Gwiazda

Rozdział trzydziesty piąty

Następnego dnia wyruszyli na północ. Crystal siedziała obok Spencera, nucąc pod nosem piosenki nadawane przez radio zatopiona we własnych myślach. Spencer uśmiechnął się do siebie, uświadomiwszy sobie, jak mu z nią dobrze. Niczego nie żądała, nie miała wiecznie pretensji, nie była zawiedziona, o nic się nie spierała. Przebywanie z nią nieuchronnie prowokowało go do porównywania jej z Elizabeth. Crystal okazała się uosobieniem jego ideału kobiety, choć jednocześnie przypominała senną zjawę, wyraźnie widoczną, ale wiecznie wymykającą się z rąk.

Przejechali most Golden Gate i zdążali dalej na północ. Słońce stało już wysoko na niebie. Wszystko wokół było świeże, zielone, spłukane przez zimowe sztormy, szmaragdowe wzgórza wprost lśniły pod niebem barwy oczu Crystal. Spojrzała na niego pogodnie. Uśmiechnęli się do siebie. Czuli się ze sobą tak dobrze, że nawet nie musieli rozmawiać.

Crystal pokazała mu, którędy ma jechać, i słuchając jej wskazówek, przypomniał sobie, gdzie mieszkają Websterowie. Z bijącym sercem nacisnęła dzwonek. Po dłuższej chwili na progu stanęła mała dziewczynka. Crystal nabiegły do oczu łzy.

– Dzień dobry – powiedziało dziecko, spoglądając na nieznajomych.

Jane miała skośne oczy matki i rudobrązowe włosy, identyczne jak w dniu narodzin. – Kim pani jest?

– Nazywam się Crystal i jestem przyjaciółką twojej mamy.

Dziewczynka przyglądała im się śmiało. Spencer wziął Crystal za rękę.

– Mama przygotowuje właśnie lunch.

– Czy możemy wejść?

Dziecko skinęło główką i zrobiło im przejście. Pokój wyglądał tak, jak zapamiętała go Crystal. Niewiele się tu zmieniło. Łatwo się było domyślić, że Websterowie nadal są biedni, ale miłość, którą do siebie czuli, czyniła ich bogatymi. Na ścianach wisiały zdjęcia Jane i japońskie reprodukcje, które Hiroko przywiozła ze sobą z domu rodzinnego. Websterowie zgromadzili tu swoje nieliczne skarby. Crystal przeszła kilka kroków i znalazła się w kuchni. Kiedy zobaczyła przyjaciółkę, do oczu napłynęły jej łzy. Hiroko podśpiewywała sobie coś po japońsku. Odwróciła się, spodziewając się ujrzeć Jane. Oczy zrobiły jej się wielkie ze zdumienia. Kobiety rzuciły się sobie w ramiona. Długo się obejmowały. I znów jak w przypadku rozłąki ze Spencerem, owych kilka lat niewidzenia po prostu się rozpłynęło. Choć tak długo nie miały ze sobą żadnego kontaktu, nic się między nimi nie zmieniło.

– Crystal, tak się o ciebie martwiłam. – Wtem ujrzała Spencera, stojącego w głębi i przyglądającego się im. Uśmiechnęła się na jego widok. Na ścianie w kuchni wciąż wisiało wspólne zdjęcie Spencera z Boydem, zrobione w dniu jej ślubu. – Ależ ślicznie wyglądasz! – Znów pocałowała Crystal, ocierając łzy. Nagle zaczęli mówić wszyscy naraz. Jane spoglądała ciekawa, cóż to za goście pojawili się w ich domku. Hiroko wyjaśniła córeczce, że Crystal pomogła jej przyjść na świat. Spencer słuchał nie znanej sobie opowieści i z podziwem patrzył na Crystal.

– Tu cię mam! – zażartował. – Możesz teraz być akuszerką.

– Nie licz na to – odparła ze śmiechem. Crystal rozmawiała z Hiroko, a Spencer bawił się z Jane. U Websterów wszystko było w porządku. Stary pan Petersen umarł i zostawił stację benzynową Boydowi. Hiroko wypytywała przyjaciółkę o karierę filmową. Crystal opowiedziała jej też o procesie. W pewnej chwili usłyszeli zajeżdżającą przed dom furgonetkę. Do domu wpadł Boyd, ciekaw, któż to taki ich odwiedził. Zauważył na drodze jakiś samochód. Stanął w progu jak wryty, po chwili podbiegł do Crystal i objął ją serdecznie, w końcu mocno uścisnął dłoń Spencerowi.

– Czytaliśmy o was – pochwalił się, ciesząc się, że ich widzi. – Zastanawiałem się, czy do nas wpadniecie. – Spencer powiedział, że dwa lata temu przejeżdżał przez dolinę, ale nie udało mu się trafić do ich domu. Mieszkali przy bocznej drodze, teraz Spencer dotarł tu też tylko dzięki wskazówkom Crystal.

Hiroko przygotowała dla wszystkich lunch. Crystal pomagała jej, czując się w ich małej kuchence równie dobrze, jak kiedyś. Później Boyd podzielił się z nimi ostatnimi nowinkami. Becky wyszła ponownie za mąż i przeniosła się do Wyoming. Z drugim mężem miała dwoje dzieci. Boyd zawahał się, niepewny, ile Crystal chciałaby się dowiedzieć o swych bliskich.

– Twoja mama jest bardzo chora – powiedział cicho.

Z całej rodziny została Crystal już tylko matka. Crystal nie chciała się z nią teraz widzieć, podobnie jak nie chciała oglądać ranczo. To zbyt bolesne po tych wszystkich latach… Od jej wyjazdu upłynęło sześć lat, sześć lat temu zginął Jared i poza mogiłami ojca i brata nie miała tutaj nic.

– Czy matka też się wyprowadziła?

– Nie, nadal mieszka na ranczo, a przynajmniej na tym, co z niego zostało. Już kilka lat temu sprzedali pastwiska i pozbyli się inwentarza. Ale wydaje mi się, że winnice nadal przynoszą niezłe zyski, przynajmniej sądząc po tym, co mówią ludzie. Dawno już tam nie zaglądałem. Jeśli jednak dobrze się orientuję, doktor Goode jest częstym gościem na ranczo. Twoja matka choruje od ostatniego lata. – Urwał, spoglądając na Spencera, a potem na Crystal. – Obawiam się, że nie zostało jej już dużo życia. Jeśli ma to jeszcze dla ciebie jakieś znaczenie.

– Dla mnie umarła już dawno temu. – Crystal smutno pokręciła głową.

– Zbierałem się, by do ciebie napisać na wypadek, gdybyś chciała ją zobaczyć przed śmiercią.

Crystal potrząsnęła głową. Dawno próbowała wyrzucić z pamięci dni dzieciństwa. Zarówno one, jak i ranczo przestały już dla niej istnieć.

– Nie wydaje mi się, by miało to jakiś sens, poza tym myślę, że matka też nie chce mnie widzieć. Od dnia wyjazdu nie miałam od niej żadnej wiadomości. A czy Becky przyjechała? – Pomyślała, że skoro matka jest umierająca, może się tu pojawiła jej siostra.

– Słyszałem od Ginny, że wpadła na krótko w czasie świąt Bożego Narodzenia. Nie widziałem się z nią. Teraz wróciła do Wyoming.

Crystal pokiwała głową. Uspokoiła się, że Becky nie ma na ranczo. Prawdę mówiąc siostra nigdy dla niej nic nie znaczyła. Ci, których kochała, już nie żyli, z wyjątkiem osób siedzących w tej chwili w domu Websterów. Po lunchu udali się wszyscy na długi spacer, potem Boyd musiał wrócić do pracy. Obiecali, że przed wyjazdem wstąpią do niego na stację. Spencer i Crystal nie postanowili jeszcze, dokąd pojadą. Spencer myślał, że może Crystal będzie miała ochotę wybrać się do krainy winnic i zatrzymać się w jakiejś małej, przytulnej gospodzie. Kiedy w końcu rozstali się z Hiroko, Spencer pomylił drogę i w pewnej chwili Crystal zbladła jak ściana. Jechali wzdłuż ranczo. Spencer też je poznał.

Spojrzał uważnie na Crystal:

– Czy chcesz, żebym się na chwilę zatrzymał? Nikt się nie dowie, że tu jesteśmy. Skoro twoja mama jest chora, z pewnością nie kręci się po ranczo.

Crystal nieznacznie skinęła głową i wskazała na zarośniętą drogę.

– Prowadzi prosto nad rzekę.

Spencer bał się o samochód, więc wysiedli i ruszyli piechotą, trzymając się za rękę. Szli dość długo, nie odzywając się do siebie. W pewnym momencie znaleźli się na małej polance. Crystal przystanęła. Dopiero po chwili Spencer dostrzegł trzy groby. Pochowano tu Jareda, ojca Crystal i jej babkę. Dziewczyna otarła łzy. Spencer otoczył ją ramieniem. Ruszyli z powrotem przez wysokie trawy. Przypomniał sobie dzień ślubu Becky i bosonogą Crystal w białej sukience, z włosami połyskującymi niczym białe złoto w promieniach słońca. W pewnej chwili Crystal wyprzedziła Spencera. Po kilku krokach zatrzymała się, spoglądając na widoczny w oddali dom, w którym przyszła na świat. Znów z całą siłą powróciły wspomnienia o ojcu.

– Chcesz wejść do środka? Pójdę z tobą. – Przyglądał się jej badawczo, domyślając się, co Crystal czuje.

– Nie wiem, co powiedzieć po tych wszystkich latach niewidzenia się z matka.

– Możesz zacząć od "dzień dobry". – Odwróciła się do niego i uśmiechnęła.

– Mądrala. – Wybuchnęli śmiechem. W pewnej chwili dobiegł ich odgłos otwieranych drzwi. Obejrzeli się i zobaczyli pielęgniarkę opuszczającą dom. Na progu stał doktor Goode.

Crystal spojrzała na Spencera. Skinął głową zachęcająco. Długo wahała się, ale w końcu ruszyła wolno w stronę domu, zamieszkanego niegdyś przez ludzi, których kochała. Teraz zostały po nich tylko wspomnienia.

– Śmiało – szepnął Spencer. Chwilę potem już wspinała się po schodach. Ręce miała wilgotne. Doktor Goode przypatrywał jej się z dziwną miną. Poznał Crystal i był wyraźnie zaskoczony, że pojawiła się tutaj. Wyjechała tak dawno, w atmosferze skandalu.

– Skąd się dowiedziałaś? – spytał.

– O czym? – Crystal spojrzała na niego pytająco. Znów poczuła się jak dziecko.

– Twoja matka może w każdej chwili umrzeć. Gdybyś chciała do niej iść, to akurat nie śpi. – Wtem Crystal pomyślała sobie, czy po wszystkich tych latach widok młodszej córki nie okaże się dla matki zbyt wielkim wstrząsem.

– Nie widziałyśmy się sześć lat. Nie jestem pewna, czy chce, bym jej w takiej chwili składała wizytę.

– Kiedy ludzie są świadomi zbliżającej się śmierci, wszystko zaczynają widzieć inaczej – powiedział cicho lekarz, ciekaw, kim jest mężczyzna towarzyszący Crystal. – Wyszłaś za mąż? – Potrząsnęła głową. Doktor nie wypytywał jej więcej. Nie wiedział, gdzie była ani co robiła przez te wszystkie lata. Zbyt pochłaniała go opieka nad chorymi. Słyszał, że Crystal wyjechała do Hollywood, by zostać gwiazdą filmową, ale nie wyglądała na aktorkę. Według niego nic się nie zmieniła, była trochę starsza, może trochę szczuplejsza, ale nadal tak samo piękna jak dawniej. – Idź i przywitaj się z nią. Teraz nie może ci już wyrządzić żadnej krzywdy.

Crystal weszła wolno do kuchni, niemal spodziewając się, że ujrzy tu swoją babkę, ale pomieszczenie było puste. Panował w nim półmrok, wszystkie sprzęty sprawiały wrażenie starych i zaniedbanych. Od lat niczyje kochające ręce nie dokonywały tu żadnych napraw. Zarówno na zewnątrz, jak i w domu wszystko wyglądało tak, jakby matka pozwalała, by całe gospodarstwo zamieniło się w ruinę. Spencer szedł za Crystal. Zatrzymali się na korytarzu przed drzwiami do pokoju matki. Crystal zapukała i weszła do środka. Olivia leżała na łóżku. Niewiele z niej zostało. Wyschła jak szczapa i właściwie widać było tylko oczy. Patrzyła na Crystal.

– Dzień dobry, mamo.

Olivia sprawiała wrażenie zaskoczonej, ale nie aż tak, jak spodziewała się Crystal. Zupełnie jakby wiedziała, że młodsza córka przyjedzie, a gdyby nawet się nie pojawiła, nie sprawiłoby jej to większej różnicy.

– Co u ciebie słychać? – Nie wspomniała ani słowem o dniu, w którym opuściła ten dom, o bólu, który jej sprawiła, o śmierci Jareda, o tym, co zrobił Tom. Leżała i spoglądała na swoją najmłodszą córkę, oczekując chwili śmierci i połączenia się z umarłymi.

– Dziękuję, dobrze. – Matka nie wiedziała nic o procesie. Nie wiedziała nic o całym świecie i prawdę mówiąc nie była tym zainteresowana. Od miesięcy jej świat skurczył się do rozmiarów sypialni.

– Słyszałam, że pojechałaś do Hollywood. Czy to prawda?

– Tak, mieszkałam tam jakiś czas.

– A co teraz robisz?

– Przyjechałam cię odwiedzić. – Uśmiechnęła się, ale matka była zbyt wycieńczona, by odpowiedzieć jej uśmiechem.

– Spodziewam się, że wiesz wszystko o ranczo. Przypuszczałam, że po mojej śmierci zawiadomią cię. Becky mówiła, że Boyd Webster będzie wiedział, gdzie cię szukać.

– Zawsze znał mój adres. A co z ranczo? Zamierzasz je sprzedać?

– To już zależy od ciebie. Zawsze było dla mnie za duże, ale ojciec zostawił je na mojej głowie i nie mogłam zrobić nic innego, jak tylko żyć tu do samej śmierci. Wkrótce będzie twoje. Becky przez jakiś czas strasznie się wściekała. Ale jej też w końcu jakoś się ułożyło w życiu. Ma dobrego męża. Wiedziałaś, że Tom zginął w Korei?

– Tak, słyszałam o tym. – Zaintrygowały ją słowa matki, dotyczące ranczo. Usiadła ostrożnie w fotelu bujanym, stojącym w pobliżu łóżka, i delikatnie ujęła dłoń matki. Olivia nie cofnęła ręki. – Co rozumiesz przez to, że ranczo będzie moje?

– Należy do ciebie. To pomysł ojca. Otrzymałam dożywotnią dzierżawę czy jak to tam nazywają. Ale twój ojciec zadecydował, by po mojej śmierci ranczo przeszło w całości na ciebie. Powiedział, że tylko ty naprawdę kochałaś tę ziemię. – Crystal słuchając matki poczuła, że do oczu napływają jej łzy. Ojciec zostawił jej ranczo, a ona nigdy o tym nie wiedziała. Pozwolili, by wyjechała, nie wspomniawszy ani słówkiem, że pewnego dnia ranczo będzie należało do niej. – Jeśli chcesz, możesz zamieszkać w domku zajmowanym kiedyś przez Becky. Od lat stoi pusty. Ja nie pożyję już długo – powiedziała i cofnęła rękę. – Tylko patrzeć, jak staniesz się właścicielką tej ziemi.

– Nie mów tak. Czy ktoś ci gotuje?

– Tak, przychodzą dziewczyny z sąsiedztwa. Na niczym mi nie zbywa. Doktor Goode zagląda do mnie dwa razy dziennie, na ogół z pielęgniarką. – Zamknęła oczy. Zbyt się zmęczyła rozmową.

Kiedy zapadła w sen, Crystal wstała. Spoglądała na kobietę, która kiedyś zadała jej tyle bólu, która nigdy nie rozumiała i nie kochała swej najmłodszej córki, która przez wszystkie te lata ukrywała przed nią prawdę o ranczo. Teraz Crystal potrafiła się zdobyć tylko na litość. Olivia stała nad grobem. Wkrótce całe ranczo będzie należało do Crystal. Wprost trudno było jej w to uwierzyć. Cicho opuściła pokój. Spencer czekał w holu. Dała mu znak, by poszedł za nią. Kiedy znaleźli się na zewnątrz, usiadła na schodach i spojrzała na niego.

– Nie uwierzysz, czego się właśnie dowiedziałam.

– Wszystko ci wybaczyła – powiedział Spencer z uśmiechem.

– Nie, na to już za późno. Jest zbyt chora, by się przejmować takimi sprawami. – Spojrzała na pola, które prawie należały już do niej, i poczuła nagły przypływ miłości do tej ziemi. Nagle przypomniała sobie ostatnie słowa ojca "…nigdy nie zrezygnuj… z ranczo…" Kiedy stąd wyjeżdżała, gnębiły ją okropne wyrzuty sumienia. Znów spojrzała na Spencera. – Ojciec przed śmiercią zapisał mi całe ranczo. Nigdy mi o tym nie powiedzieli. Sądzę, że dlatego tak mnie znienawidzili. Bo wszystko zostawił mnie. – Sprawiała wrażenie osoby w szoku. Najpierw spotkanie z matką po tylu latach, potem wiadomość o spadku. Potrząsnęła głową i wolno wstała. – Co mam z tym wszystkim zrobić?

– Mieszkać tutaj i cieszyć się życiem. To piękne okolice. Winnice zapewne przynoszą niezłe zyski. Może uprawa kukurydzy też.

– Spencerze – powiedziała, uśmiechając się do niego. – Jestem w domu.

– Zgadza się. A nawet nie chciałaś tu dziś przyjechać – zauważył z uśmiechem. Nagle przypomnieli sobie umierającą kobietę i spoważnieli. Wolnym krokiem wrócili do samochodu, zastanawiając się, dokąd teraz pojechać.

– Powiedziała, że jeśli chcemy, możemy zatrzymać się w domku, w którym kiedyś mieszkała Becky.

– My? – Uśmiechnął się. – Czy wiedziała o moim przyjeździe?

– Nie… no, dobrze… powiedziała, że ja się mogę zatrzymać. Ale jestem pewna, że okropny tam bałagan. Pojedźmy gdzieś. Wrócimy tu za kilka dni. – Spencer skinął głową.

Wsiedli do samochodu. Najpierw wstąpili na stację benzynową, by pożegnać się z Boydem i powiedzieć mu, że jeszcze wrócą do doliny. Kiedy zatrzymali się w hotelu, Crystal zatelefonowała do Hiroko i zostawiła jej swój numer. Jeszcze tego samego wieczoru Boyd zadzwonił do nich z wiadomością, że wkrótce po ich wyjeździe z ranczo Olivia umarła. Crystal przez dłuższą chwilę siedziała bez słowa, próbując określić, co czuje. Nie był to żal ani ból po utracie bliskiej osoby. Dawny gniew też się już wypalił. Zachowała jedynie mgliste wspomnienie kobiety znanej z czasów wczesnego dzieciństwa. Zgodnie z wolą ojca ranczo stało się teraz jej własnością. Nie wiedziała, co z nim zrobi. Ale przynajmniej miała teraz gdzie zamieszkać.

Nazajutrz razem ze Spencerem wrócili do doliny, a dwa dni później pochowali Olivię obok męża i syna. Zatrzymali się u Hiroko i Boyda. Crystal przez dwa dni biła się z myślami, co począć, nim wreszcie zdecydowała się przenieść na ranczo. Razem ze Spencerem zamieszkała w swoim panieńskim pokoju.

Nadal stało w nim jej stare łóżko, a podłoga skrzypiała tak jak kiedyś. Na swój sposób wszystko pozostało po dawnemu. Choć z drugiej strony zaszły ogromne zmiany. O zachodzie słońca przeszli przez pola i dotarli do miejsca, w którym się spotkali po raz pierwszy. Spencer spojrzał na Crystal i uśmiechnął się do niej. Dziwnie się czasem układa w życiu. Crystal wciąż nie mogła w to wszystko uwierzyć. Zaledwie kilka dni temu nie miała nic, a oto teraz stała się właścicielką ranczo.

Kiedy słońce skryło się za horyzontem, pocałowali się i wrócili do domu, trzymając się za ręce, wdzięczni za chwile, które dane im było wspólnie przeżyć. W pewnym momencie Crystal zaczęła cicho śpiewać.