następnie wstał i uścisnęli sobie z ojcem ręce. Kiedy Clay usiadł, wszyscy zaczęli klaskać.

– Namyśliłam się, nalej mi jeszcze kieliszek – powiedziała Catherine. – I uśmiechnij się. Twoja babka Forrester obserwuje nas.

– A więc to dla niej, i dla mamy, i ojca – powiedział Clay i palcem uniósł brodę Catherine, po czym złożył na jej ustach lekki pocałunek. Sięgnął po butelkę szampana. Jednak jego uśmiech i wesoły nastrój nie powróciły.

Po obiedzie zaczęły się tańce. Catherine poznała innych krewnych Claya i z każdym z nich spędziła trochę czasu. Zabawiła też chwilę z matką, wujem Frankiem i ciotką Ellą. Wieczór nieubłaganie miał się ku końcowi i z każdą mijającą minutą wzrastały obawy Catherine.

Stojąc z Bobbi w salonie, dostrzegła Claya w holu. Stał z niezwykle piękną dziewczyną której kasztanowe włosy spływały do połowy pleców. W ręce trzymała kieliszek szampana z taką swobodą, jakby się z nim urodziła. Uśmiechnęła się do Claya i odrzuciła włosy do tyłu, one jednak w zachwycający sposób opadły jej znowu na policzek. Następnie objęła go za szyję ręką w której trzymała smukły kieliszek, uniosła swoje usta ku jego ustom i pocałowała go. Clay mówił coś do dziewczyny, wpatrując się w jej oczy z wyrazem przeprosin, widocznym w każdym rysie jego twarzy. Catherine okłamywałaby się, gdyby twierdziła, że kiedy uścisnął ramię owej nieznajomej, nie była to pieszczota. Na odchodnym pochylił się, by złożyć niespieszny pocałunek na jej gładkim policzku. Catherine szybko odwróciła wzrok.

– Kim jest ta dziewczyna, która stoi z Clayem? – Bobbi spojrzała w tamtą stronę i uśmiech natychmiast zniknął z jej twarzy. – To ona, prawda? – dopytywała się Catherine. – To Jill Magnusson.

– Tak. No i co z tego?

– Nic. Catherine nie mogła powstrzymać się, by nie zerkać w tamtą stronę. Clay stał odprężony, z jedną ręką w kieszeni spodni. Jill wsunęła mu dłoń pod ramię i przytuliła się do niego. Takiej dziewczynie wszystko uchodziło i zawsze wyglądała szykownie, a nie tandetnie. Teraz przyłączył się do nich jakiś starszy mężczyzna i Jill Magnusson uśmiechnęła się do niego, nie puszczając ramienia Claya.

– A to kto? – zapytała Catherine, starając się usilnie, by w jej głosie nie pojawił się lodowaty ton.

– To ojciec Jill. Jednakże Catherine czekała jeszcze jedna niespodzianka, gdy się bowiem przyglądała tej scenie, do całej grupy podeszła Elizabeth Forrester i natychmiast stało się oczywiste, że Jill Magnusson czuje się równie swobodnie w towarzystwie starej damy, jak i nowo poślubionego męża Catherine. Wyniosła matrona ani trochę nie onieśmielała Jill. W rzeczy samej brunetka wdzięcznie ujęła pod ramię Elizabeth i perliście roześmiała się na to, co powiedziała babka Claya. Po czym – niebywałe – stary orzeł również się roześmiał.

W tej chwili Clay spostrzegł, że Bobbi przygląda im się, wyjął więc natychmiast rękę z kieszeni, przeprosił swoich rozmówców i podszedł do niej i Catherine.

– Jill i jej rodzice właśnie wychodzili – wyjaśnił.

– To dziwne, że Catherine nie została przedstawiona Magnussonom.

– Och… przepraszam, Catherine. Powinienem był tego dopilnować. – Niepewnie spoglądał w stronę frontowych drzwi, gdzie Angela i pani Magnusson czule całowały się na pożegnanie, a ich mężowie ściskali sobie dłonie. Jill rzuciła mu ostatnie, przeciągłe spojrzenie.

– Catherine, myślę, że na nas już czas.

Jasne, teraz, kiedy wyszła Jill Magnusson, pomyślała Catherine.

– Powinniśmy chyba podziękować twoim rodzicom.

– Już to zrobiłem. Wiedzą, że po prostu wymkniemy się niepostrzeżenie.

– A co z prezentami? – Chciała za wszelką cenę opóźnić tę chwilę, kiedy zostanie z mężem sam na sam.

– Zostaną tutaj. Nikomu nie musimy dzisiaj za nie dziękować.

– Mama będzie się zastanawiać… – zaczęła niezdarnie, rozglądając się wokół.

– Naprawdę? – Clay zauważył zdenerwowanie Catherine. – Jest z nią Steve. Przypilnuję, żeby bezpiecznie dotarła do domu. – Wyjął pusty kieliszek z jej pozbawionych czucia palców, mówiąc: – Idź na górę, weź płaszcz, a ja będę na ciebie czekał przy bocznych drzwiach. I nie zapomnij klucza.

Znalazłszy się w różowej sypialni, Catherine opadła na skraj łóżka i przymknęła zmęczone oczy. Pożałowała, że to nie jej własny pokój, że nie może zasnąć i obudzić się rano ze świadomością, że nie było żadnego ślubu. Odruchowo bawiła się falbaniastym brzegiem jaśka, wpatrując się w deseń na powłoczce, aż oczy zaszły jej łzami. Odrzuciła poduszkę i stanęła przed lustrem. Opięła suknię na brzuchu, mierząc go wzrokiem. Spojrzała na swoją twarz w lustrze i zdziwiła się, że jest taka zaróżowiona, gdy ona sama czuje się tak, jakby odpłynęła z niej cała krew. Ściągnęła brwi w grymasie niezadowolenia, kiedy wpatrywała się we własne odbicie i znajdowała w nim niezliczone niedoskonałości.

– Jill Magnusson – szepnęła. Odwróciła się i zarzuciła płaszcz na ramiona.

Na zewnątrz świat rozjaśniała biel pierwszego śniegu, który zawsze lśni jakby własnym blaskiem. Nocne niebo wyglądało tak, jakby ktoś rozlał po nim mleko, a księżyc przesłaniała biała mgiełka. Od czasu do czasu spadał cicho pojedynczy płatek śniegu. Światło padające z okien pobłyskiwało na szronie, a bezlitosne gałęzie drzew okrywał biały puch. Powietrze było rześkie i mroźne.

Catherine podciągnęła płaszcz pod brodę, uniosła twarz i odetchnęła głęboko. Ożywiona, pospiesznie przeszła na tyły domu w stronę garaży. Było cicho.

– Przepraszam, że to tak długo trwało. – Podskoczyła na dźwięk jego głosu. Clay wyłonił się z ciemności – wysoki mężczyzna z podniesionym kołnierzem płaszcza.

– Dopadli mnie jacyś goście z życzeniami i nie mogłem się wyrwać.

– W porządku. – Otuliła się szczelniej płaszczem.

– Och, ty marzniesz. – Położył dłoń na jej plecach i poprowadził w stronę ciemnego samochodu, omotanego serpentynami. Clay otworzył drzwi od strony kierowcy.

– Masz kluczyk? – zapytał.

– Kluczyk? – powtórzyła nie rozumiejąc.

– Tak, kluczyk. – Uśmiechnął się tylko kącikiem ust.

– Dzisiaj ja poprowadzę, ale jest już twój.

– M…mój? – wykrztusiła, niepewna, gdzie szukać potwierdzenia tego faktu.

– Wszystkiego najlepszego z okazji ślubu, Catherine – powiedział po prostu.

– Klucz był do tego samochodu?

– Pomyślałem, że przyda ci się combi do wożenia zakupów i takich tam.

– Ale, Clay… – Teraz trzęsła się jeszcze bardziej, a przebiegające ją dreszcze były gwałtowniejsze, mimo że tak mocno otuliła się płaszczem.

– Masz kluczyk?

– Clay, to nie fair – rzekła.

– Wszystko jest fair na wojnie i w miłości.

– Ale nie mamy do czynienia ani z miłością, ani z wojną. Jak mogę po prostu powiedzieć… po prostu powiedzieć: „Dziękuję, panie Forrester” i odjechać nowiuteńkim samochodem, jakbym miała do tego prawo?

– A nie masz?

– Nie!

– Corvetta jest za mała – tłumaczył jej. – Trudno byłoby nią przewieźć nawet prezenty ślubne.

– Wobec tego świetnie, zamień ją albo pożycz bronco, ale nie podawaj mi świata na talerzu, gdyż mam poczucie winy, że z niego jem.

Opuścił rękę, którą trzymał drzwi samochodu, w jego głosie pojawiła się lekka uraza:

– To prezent. Czemu musisz robić z tego taką wielką sprawę? Stać mnie na to. Jeśli każde z nas będzie miało swój samochód, niezmiernie ułatwi nam to życie. Tom Magnusson ma firmę samochodową i daje nam duże zniżki na wszystkie samochody, które kupujemy.

Zdrowy rozsądek powrócił wraz z tym zimnym prysznicem.

– W takim razie dziękuję.

Catherine wsiadła i przesunęła się na siedzenie dla pasażera, uniosła sukienkę, wyciągnęła kluczyk spod podwiązki i podała mu.

Czuł na dłoni jego ciepło.

Był trochę nieswój, kiedy zapalał silnik, i przez chwilę nie ruszał. Włączył ogrzewanie i odchrząknął.

– Catherine, nie wiem, jak to powiedzieć, ale ja też dostałem dziś klucz.

– Od kogo?

– Od rodziców. – Catherine czekała, drżąc wewnętrznie. – Do apartamentu dla nowożeńców w hotelu „Regency”.

Wydała dźwięk przypominający odgłos, jaki wydaje powietrze ulatujące z balonu, i tylko jęknęła:

– Och, Boże.

– Tak, och, Boże – zgodził się i zaśmiał nerwowo.

– Co zrobimy? – zapytała.

– A co chcesz zrobić?

– Chcę jechać do domu.

– I chcesz, żeby zadzwonili jutro z „Regency” z pytaniem, dlaczego państwo młodzi się nie pojawili? – Siedziała w milczeniu, drżąc. – Catherine?

– Cóż, nie moglibyśmy po prostu… nie moglibyśmy – przełknęła ślinę – zameldować się w hotelu i zaraz wyjechać?

– Czy chcesz, żebym wrócił do rodziców i grzebał w stosie prezentów w nadziei, że znajdę wśród nich jakieś prześcieradła i koce? – Miał rację, znaleźli się w pułapce.

– Catherine, to dziecinada. Właśnie wzięliśmy ślub i zgodziliśmy się spędzić ze sobą kilka miesięcy. Zdajesz sobie sprawę, że w tym czasie będziemy na siebie niekiedy wpadać, prawda?

– Tak, ale nie w apartamencie dla nowożeńców w „Regency”. – Wiedziała jednak, że zanim minie noc, zada ona kłam jej słowom.

– Catherine, co do licha, sądziłaś, że wetknę klucz z powrotem ojcu w rękę i powiem: „Sami z niego skorzystajcie”?

Nie było sensu się kłócić. Siedzieli w samochodzie milcząc, aż w końcu Clay wyjechał spod garażu.

– Clay, nie mam swojej walizki! – jęknęła z przerażeniem Catherine.

– Jest w bagażniku razem z moją – powiedział, kiedy portier, z założonymi rękami i postawionym kołnierzem, stawał się coraz mniejszy, w miarę jak się oddalali.

Jechali w milczeniu, a Catherine nadal otulała się płaszczem, mimo że w samochodzie dawno już zrobiło się ciepło. Zapach rozgrzanego oleju mieszał się z zapachem nowych obić. Z każdą mijaną milą Catherine stawała się coraz bardziej spięta. W końcu powiedziała:

– Dlaczego wszystko, co ważne między nami, dzieje się w twoim samochodzie?

– Bo wtedy jesteśmy sami.

Nagłym skrętem kierownicy zjechał na pobocze i zatrzymał się.

– Co się stało? – zaniepokoiła się. Clay już nawracał.

– Chcesz jechać do domu, w porządku, jedziemy do domu – rzucił.

Chwyciła go za ramię.

– Nie rób tego – prosiła. Milczał przez chwilę, teraz też napięty. – Myliłam się, dobrze? – przyznała. – Tylko nie jedź jak szalony. Wiem, że twoi rodzice mieli dobre intencje, kiedy rezerwowali dla nas apartament, i masz rację – co za różnica, gdzie będziemy spali. – Puściła jego ramię. – Postaraj się jednak zrozumieć. Ten wieczór zszarpał mi nerwy. Nie jestem przyzwyczajona do przepychu.

– To może lepiej przyzwyczaj się, bo oni nigdy nie uciekają się do półśrodków.

Teraz prowadził samochód rozsądniej.

– Jak sądzisz, ile ich kosztowało nasze wesele?

– Nieważne. Mamie sprawiło ogromną przyjemność. Mówiłem ci już, że jest w swoim żywiole, kiedy organizuje takie uroczystości. Czy nie widziałaś, jak się cieszyła, że wszystko się udało?

– Czy ma to złagodzić moje wyrzuty sumienia? – zapytała.

– Catherine, czy będziemy przechodzić przez to wszystko za każdym razem, gdy coś od nich dostaniemy? Dlaczego ustawicznie siebie poniżasz? Czy nie przyszło ci na myśl, że nie tylko ty odnosisz korzyść z tego układu? Może się zdziwisz, ale jestem bardzo szczęśliwy, że wyprowadzam się z domu. Powinienem był to zrobić dawno temu. Jestem już zmęczony ich ustawiczną troską o mnie. Myślę, że moi rodzice także coś na tym zyskali. Czy widziałaś twarz mojego ojca, gdy dzierżył w dłoni kieliszek szampana? Czy widziałaś mamę, kiedy rozkazywała kelnerom i doglądała, by wszystko toczyło się gładko? Oni cieszą się każdym towarzyskim sukcesem, pomyśl więc o tym jak o jeszcze jednej gali wydanej przez Forresterów. Fundując nam noc w „Regency”, robią to, czego spodziewają się po nich ich przyjaciele, plus…

– Plus co? – Spojrzała na niego.

– Plus to, że zapewnienie nam właściwego startu pomaga im wierzyć, że wszystko między nami dobrze się ułoży.

– A ty nie czujesz się winny, że to przyjmujesz?

– Tak, do diabła! – wybuchnął. – Nie wysiądę teraz jednak i nie kupię sobie włosiennicy, żeby to odpokutować, zrozumiałaś?

Jego gniew zdziwił ją, gdyż od wielu dni zachowywał się w stosunku do niej bardzo łagodnie. Dojechali do „Regency” w pełnej napięcia ciszy. Catherine już chciała wysiąść, lecz zatrzymał ją rozkazujący głos Claya:

– Poczekaj, najpierw wyciągnę nasze walizki. Obszedł samochód, zrywając serpentyny z gofrowanej bibuły. W blasku hotelowego neonu i świateł nad wejściem jego oddech tworzył bladoróżowy obłok. Gdy wysiadła z auta, Clay ujął ją za ramię.

– Catherine, przepraszam, że krzyczałem, ale ja także jestem zdenerwowany.

Przyglądała się jego dziwacznie kolorowej twarzy w świetle neonu i milczała, nie znajdując właściwej odpowiedzi.